ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω ένα βιβλίο παιδιατρικης σχετικά με την σωστή σίτιση των παιδιών κ έλεγε πως όταν το παιδί αρνείται μια συγκεκριμένη τροφή, δεν το πιέζεις, δεν το μαλώνεις, δεν το φοβεριζεις αλλά την αποσυρεις από μπροστά του. Μετά από ημέρες την ξανά επαναφέρεις κ κάνεις πάλι το ίδιο αν δεν την θέλεις. Το επιβραβεύεις όταν τρώει κ εισαγαγεις νέες τροφές με το μαλακό κ με καλή διάθεση. Γενικά λοιπόν μετέδιδε ένα τέτοιο πνεύμα το βιβλίο.Όταν το διαβαζα, θυμήθηκα την μάνα μου. Που μικρός δεν μου άρεζε το σπανακορυζο κ με αυστηρότητα κ με απειλές (δεν θα δείς τηλεόραση αν δεν το φας, δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι κ.α.) με αναγκαζε να το φάω. Εγώ στεναχωριομουν κ αισθανόμουν πολύ πιεστικά κ λόγω του φαγητού αλλά κ της τηλεόρασης που δεν έβλεπα κ είτε το πέταγα κρυφά από το μπαλκόνι στις γάτες, είτε το έκρυβα κάτω από το χαλί (παιδάκι ρε φίλε..). Βέβαια οταν το ανακαλυπτε έπεφτε ξύλο.Σκεφτόμουν λοιπόν βάση αυτού αλλά κ άλλων πόσα λάθη έκαναν επάνω μου στη διαπαιδαγωγηση μου, οι γονείς μου κ πόσα ψυχολογικά κατάλοιπα μου δημιούργησαν. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πως είμαι πλέον 40 ετών κ βλέπω πως αυτά τα βιώματα είναι ακόμα μέσα στην ψυχή μου κ με τα κατάλληλα ερεθίσματα επανέρχονται στην επιφάνεια κ με κάνουν να αισθάνομαι άσχημα. Κ λέω, έως πότε θα κουβαλάω αυτές τις πληγές; είναι δυνατόν τόσα χρόνια να παραμένουν μέσα μου αγιατρευτες; κι όμως είναι (ο θείος μου, στα 60 του, μεθυσε κ έκλαιγε σαν παιδάκι γιατί όταν ήταν πιτσιρίκος τον άφησε η μάνα του στο χωριό κ έφυγαν στην πόλη. 50 χρόνια μέσα του κουβάλαγε αυτό το βάρος).Πόσο ευαίσθητοι είμαστε τελικά...