ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η κυρία Ελένη ήταν γειτόνισσα, οδοντίατρος και καλή οικογενειακή φίλη. Τη θυμάμαι από μωρό να είναι συνέχεια χωμένη στο μικρό ιατρείο της, δίπλα στο σπίτι της και δίπλα στο δικό μας, όταν οι γονείς μου πήγαιναν για να τους κοιτάξει τα δόντια και αργότερα και τα δικά μου. Ήταν φίλη σχεδόν με όλη τη γειτονιά, όλους τους πελάτες της τους έκανε φίλους και φυσικά δεν δεχόταν χρήματα από κανέναν. Όταν της δίναμε λεφτά μετά από κάποια επίσκεψη στο ιατρείο μας κυνηγούσε μέχρι να τα πάρουμε πίσω με το ζόρι. Βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη , πολλές φορές μαγείρευε για άτομα που δεν είχαν να φάνε και τους πήγαινε φαγητό στο σπίτι χωρίς να υπερηανευτεί ποτέ ότι το έκανε. Πολλοί πελάτες της και όχι μονο είχαν καταλάβει την καλοσύνη της και την έπιαναν κορόιδο, της έτρωγαν λεφτά (δανεικά και αγύριστα) και την έκαναν να βάζει από την τσέπη της κιόλας λεφτά για να συντηρήσει κάποιους πελάτες. Παρ όλα αυτά το καταλάβαινε αλλά δεν κράταγε κακία σε κανέναν. Θυμάμαι πολλές φορές τον άντρα της να της φωνάζει ότι είναι ηλίθια και αφελής που βοηθάει όλο τον κόσμο ενώ εκείνη δεν τη βοηθάει κανένας. Έτρεχε πολλές φορές για όποιον είχε ανάγκη, όταν η μάνα μου είχε ακόμα και έναν απλό πυρετό ερχόταν στο σπίτι μας και τη φρόντιζε ή τη βοηθούσε. Μια άλλη φορά θυμάμαι ότι είχε έρθει στη γιορτή του πατέρα μου φορτωμένη με ολόκληρο το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς, είχε φέρει τόσα κουτιά με γλυκά που είχαμε να τρώμε για ένα τρίμηνο. Ακόμα και τα αδέσποτα της γειτονιάς δεν γλίτωναν από τη φροντίδα της, έξω από το σπίτι της μαζεύονταν όλες οι αδέσποτες γάτες και σκύλοι ξέροντας ότι θα βρουν φαγητό να τους περιμένει. Χθές το πρωί πέθανε ξαφνικά από εγκεφαλικό, ενώ ήταν απόλυτα υγιής. Σήμερα ήταν η κηδεία της και όλη η γειτονιά μας, που ο καθένας δεν ξέρει ποιος μένει δίπλα του, ήταν εκεί για να την αποχαιρετήσει. Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος και μετά θάνατον ζωή, αλλά αν υπάρχει είμαι σίγουρος ότι αυτή θα βρίσκεται τώρα εκεί και θα προσέχει από ψηλά όχι μόνο τη γειτονιά μας αλλά όποιον άνθρωπο στη γη έχει ανάγκη. Τα παιδιά της θα πρέπει να ειναι πολύ περήφανα που την είχαν μητέρα. Ήταν ένα παράδειγμα για όλους. Δεν συνηθίζω να γραφω επικηδείους και δεν έχω γράψει ποτέ κάτι τέτοιο ακόμα και για τον παππού και την γιαγιά μου όταν έφυγαν, αλλά η συγκεκριμένη γυναίκα χρειάζεται σίγουρα έναν φόρο τιμής.