Και εγώ με την παρέα μου τώρα είμαστε κάπως έτσι. Νομίζω ότι η Γ45 έχει δίκιο, οι άνθρωποι αλλάζουν. Βέβαια αυτό εξαρτάται και από το άτομο, γιατί όπως λες και εσύ, δεν το κάνεις.Αν όντως βλέπεις ότι δεν σε ευχαριστεί η τωρινή κατάσταση, κάνε ότι έκανα και εγώ, γνώρισε καινούργιο κόσμο, άλλωστε υπάρχει τόσος κόσμος γύρω σου που θέλει να σε γνωρίσει.Δεν είναι ανάγκη να διαγράψεις τις φίλες σου, αντιθέτως όποτε βγαίνεις με τα παιδιά, μπορεις να τους λες: «Θα πάμε εγώ και οι τάδε στο τάδε μέρος, θέλετε να έρθετε;».Ε, μετά αν δεν θέλουν, η παρέα θα χωρίσει φυσικά. Χωρίς τσακωμούς και προβλήματα. Όπως εγώ που τώρα αναρωτιέμαι γιατί σταμάτησα να κάνω παρέα με έναν τυπά; (Επειδή είχα αλλάξει σχολεία και βρήκαμε ο καθένας άλλες παρέες. Αλλά δεν υπήρξε κακία. Και τώρα καμιά φορά που τον βλέπω στον δρόμο, χαίρομαι ειλικρινά να του μιλάω.)Και μετά μπορείς να κάνεις και πράγματα μόνη σου, κάποιο χόμπι, κάτι που σε ευχαριστεί. Δεν βγαίνετε τόσο καιρό μαζί; Κανένα πρόβλημα. Τώρα έχεις τόσον καιρό στην διάθεσή σου να κάνεις όλα εκείνα τα πράγματα που ήθελες, αλλά ποτέ δεν είχες τον χρόνο να τα κάνεις. Yoga, bungee jumping, αναρρίχηση, ζωγραφική, συγγραφή, τοξοβολία, σκι... και η λίστα συνεχίζεται.Το όλο θέμα είναι εσύ να περνάς καλά με ή χωρίς τις φίλες σου :)
9.7.2016 | 11:06
ερωτηση
το εργο το χω δει δυο φορες.φιλη γνωριζει αγορι. ζουν τον "απολυτο ερωτα". ολη μερα μαζι κλπ. σημερα, ενα χρόνο μετα: επικοινωνουν μαζι μου μονο όταν χρειάζονται κάτι. συμβουλη, βοηθεια, καποια πληροφορια. τιποτα αλλο. στην αρχη επιδιωκα να κρατησω επικοινωνια. τους επαιρνα τηλ, εστελνα μνμ. τον τελευταιο καιρο εχω κουραστει, δεν μπορω να ασχολουμαι πλεον. και αμα "τυχει" και μιλησουμε (γιατι θα μου τηλ επειδη θα θελουν κατι) με ρωτανε αν ειμαι καλα, που εχω εξαφανιστει, και αν τους αναφερω και ενα προβλημα με ρωτανε για ποιο λογο δεν τους πηρα να τους το πω. τι να παρω να πω!? τους εχω δωσει να καταλαβουν πως ειμαι δυσαρεστημενη (ακομα και αμεσα το εχω πει στη μια, μεταξυ αστειου και σοβαρου πως αν δεν χρειαζεται κατι δε με παιρνει τηλ). τη μια τη βλεπω στη δουλεια, για καφε δεν παμε πλεον. μονο καμια φορα αφου μιλησουμε μου πεταει "να κανονισουμε και για καφε καμια μερα". η αλλη μενει σε αλλη πολη.και ρωτω: πως το αντιμετωπιζω αυτο; στεναχωριεμαι αλλα δεν μπορω να κανω κατι. για μενα δεν ειναι πλεον οπως ενα χρονο πριν καμια απο τις δυο. αλλα οταν με παρουν ενα τηλ να ζητησουν κατι πως φερομαι; δε μ αρεσει να ειμαι η κακια που δεν απαντα στα τηλεφωνα αλλα δεν μπορω να ειμαι και ο μ@λακας που θυμουνται μονο οποτε γουσταρουν επειδη εχουν ενα προβλημα και ψαχνουν καποιον να τους το λυσει η επειδη θελουν απλα να πουν τον πονο τους. δε με ενδιαφερει να το συζητησω (πλεον) ωστε να λυθει, απλα θελω να διαχειριστω την κατασταση.υγ. οι δυο αυτες δε γνωριζονται μεταξυ τους. και για τις δυο πρωτη σχεση.υγ 2. ετσι ειναι παντα; μολις γνωρισεις τον "ενα και μοναδικο" ολοι οι αλλοι μπαινουν σε δευτερη μοιρα; εγω γιατι δε φερομαι ετσι σε αναλογη περιπτωση; για ποιο λογο θεωρει καποια πως ειναι πλεονεκτημα ο γκομενος της να μην εχει φιλους?!!! (λογια δικα της)υγ 3. μηπως απλά εγω εχω πολλές απαιτησεις απο τους γυρω μου; γιατι οταν συμβαινει μια φορα φταιει ο αλλος. οταν ειναι επαναλαμβανομενη η κατασταση, κατι παιζει και μ εμενα.
3
