ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου αντιμετώπιζα προβλήματα μαζί της. Δεν ξέρω με ποια σειρά να τα βάλω όλα όσα συμβαίνουν, κάθε φορά που προσπαθώ να τα βγάλω από μέσα που είμαι πολύ συγχυσμενη για να τα βάλω σε μια τάξη. Μου έρχονται όλες οι αναμνήσεις, είτε παλιές είτε πρόσφατες, στο μυαλό και με πιάνει ένα άγχος, ένας φόβος και ξεσπαω σε κλάματα. Θυμάμαι τη μαμά μου να πηγαίνουμε για αγοράσουμε ρούχα και να κοιτάει με επικριτικό βλέμμα τα ρούχα πάνω μου, να λέει στις πωλητριες ότι δεν θέλω κάτι τέτοιο για την κόρη μου, και να μου λέει εμένα ότι δεν είναι για το σώμα μου, δεν ταιριάζει και εγώ να νιώθω απαίσια μετά. Θυμάμαι ότι με χαρά εγώ και εκείνη με μισή καρδιά μου αγόρασε ένα όμορφο σορτς που ήθελα και ένιωθα τέλεια και μετά κάθε φορά που το φορούσα δεν άφηνε ευκαιρία χωρίς να πει "δεν έπρεπε να το αγοράσουμε, έκανα λάθος είναι κοντό" ή "δεν σου πάει".. Και το σορτς να είναι ένα απλό σορτς όπως όλα τα άλλα. Θυμάμαι ότι μια φορά έφαγα ένα δεύτερο παγωτινι και όταν το έμαθε άρχισε να ουρλιάζει, ότι κάνω κακό σε εμένα και το σώμα μου και ότι δεν πρέπει.. Κυριολεκτικά να ουρλιάζει και εγώ μετά να νιώθω χάλια.. Ήμουν μόνο 15 και τώρα στα 20 μου δεν τρώω, εχω τύψεις μετά από κάθε γεύμα και; να διαστήματα "απέχω" 20 ώρες από το φαγητό, πέφτω και ύπνο διαλυμένη. Περνούσα εβδομάδες να κάνω όλη μέρα γυμναστική, πριν και μετά από κάθε γεύμα και εκείνη να χαίρεται που χάνω κιλά και να χαίρομαι και εγώ και όταν πήρα ένα δύο πάλι και ένιωσα πιο καλά αλλά ζήτησα να ξεκινήσω ένα άθλημα αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, εκείνη έφερε στο μυαλό μου τις μέρες που έκανα μόνη μου γυμναστική, μου είπε ότι αν από μόνη μου δεν θέλω να ξεκινήσω, η οργανωμένη άσκηση δεν θα με βοηθήσει.. Θυμάμαι πριν από κάθε βολτα να με τρελαίνει για το τι ώρα θα γυρίσω, να αργώ 10 λεπτα γιατί άργησε το τραμ και να μου ουρλιάζει για ώρες μετά, να με παίρνει 10 τηλέφωνα που φωνάζει. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που έχει νεύρα με κάποιον ξεσπαει πάνω μου. Κάθε φορά που έχει πονοκέφαλο το βγάζει σε εμένα, με παίρνει τηλέφωνα ενώ είμαι έξω και μου λέει γύρνα σπίτι, τι κάνεις τόσες ώρες έξω, τι άλλο έχετε να πείτε και εγώ να είμαι έξω με το αγόρι μου να περνάω καλά και έτσι σε λίγα δευτερόλεπτα από τις στιγμές χαράς να περνάω σε κρίσεις άγχους, πανικού, να κλαίω και να έχω και τα συνεχόμενα τηλεφωνήματα της. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που μου φωνάζει να υψωνει το χέρι της, και εγώ εκείνη να στιγμή να τρέμω,να νιώθω ότι βλέπω ένα τέρας και παρόλο που δεν με χτυπάει αυτή η κίνηση πονάει εξίσου Θυμάμαι ότι ποτέ δεν μου μίλησε για τις ερωτικές επαφές σαν μάνα σε κόρη, να με βοηθήσει, να μου πει περί τίνος πρόκειται και ότι η μόνες φορές που τα ανέφερε ήταν για να μου απαγορέψει να έχω γιατί δεν είναι σωστό σύμφωνα με τη θρησκεία μας και εγώ ένα έχω πλέον προχωρήσει αλλά να μην ξέρω να σταθώ σε αυτό το θέμα.. Να μην ξέρω πως πρέπει να παρακολουθώ την υγεία μου γιατί ποτέ δεν μου μίλησε. Να κλαίω γιατί όλες μου οι φίλες έχουν μαμάδες που τις βοηθάνε, που πηγαίνουν μαζί σε γιατρούς. Που τις στηρίζουν και εγώ να