ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέφτομαι εδώ και καιρό να γράψω μια εξομολόγηση να πω και εγώ το παράπονό μου. Ένα γιατί που με βασανίζει τους τελευταίους 3 μήνες που χώρισα, δηλαδή με χώρισε κάποιος που δεν μπορούσε πλέον να είναι σε σχέση. Εγώ 27 αυτός 26, είχαμε βαρύ πρόγραμμα στην καθημερινότητα,βρισκόμασταν περίπου 3 φορές την εβδομάδα. Τελικά μου είπε ότι δεν άντεχε να έχει το άγχος αν θα καταφέρει να με κάνει ευτυχισμένη το λίγο χρόνο που του απέμενε καθημερινά που βρισκόμασταν συνήθως μετά τις 10. Πάντα προσπαθούσα να κάνω κι εγώ ότι μπορούσα να τον χαλαρώσω πχ με το να του μαγειρεύω. Ο χρόνος ήταν λίγος αλλά δε με ένοιαζε γιατί πίστευα ότι είχαμε κάτι ιδιαίτερο, κάτι δυνατό. Δυο άνθρωποι ειλικρινείς, που σεβόμασταν ο ένας τον άλλον, πράγματα που δεν τα βρίσκεις εύκολα. Απλά με ένοιαζε να περνάμε ποιοτικά το χρόνο που μας απέμενε αρκεί να υπήρχε αγάπη. Τώρα λοιπόν που φτάσαμε στο σημείο αυτό ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θέλετε εσείς οι άντρες από εμάς; βρίσκετε μία που παίζει με το μυαλό σας και δεν την έχετε δεδομένη και τρέχετε πίσω της. Βρίσκετε μια κοπέλα καλή που σας αγαπά σας φροντίζει και σας βάζει προτεραιότητα και δεν έχετε κανένα παράπονο από αυτήν αλλά φτάνει η μέρα που απλά την αφήνετε. Τι σκατά συμβαίνει? πρέπει να μάθουμε να παίζουμε με τα μυαλά των ανθρώπων με γελοία κολπάκια για να τους κάνουμε να κολλάνε μαζί μας? δεν μπορείτε απλά να μας εκτιμήσετε γι αυτό που είμαστε και σας δίνουμε αντί να μας διώχνετε με τέτοια ευκολία λες και είμαστε αναλώσιμα είδη? πραγματικά πως γίνεται να μην εκτιμάει κάποιος κάτι που το χτίζει καιρό και το πετάει χωρίς καμία ουσιαστική δικαιολογία στα σκουπίδια? πείτε μου ρε αγόρια. και για να μη βιαστείτε κάποιοι να αναφερθείτε στο γυναικείο φύλο, πράγματι υπάρχουν πολλές γυναίκες που κάνουν το ίδιο με καλά παιδιά. αλλά γιατί τότε δεν εκτιμώνται οι σωστές και σταράτες κοπέλες και γουστάρετε αυτές που παίζουν με το μυαλό σας?