3.11.2014 | 23:46
Έστω και με κάποια καθυστέρηση
Σήμερα έστειλα ένα γράμμα το οποίο έπρεπε να είχε σταλεί πριν 6 περίπου χρόνια. Ακόμα και σήμερα, όσος καιρός και αν περνάει χωρίς να τον βλέπω ή χωρίς να μιλάμε, όσο μακρυά του και αν είμαι, όσο καινούριο κόσμο και να γνωρίζω, συνεχίζει και είναι ο μαναδικός μου έρωτας. Ποτέ δεν ένιωσα κάτι τόσο δυνατό για κανέναν. Κανείς άλλος δεν με διεκδίκησε και δεν έδειξε να με νοιάζεται όπως εκείνος. Και η βλακεία είναι ότι ποτέ δεν του το είπα. Τον έδιωξα γιατί ήμουν άπειρη, γιατί φοβήθηκα, γιατί δεν ήξερα πως να διαχειριστώ όλα αυτά τα πυροτεχνήματα. Και να 'μαι μετά από τόσα χρόνια να νιώθω απαίσια που δεν μας είχα δώσει τότε μια ευκαιρία. Να σε ψάχνω σε κάθε άντρα που γνωρίζω, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χάδι, σε κάθε πρώτο ραντεβού. Βρήκα την δύναμη να του το πω μετά από 6 χρόνια. Ανυπομονώ να δω πως και αν θα αντιδράσει όταν λάβει το γράμμα...