φοβάμαι να της πω κάτι. Φοβάμαι ακόμα και σήμερα να αγοράσω κάτι που μαρεσει γιατί μπορεί αυτή να μην το εγκρίνει. Κάθε φορά που έχει νεύρα να τρέμω και να κλαίω από φόβο μην ξεσπάσει σε εμένα. Να φοβάμαι να της πω ότι αυτό που κάνεις με ενοχλεί γιατί όταν το έκανα γυρνούσε και έλεγε "αα τότε είμαι κακία μαμά ε, για πες μου εσύ πως θα γίνω καλή αφού ξέρεις" και εγώ να νιώθω τύψεις που μίλησα, που είπα πως νιώθω.. Και να νιώθω υπερβολική, κάτι που δεν παραλείπει να μου λέει ότι είμαι. Καθημερινά σκέφτομαι ότι για τη θρησκεία της αφιερώνει όσο χρόνο χρειαστεί να πάει είτε εκκλησία, ή να ακούσει ομιλίες, δίνει τόση σημασία, αγάπη και προσπάθεια και εγώ όταν προσπαθώ να της μιλήσω για τα συναισθήματα μου τα ακυρώνει, τους δίνει λίγη αξία με το επιχείρημα ότι "δεν μπορείς να νιωθεις έτσι, σου προσφέρουμε φαγητό, ή κοίτα που βρίσκεσαι δεν έχεις λόγο να είσαι στεναχωρημενη" Νιώθω τύψεις, ότι κοστιζω πολύ γιατί περνάω θεραπείες με ακμή, νιώθω άσχημα που ξοδεύουν λεφτα σε εμένα. Θυμάμαι ότι από τα 15 μου ονειρευόμουν τη στιγμή που θα είμαι σε ένα δικό μου σπίτι μακριά τους, στην ησυχία μου χωρίς να την έχω πάνω από το κεφάλι μου να περιμένει μια αναφορά του τι κάνω στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι από τα 16 μου είχα τάσεις αυτό καταστροφής αλλά φοβόμουν να κάνω το οτιδήποτε αλλά παράλληλα να εύχομαι ο κάθε ύπνος να είναι ο τελευταίος ή να μου συμβεί κάτι μήπως και δω ανησυχία, μήπως και την δω να αλλάζει ριζικά μέσα της. Θυμάμαι να κλαίω με λυγμούς αλλά να κλείνω το στόμα μου μην με ακούσει και αρχίζει τις ερωτήσεις, μην κρίνει πάλι, μην μου πει "πάλι κλαις".. Να κλαίω και να σκέφτομαι ότι το μόνο που θέλω είναι μια αγκαλιά απο αυτή αλλά να παίρνω το επικριτικό ή αδιάφορο βλέμμα της Θυμάμαι να ζηλεύω μια συμμαθήτρια μου που δεν είχε μαμά. Και όταν υπάρχουν στιγμές, μέρες, βδομάδες που είναι καλά, που νιώθω αγάπη, ότι με αγαπάει και με νοιάζεται, νιώθω ότι την κρίνω αυστηρά, νιώθω τύψεις που έχω αυτά τα συναισθήματα, νιώθω άδικη απέναντι της, νιώθω κακή κόρη αλλά νιώθω κιόλας ότι πρέπει να αλλάξω, ότι δεν θα με αγαπάει αν δεν κάνω ό,τι θέλει.. Και νιώθω ότι είναι μια αγάπη με όρους. Όρους που πρέπει να τηρώ για να μην την βλέπω να ουρλιάζει, να δημιουργεί τσακωμούς με το παραμικρό, επειδή άφησες ένα πιάτο απλυτο γιατί ήθελες να πας τουαλέτα, επειδή είσαι όλη μέρα με το κινητό και τα ακουστικά γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διατηρήσεις ηρεμία μέσα σου, να ξεχαστεις και να ονειρευτείς μια ζωή που είσαι χαρούμενη πάντα. Ότι δεν είναι πια στη ζωή σου, ότι δεν σε ελέγχει και ότι είσαι ελεύθερη.. Και γράφεις σε ονλαιν ανώνυμες πλατφόρμες τα συναισθηματα σου γιατί είναι προτιμότερο να τα δει ένας ξένος πάρα η μαμά σου που τα τα χρησιμοποιήσει εναντίων σου.. Γιατί δεν μπορείς να τα πεις σε φίλες σου ή στο αγόρι σου γιατί κάθε φορά που προσπαθείς κλαις σε σημείο που δεν παίρνεις ανάσα.. Όχι μόνο για αυτά που έχεις περάσει αλλά γιατί έχει έρθει και η σειρά της αδελφής σου να τα περάσει αυτα.. Και δεν μπορεις να κάνεις τίποτα να την προστατεύσεις πάρα να της λες ότι ό,τι θες να συζητήσεις εδώ είμαι, όποτε θες μιλα μου, σε καταλαβαίνω