Φίλε μου ο τρόπος που γράφεις,δείχνει πραγματικά πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.Δυστυχως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες μα και σημαντικές.Μην αφήσεις τον εαυτό σου να ζει μέσα στο παράπονο και τη μοναξιά,κάνε του ένα δωρο ,βγαλτον από το αδιεξοδο,βάλε ρεαλιστικούς στόχους ,σίγουρα θα έχεις ταλέντα και χαρίσματα που δεν πρέπει χαραμίσεις.Να είσαι σίγουρος πως χαστούκια φάγαμε και δώσαμε όλοι και όλοι οι άνθρωποι παλεύουμε για την αυτοεικονα μας καθημερινά,απλά ο καθένας το εκφράζει διαφορετικά.Η φυγή όταν γίνεται από φόβο,πάλι σε αδιέξοδο θα καταλήξει.Η λύσεις είναι μέσα μας ακόμα κι αν διασχίσουμε όλη τη γη,αν δεν σκαλισουμε εκεί,κάνουμε μια τρύπα στο νερό.Μπορεί να μας φέρονται σκάρτα οι άλλοι και να φταίνε για αυτό ,η επιλογή του να χωθουμε πιο βαθυα στο καβούκι μας όμως είναι δική μας.Εγω θα σου πρότεινα να αναλάβεις τη δική σου ευθύνη και απο εκει να ξεκινήσεις..Μιλα σε κάποιον πνευματικό,θα σε ανακουφισει.Σου εύχομαι τα καλύτερα.
9.4.2017 | 17:44
Είμαι σε απόγνωση
Ξεκιναω την ιστορια μου.Λοιπον ειμαι αντρας γυρω στα 25.Το προβλημα μου ειναι οτι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου αποτυγχανω στα παντα.Δε μπορεσα ποτε να κρατησω φιλιες ενω ειμαι δοτικο και ευχαριστο ατομο,σχεση δεν ειχα ποτε ενω ειμαι αρκετα εμφανισημος αν και δεν εχω αθλητικο σωμα ενω και σε τομεις εξελιξης οπως σπουδες και εργασια ξεκινουσα παντα με καλες προϋποθεσεις και κατεληγα στον πατο π.χ. Στις πανελληνιες ενω μεχρι την τελευταια χρονια ημουν ατομο με σχετικη ευκολια στο να μαθαινω απετυχα παταγωδως αφου μια βαριας μορφης ηττοπαθεια δε μου επετρεψε να αφιερωνω ουτε μια ωρα την ημερα στο διαβασμα.Ολο αυτο σε συνδυασμο με την ασχημη οικονομικη κατασταση της οικογενειας μου που ταυτοχρονα εφερνε ασχημο κλιμα με τσακωμους κλπ,την αδυναμια μου να δουλεψω ο ιδιος για να διορθωσω την κατασταση λογω ηττοπαθειας πρωτου καν ξεκινησω και συγχρονως την ασχημη σχολικη ζωη που περασα λογω αδυναμιας προσαρμογης εχοντας υπερβολικο αγχος με οδηγησε στο να περασω ολη μου την εφηβεια και τα μεχρι τωρα χρονια ενηλικιωσης χωρις να εχω ζησει το παραμικρο ουτε ανθρωπινες σχεσεις (χωρις να αμφισβητω την οικογενεια μου) ουτε επιτυχιες για να νιωσω καποια ανθρωπινη αξια ενω και η οικονομικη αδυναμια συνεχιζεται μεχρι σημερα σε απελπιστικο σημειο.Το παραπονο μου βεβαια δεν ειναι ολο αυτο που προανεφερα αφου πριν λιγους μηνες αποφασισα να το αφησω πισω και να ξεκινησω κατι που θα με βοηθουσε να βελτιωθω ψυχικα και εν καιρω οικονομικα.Ειχα φτασει σε σημειο να νιωθω επιτελους ευτυχισμενος ακομα και με αυτο το μικρο βημα (σημειοτενος οτι σαν ανθρωπος ειμαι ολιγαρκης στον υπερμετρο βαθμο) το μοιραιο λαθος που μου στερησε ολη αυτη την ευτυχια ηταν η εμπιστοσυνη λογω αφελειας σε καποια ατομα που τελικα με εξεθεσαν ανεπανορθωτα οδηγοντας με στην ουσια να βιωνω ξανα ολα αυτα που μου στερουσαν τη ζωη.Δε θελω να απευθυνθω σε ειδικο καθως το θεωρω αδικο απ'τη στιγμη που το προβλημα δημιουργηθηκε απο αλλους.Πραγματικα αισθανομαι σαν να εχω ενα τοιχο μπροστα μου καιι δε μπορω να τον περασω,πλεον σκεφτομαι σοβαρα η την φυγη (ισως καποιο μοναστηρι) η το να στησω μια μοναχικη ζωη καταδικαζοντας τον εαυτο μου σε ενα πλανο που θα περιλαμβανει μονο την επιβιωση χωρις την παραμικρη χαρα,αυτο δηλαδη που βιωνω μεχρι σημερα απλα θα ξερω απο πριν οτι δεν εχω δικαιωμα σε τιποτε αλλο...
4
