ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 χρονών και χρωστάω 24 μαθήματα για πτυχίο... Πέρασα μέσα από δυσκολίες και με έλλειψη ενός γονέα στη σχολή που ήθελα και μάλιστα από τους πρώτους. 1ο έτος όλα καλά. Μετά πρoέκυψαν δυσκολίες που μου ήταν δύσκολο να διαχειριστώ και προτίμησα να τις ¨κρατήσω¨ μέσα μου που μάλλον δεν έπρεπε. Υπήρχαν και περίοδοι που πέρασα πολύ καλά αλλά προσπαθούσα να διαγράψω τα προηγούμενα προβλήματα. Και τα προβλήματα εμφανίζονται πάντα! Επίσης γνωρίζω ότι και ο πατέρας μου υπέφερε από τέτοια "εσωτερικά" θέματα. Πέρυσι αποφάσισα να ξαναξεκινήσω με πολύ δυνατή ψυχολογία! Προέκυψε οικογενειακό πρόβλημα υγείας και δεν μπόρεσα να συμμετάσχω ούτε στην εξεταστική του Ιουνίου αλλά ούτε και του Σεπτεμβρίου. Πάντα άφηνα τα πάντα για το σπίτι μου! Και τα προβλήματα ήταν πολλά! Έλεγα ψέμματα ότι περνάω μαθήματα γιατί πίστευα ότι θα μπορούσα να τα καλύψω με πολύ διάβασμα. Τώρα, είμαι απεγνωσμένος... Έχω απομακρυνθεί από τη σχολή, ΄άλλαξε το πρόγραμμα σπουδών και τρέμω τις επικείμενες διαγραφές. ΤΡΕΜΩ τις διαγραφές! Μίλησα στην μητέρα μου και προσπαθεί να με βοηθήσει. Μάνα είναι! Από την άλλη ο αδερφός μου κατά 5 χρόνια μεγαλύτερος πήρε μόλις 2ο πτυχίο Α.Ε.Ι.. Συγκατοικούμε. Με μειώνει, δε μου μιλάει... Τύψεις, ενοχές και ζήλια με έχουν πνίξει. Και φόβος! Ότι δεν θα καταφέρω τίποτε τώρα και γενικά στη ζωή μου. Ασχολούμαι με κάποια πράγματα και έχω ένα καλό εισόδημα. Αυτό δεν το φοβάμαι. Αλλά η καλοκαιρινή μου δουλεία μου στερούσε πάντοτε την εξεταστική Σεπτεμβρίου. Φοβάμαι, έχω τύψεις, ενοχές και ντρέπομαι για τα ψέμματα μου. Ντρέπομαι την μητέρα μου που με μεγάλωσε μόνη της. Δεν μπορώ να κάτσω να διαβάσω και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ήμουν ο άνθρωπος με το χαμόγελο ό,τι και να συνέβαινε. Εδώ και 1 χρόνο το έχω χάσει... Νιώθω αποτυχημένος... Πριν 4 μέρες απευθύνθηκα σε ψυχίατρο/ψυχολόγο. Μου είπε πως κι άλλοι ξεκινούν ακόμα και στα 40 από την αρχή. Εμένα όμως οι τύψεις με τρώνε! Και η σχολή δύσκολη! Θετικών επιστημών, απλά διαβάζω και περνάνε άγνωστα σύμβολα από μπροστά μου. Νομίζω έχω χάσει τα πάντα... Αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι αξύριστος και άπλυτος. Δεν ντρέπομαι να το πω! Μάλλον κάποια κυρία Κατάθλιψη μου χτυπά την πόρτα... 2 φίλοι μου πρότειναν να βγούμε το βράδυ. Και ο ειδικός και η μητέρα μου μου είπαν "βγες!". Νιώθω κατώτερος... Δεν έχω καμία διάθεση! Το σπίτι με πνίγει, οι δρόμοι με "κατηγορούν" ότι δεν είμαι σπίτι... Δεν έχω τη δύναμη, δεν έχω κουράγιο... Φοβάμαι και ντρέπομαι... Αλλά θα προσπαθήσω! Ελπίζω η αγωγή να με βοηθήσει. Μακάρι! Αλλιώς δεν ξέρω τι θα κάνω... Θέλω να ουρλιάξω "ΒΟΗΘΕΙΑ" αλλά η μόνη απάντση που θα πάρω μάλλον είναι: "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!"... Γιατί; Γιατί... Θα μπορούσα να τα είχα κάνει αλλιώς, το πιστεύω! Να είχα προσπαθήσει παραπάνω... Και στη σχολή όλοι άγνωστοι και χωρίς χρόνο να πάω... Ας μπορέσω να προχωρήσω,,, Είμαι 30 και αισθάνομαι "νεκρός"...