ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τοσο πολυ με τρομαζει η ιδεα του θανατου. Αυτου του οριστικου και αμετακλητου γεγονοτος. Αυτο που φοβαμαι ειναι οτι θα φυγουν οσοι αγαπω και θα βυθιστω στη θλιψη. Δεν θα τους ξαναδω...θα γινουν τροφη για τα σκουληκια. Ετσι κι εγω θα αισθανθω εναν πονο κι αυτος θα οδηγησει στην καταρρευση. Και δεν με πειθουν τα ψεματα των θρησκειων για νεκραναστασεις. Το ευχομαι να ηταν ετσι! Μακαρι να υπηρχαν ολοι αυτοι οι παραδεισοι που θα μας επετρεπαν μια αιωνια ζωη.Μαλλον ομως ερχεται το τελος της συνειδησης. Ολα οσα κοπιασα κα μαθω, ολα οσα ζησαμε ολοι μας. Ανθρωποι που δεν γνωριζουμε κι ομως θα ηταν καταπληκτικοι συντροφοι.Με βασανιζουν εκεινες οι ωρες στο φορειο του ασθενοφορου, που θα σκεφτομαι οτι τελειωνω κ θα με λουζει κρυος ιδρωτας. Κι οι τραυματιοφθα με λυπουνται ή μαλλον θα αποτελω γι αυτους ενα δυσαρεστο παρον που θα ανυπομονουν να τελειωσει για να καταπιαστουν με κατι αλλο. Αν φυγω νεα καποιους θα λυπησω ενω αν φυγω σε βαθια γεραματα θα ευχονται να με ξεφορτωθουν. Θα παψει λοιπον αυτο το μυαλο. Απο τα 20 μεχρι τωρα η ιδια εμμονη...10 χρονια τωρα...ο θανατος το τελος ολων. Ο πιο σκληρος δικαστης. Λυπαμαι.