ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πιο πολύ γράφω αυτό το κείμενο για ένα συγκεκριμένο άτομο. Ένα άτομο που αγαπώ και έχω να το δω μήνες. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα το διαβάσει ποτέ αλλά είχα ανάγκη να μιλήσω γι' αυτού του είδους σχέσης που έχουμε. Γνωριζόμαστε ένα χρόνο ακριβώς. Αρχίσαμε ως φίλοι και τελικά, το πιο αναμενόμενο, μετά από μήνες συζητήσεων και αλληλοκατανόησης και από τις δύο πλευρές, ερωτευτήκαμε. Την επόμενη μέρα της πρώτης εβδομάδας του νέου χρόνου, λοιπόν, θα κλείσουμε 5 μήνες σχέσης. Μέσα σε αυτούς τους 5 μήνες περάσαμε πολλά. Χαρές, λύπες, τσακωμούς, ενθουσιασμούς, κάθε λογής φάσεις. Κι όλα αυτά από απόσταση, μέσα από οθόνες υπολογιστών/κινητών, μηνύματα και τηλεφωνήματα. Αύριο θα έρθει να με δει. Σπουδάζει κι έτσι ξέκλεψε χρόνο από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του για να είναι εδώ, μαζί μου. Τον τελευταίο καιρό όμως, ειδικά τον τελευταίο μήνα, είμαστε και οι δύο αρκετά ανήσυχοι. Έχουμε προβλήματα, καθημερινά, με τα μαθήματά μας, την πίεση των υποχρεώσεων και όλα αυτά τα συνηθισμένα που γυρνάνε στο μυαλό μας, υπαρξιακά, φανταστικά, βασανιστικά. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο και στη σχέση μας. Αρχίζει να χάνεται η επικοινωνία μεταξύ μας, με αποτέλεσμα να μη μιλάμε πια, να μην ανοιγόμαστε ο ένας στον άλλο και να είμαστε μονίμως εκνευρισμένοι. Η ατμόσφαιρα ψυχραίνεται. Τα ροζ συννεφάκια διαλύονται και η μαγεία χάνεται. Το παραμύθι με τις περιπέτειες των δύο ερωτευμένων σιγά-σιγά έρχεται στο τέλος του. Όμως δεν έζησαν αυτοί καλά, ή μάλλον, δε θα ζήσουν. Γιατί η αγάπη είναι πολύ μεγάλη για να την εξαφανίσουμε. Έτσι αν χάσει ο ένας τον άλλο, τα σενάρια θα πάρουν μια τρομακτική πλοκή. Καμία όρεξη, καμία διασκέδαση, καμία χαρά. Γιατί πλέον η απόσταση που θα μας χωρίζει δε θα μετριέται σε χιλιόμετρα εδάφους, αλλά σε χιλιόμετρα ψυχικού κενού. Άδικο το τέλος, άδικο να ερχόμαστε κοντά τόσο ξαφνικά και να πετάμε τη μοίρα μας στα σκουπίδια. Γιατί, η μοίρα μας έφερε κοντά (θυμάσαι;) Κι αν χάλασε η μαγεία που μας προσέφερε το πεπρωμένο μας, αυτό το μοναδικό, που λίγοι έχουν, δεν είναι στο χέρι μας να παλέψουμε να κολλήσουμε τα κομμάτια, πριν σκορπιστούνε εντελώς; Θυμάμαι λόγια και υποσχέσεις που ξέρω ότι τηρείς, όνειρα για το μέλλον, σχέδια για εμάς τους δύο. Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί, δεν εχω βαρεθεί όμως. Γράφω όλα όσα δε μπορώ να σου πω με λόγια, επειδή ξέρεις ότι δε μου αρέσει να μιλάω. Προσπαθώ να σου περάσω τις σκέψεις μου για εμάς, αλλά φοβάμαι μη σε τρομάξει η αγάπη, η υπερβολική αγάπη. Ορίστε και ο λόγος που δεν σου λέω πλήρως αυτά που νιώθω. Είναι ο φόβος που διαπερνά τις σκέψεις μου καθώς θέλω να σου τις εκφράσω, και τις παγώνει. Ο φόβος της απογοήτευσης, που το κάθε ανθρώπινο ον έχει. Γιατί ο άνθρωπος, αγάπη μου, πιστεύει ότι πάντα πρέπει να νικάει και να βγαίνει θριαμβευτής. Γι' αυτό φοβάται την ήττα. Πληγώνεται ο εγωισμός του, θίγεται η αξιοπρέπεια του και "πατώντας" πάνω στα συναισθήματα του άλλου προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, ως αυτός που κατάφερε κάτι μεγάλο, ενώ δεν έκανε τίποτα. Ποτέ δεν είχα σκοπό να παίξω με αυτά που νιώθεις, ούτε ήθελα να κάνω κομμάτια την καρδιά σου. Μόνο να αφήσω τρυφερά, τα σημάδια μου πάνω της. Ξέρεις πως διαχειρίζομαι αυτά που μου συμβαίνουν με λογική, τις περισσότερες φορές. Εσύ όμως είσαι κομμάτι της καρδιάς μου, που το μυαλό αρκετές φορές έχει προσπαθήσει να νικήσει και να εξαλείψει. Όταν σκέφτομαι το τέλος λοιπόν, έρχονται σε αντιπαράθεση τα δύο αυτά όργανα, το μυαλό και η καρδιά. Γιατί το ένα σε πολεμάει ενώ το άλλο προσπαθεί να κρατήσει τις αναμνήσεις, τις επιθυμίες, ό,τι έχει να κάνει με εσένα. Η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψεις, ήδη μου λείπεις, πάντα το κάνεις. Αλλά έχω ανοιχτό έναν πόλεμο με τον ίδιο μου τον εαυτό αυτή τη στιγμή και το θύμα είμαι εγώ. Μπορεί αυτά να ακούγονται γλυκανάλατα, κι όμως, δεν είμαι τύπος του ρομάντζου. Απλά, κάποια στιγμή, όλοι έχουμε την ανάγκη να απελευθερώσουμε τις φυλακισμένες ιδέες και σκέψεις μας, χαλαρώνει η ψυχή μας με αυτόν τον τρόπο. Λυπάμαι που είμαι μακριά σου, που δε μπορώ να σου προσφέρω μια αγκαλιά και ένα χάδι όταν τα έχεις ανάγκη. Οι σχέσεις εξ αποστάσεως είναι από τις πιο δύσκολες, διότι λείπει η επαφή, που είναι αναγκαία για τον άνθρωπο. Το ήξερες, όλοι το ξέρουν αυτό, λίγοι τα καταφέρνουν και δε χάνονται οι δρόμοι τους, τελικά. Η αυριανή μέρα λοιπόν, όταν σε δω, θα είναι η πιο ευχάριστη και συνάμα η πιο δύσκολη για εμένα. Αυτό που πρέπει να ξέρεις, είναι ότι η αγάπη που μας ενώνει είναι πραγματική. Ποτέ δε θα πάψει να υπάρχει και πάντα θα κρατάει συντροφιά στις ψυχές μας, ακόμη κι αν αυτές είναι μακριά, ακόμη κι αν χωριστούν και δε βρεθούν ποτέ ξανά. Μια γλυκιά και ίσως επίπονη, όχι αγιάτρευτη όμως, ανάμνηση. #8