ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και εκεί που τελειώνεις το πανεπιστήμιο γεμάτος χαρά και αισιοδοξία τρως το πρώτο χαστούκι. Τα πράγματα είναι δύσκολα και το να βρεις δουλειά ακατόρθωτο. Δεν πειράζει λες θα ξεκινήσω μεταπτυχιακό και βλέπουμε. Εκεί είναι που τρως το δεύτερο χαστούκι, τα μεταπτυχιακά ακριβά, οι υποτροφίες λίγες οπότε για να τα βγάλεις πέρα αποφασίζεις να γυρίσεις στο πατρικό σου. Μέγα λάθος.Μια φωνή σου θυμίζει τα χρόνια της εφηβείας και τους ομηρικούς καβγάδες που είχατε με τους κατά τα άλλα κουλ γονείς σου, αλλά η άλλη, απελπισμένη φωνή, προτιμά να εστιάσει μόνο στο κουλ γονείς και γυρνάς πίσω στην πόλη σου.Στην αρχή όλα φαίνονται πολύ καλά. Οι γονείς είναι χαρούμενοι που έχουν το παιδί τους πίσω, εσύ απολαμβάνεις τη φροντίδα που στερήθηκες τέσσερα και βάλε χρόνια, αρκετά φιλαράκια επέστρεψαν κι αυτά οπότε καθησυχάζεσαι πως όλα θα πάνε καλά. Και μετά τον πρώτο μήνα ξεκινάνε τα σύννεφα. Οι γονείς πληρώνουν για το μεταπτυχιακό και σε χαρτζιλικώνουν και νιώθεις σα να είσαι στο λύκειο ξανά. Μαζί με όλα τα κακά του. Ξεκινά ο έλεγχος, που είσαι, πότε θα έρθεις για φαγητό, τι ώρα γύρισες εχθές, πάλι ήπιες. Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Σου τα λένε και με το «γλυκό» γονεϊκό ύφος στο οποίο δε μπορείς να εναντιωθείς. Όχι γιατί καταλαβαίνεις την ανησυχία τους αλλά επειδή νιώθεις ότι τους ανήκεις. Οικονομικά τουλάχιστον εξαρτάσαι από αυτούς, οπότε δε χωράνε τραμπουκισμοί. Άσε που και αυτοί το καταλαβαίνουν και ξεκινά η εκμετάλλευση. Πήγαινε σούπερ μαρκετ, πλύνε τα πιάτα. Κάνεις τη μια δουλειά πίσω από την άλλη χωρίς να λες λέξη, γιατί είσαι αδύναμος και φυλακισμένος.Και περνάει ο καιρός και πνίγεσαι ολοένα και περισσότερο. Με την παρέα συνειδητοποιείς πως δεν είστε έφηβοι πια και οι τρέλες που κάνατε για να περνάτε καλά δε μπορούν να συνεχιστούν στην ενήλικη ζωή σας. Περιορίζεστε στους καφέδες και κάνα ποτάκι την εβδομάδα, χαλαρά γιατί κανείς δεν έχει λεφτά, άντε και κάνα tichu να νιώθετε και πάλι φοιτητές. Και τι να κάνεις όλη μέρα μέσα στο σπίτι το ρίχνεις στις σειρές. Και τι το ήθελες που βλέπεις τους συνομήλικους Αμερικάνους ανεξάρτητους να συγκατοικούν με φιλαράκια και να περνάνε τέλεια κάθε μέρα. Φτάνεις στα όρια μετά από ένα σημείο και ξεκινάς να αντιδράς σε ότι γίνεται στο σπίτι. Μαλώνετε με το παραμικρό, σηκώνεσαι από το τραπέζι κλείνεσαι στο δωμάτιο σου και φωνάζεις λέγοντας τους ότι δε σε καταλαβαίνουν. Καλώς ήρθες στη δεύτερη εφηβεία. Μόνο που αυτή τη φορά είσαι 23. Αισθάνεσαι όμως ότι και τότε, μόνος, καταπιεσμένος και απογοητευμένος για τη ζωή που έχεις. Με 20 ευρώ το οχτάωρο δε μπορείς να ζήσεις μόνος, έτσι συμβιβάζεσαι, πνίγεις τα συναισθήματα σου και ελπίζεις να αλλάξουν τα πράγματα και να σου δοθεί μια ευκαιρία να ζήσεις τη ζωή που ονειρευόσουν. Σε μια χώρα που δυσκολεύεται να πραγματοποιήσει το παραμικρό, πόσο μάλλον να ικανοποιήσει όλους τους νέους της πολίτες.