ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

20 χρονών. Με το κορίτσι μου, δύο σάκους στην πλάτη, ένα σκισμένο από την χρήση χάρτη και χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα. Interrail. Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα. Ένας κόσμος χωρίς σύνορα. Μια Ευρώπη να απλώνεται μπροστά μας, φιλική, απρόσμενη, συναρπαστική. Στρίβαμε νόμισμα για τον επόμενο σταθμό. Χαράζαμε την πορεία μας μέρα με την μέρα, ανάλογα με την διάθεση. Κάποια βράδια τα περνάγαμε στο τρένο ταξιδεύοντας μεγάλες αποστάσεις ενώ άλλα σε μικρά ξενοδοχεία μπουτίκ σε κάποιο πλακόστρωτο στενό της Γαλλίας, της Ιταλίας η της Ισπανίας από αυτά που έχουν λουλούδια στα μπαλκόνια και μεράκι στην διακόσμηση. Ταξίδι που σου ξυπνά όλες τις αισθήσεις. Περπατώντας στο λιοπύρι, ανακαλύπτοντας ξεχασμένες γωνιές σε μικρές επαρχιακές πόλεις, τα ρούχα κόλλαγαν πάνω μας και διέγραφαν τα σώματα μας. Το βράδυ δεν κρατιόμουν να της τα βγάλω. Κάναμε μπάνιο μαζί και κάθε άγγιγμα, κάθε επαφή ήταν καλύτερη από ποτέ. Τόσες εικόνες, τόσες παραστάσεις πέρναγαν μέσα μας και άφηναν το σημάδι τους. Δεν ήταν όμως χωρίς άγχος. Ήθελα να είναι όλα τέλεια. Δεν ήμουν χαλαρός. Θα φταίνε οι τύψεις. Δύο μήνες πριν το ταξίδι ήμουν σε άλλο κρεβάτι μπλεγμένος σε ένα λάθος. Με μια πολύ καλή μου φίλη που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω. Δεν λειτουργούσε η κατάσταση μεταξύ μας. Προδοσία χωρίς αντίκρισμα, χωρίς απόλαυση. Προδοσία από πείσμα, από εγωισμό, από εκδίκηση. Μία σου και μία μου. Με την κοπέλα μου είχαμε μια σχέση δυνατή, αγάπης και μίσους, από μικροί. Μαζί από την πρώτη μας φορά, μας έπνιγε με τα χρόνια η περιέργεια, πρώτα εκείνη και μετά από καιρό εμένα. Η δική της περιέργεια οδήγησε σε πίκρα, συγχώρεση, ζήλιες και τελικά στην εκδίκηση. Η δική μου στο Interrail. Παιδιά, ρομαντικά, ευαίσθητα, ονειροπόλα.Το μία σου και μία μου μας έφερε σε μια ισοπαλία. Πάτσι. Ξεσκίσαμε τις σάρκες μας και πάψαμε να διψάμε για αίμα. Το γυρίσαμε στον έρωτα. Χέρι χέρι στα σοκάκια, αγναντεύαμε ηλιοβασιλέματα και περνάγαμε το βράδυ στην Νορμανδία ατενίζοντας το φεγγάρι. Ανταλλάσσαμε γλυκόλογα και εφευρίσκαμε κάθε λογής υποκοριστικά. Κάναμε τρέλες σε χώρους δημόσιους στην Λα Ροσέλ. Μας εξίταρε το ότι μπορεί να μας έκαναν τσακωτούς. Στο Μιλάνο καυτά βράδια με ανοιχτά παράθυρά, στην Βαρκελώνη εξερεύνηση φαντασιώσεων, στην Ρώμη ένα αιώνιο ρίγος να διαπερνά τις ραχοκοκαλιές. Στην Πίζα να γέρνουμε ο ένας πλάι στον άλλο και να αποκοιμιόμαστε γυμνοί. Δεν έφταναν όμως όλα αυτά. 20χρονών. Σε κάποια διαδρομή με το τρένο μπήκαν στο βαγόνι μας δύο όμορφα κορίτσια. Backpackers. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι κούκλες. Μου άρεσαν οι γυναίκες με τύπο, με ιδιαίτερο στυλ, γυναίκες που σε καλούσαν να τις αποκωδικοποιήσεις, να τις εξερευνήσεις. Κάθισαν απέναντί μας και το μυαλό άρχισε να περπατά σε νέα μονοπάτια. Μέχρι να αποφασίσω να πιάσω κουβέντα ήρθε η ώρα να κατέβουν. Η ιδέα είχε φυτρώσει. Θα ήθελα να περάσουμε το βράδυ όλοι μαζί. Φαντασίωση που έπρεπε να συζητήσω με την κοπέλα μου. Και το έκανα. Ήταν θετική, ανοιχτή και αυτή στους πειραματισμούς. Στο ξενοδοχείο φύτεψα μια νάρκη στην σχέση μας. Έψαξα να βρω καλλιτεχνικές φωτογραφίες από κορίτσια ημίγυμνα σε τρένα και μάλιστα που να μοιάζουν στα κορίτσια που είδαμε το πρωί. Βρήκα μια φωτογραφία εκπληκτική και μάλιστα σε τρένο σαν αυτό που είχαμε πάρει. Αληθοφανέστατη. Την άφησα λοιπόν στο κινητό μου ελπίζοντας ότι η κοπέλα μου θα το σκάλιζε και θα μου ζήταγε τα ρέστα. Μου άρεσε το σεξ της συμφιλίωσης και είπαμε πως αυτή ήταν μια σχέση αγάπης και μίσους. Δεν το σκάλισε όμως ποτέ. Και εγώ δεν της μίλησα ποτέ για αυτό. Μας περίμεναν οι κήποι της Αλάμπρα, τα σοκάκια της Σιένα, πώς θα μπορούσα να το θυμηθώ;Ήταν ένα ταξίδι χωρίς τέλος και αρχή. Κάθε σταθμός γίνονταν ένα με τους υπόλοιπους. Από την υπέροχη θέα της Βενετίας από το κατάστρωμα του πλοίου μέχρι την θέα του Μόντ Σαν Μισέλ δεν είχαν δει ποτέ τα μάτια μας τόση συσσωρευμένη ομορφιά. Ο κόσμος γύρω μας ήταν πραγματικά μαγικός, ανοιχτός, σε προσκαλούσε να τον εξερευνήσεις και να ζήσεις νέες περιπέτειες και όλα αυτά τα ζούσαμε παρέα. Με ένα ταξίδι δεθήκαμε περισσότερο από όσο είχαμε δεθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό έμελλε να είναι το αποκορύφωμα της σχέσης μας, το λιμάνι μας για κάθε επερχόμενη φουρτούνα. Και πράγματι αυτό το λιμάνι μας κράτησε μαζί για πολλά ακόμη χρόνια. Κάθε φορά που την πλήγωνα ήμουν το αγόρι που την ξελόγιασε και την παρέσυρε στην περιπέτεια του Interrail. Κάθε φορά που με πλήγωνε, ήμουν το αγόρι που της κουβάλαγε τον σάκο και ήταν το κορίτσι που πόζαρε σε κάθε μνημείο. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την ζωή μας χώρια. Χωρίς να αναπολούμε μαζί αυτό το υπέροχο ταξίδι. Και δεν μείναμε με χέρια σταυρωμένα, προσπαθήσαμε να οργανώσουμε και άλλες περιπέτειες ταξιδεύοντας σε μέρη μακρινά, σε μέρη κοσμοπολίτικα, σε άγνωστους προορισμούς, σε ζούγκλες, σε εξωτερικές ακρογιαλιές και σε απομακρυσμένα νησιά, αλλά μάταια. Τίποτα και ποτέ δεν θα ήταν σαν το Ιnterrail.Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήμασταν πιά τα παιδιά που γύρναγαν την Ευρώπη με τα τρένα. Περάσαμε μαζί τις πιο όμορφες και τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής μας. Θέλαμε να γίνουμε γονείς. Κάναμε όνειρα για το μέλλον. Όλα αυτά από κεκτημένη ταχύτητα. Πατώντας πάνω σε μια τρέλα, πατώντας πάνω στο Interrail, στις κοινές αναμνήσεις, στην κοινή πορεία, στο δέσιμο που είχαμε ο ένας με την οικογένεια του άλλου. Τελειώναμε ο ένας τις φράσεις του άλλου. Παραγνωριστήκαμε. Προσπαθούσαμε για την σχέση αλλά δεν ήταν αυτή η προσπάθεια χωρίς άγχος. Η κάψα είχε χαθεί. Ο έρωτας είχε δώσει την θέση του σε μια αγάπη που μπερδεύει τους ρόλους και τις δυναμικές. Και η φωτογραφία περίμενε σε ένα σκληρό δίσκο. Την κράτησα σαν ανεκδοτικού τύπου παρελκόμενο του ταξιδιού. Δεν περίμενα όμως ποτέ ποιος θα ήταν ο ρόλος της. Μια μέρα που έλειπα από το σπίτι η φωτογραφία ήρθε στην επιφάνεια, χωρίς εγώ να το μάθω, χωρίς να το συζητήσει μαζί μου. Και ένα κακό παιχνίδι ξεκίνησε ξανά. Αρχίσαμε πάλι να διψάμε για αίμα και αυτός ο τελευταίος κύκλος, παρότι σύντομος, θα κατέστρεφε ότι καλό είχαμε χτίσει. Η φωτογραφία βέβαια ήταν απλά η αφορμή. Τα αίτια ήταν πολύ πιο βαθιά. Ήμασταν ο ένας κομμάτι του άλλου για πολλά χρόνια και έπρεπε επιτέλους να σταθούμε στα πόδια μας και να δούμε καθαρά, να καταλάβουμε τι θέλουμε από την ζωή μας, μόνοι. Και τελικά καταλάβαμε ότι ένα ταξίδι δεν είναι ποτέ αρκετό. Πριν από μερικές μέρες, μέσα στην καραντίνα, έμαθα επιτέλους για την φωτογραφία και με έπιασαν τα γέλια. Ήταν η πιο χαζή αλλά και η πιο αστεία συνάμα αφορμή. Δεν μιλάμε εδώ και πολλά χρόνια αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαστε και οι δύο πιο ολοκληρωμένοι από ποτέ, χωρίς άγχος, χωρίς πίεση, χωρίς εγωισμούς. Έχουμε βρει όσα και όσους θέλουμε στην ζωή μας και παλεύουμε κάθε μέρα. Ακόμη και σήμερα όποτε την θυμάμαι, την θυμάμαι σαν το κορίτσι που πόζαρε μπροστά από κάθε μνημείο και την ευχαριστώ, για το ταξίδι.