ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2 χρόνια περίπου βγήκα από μια πολύ τοξική σχέση που δημιούργησε αρκετά θέματα. Εδώ και 8 μήνες είμαι με ένα παιδί που μου συμπεριφέρεται άψογα, με αγαπάει και το δείχνει! Περάσαμε μαζί όλο το καλοκαίρι και μου γέμισε την καρδιά, κάτι που είχα ανάγκη από την προηγούμενη σχέση. Τώρα είμαστε σε μια φάση προσαρμογής όπου αυτός μόλις μπήκε στα διαβάσματα του πανεπιστήμιο και εγω κάτι παρόμοιο. Δεν βρισκόμαστε όπως τότε, πχ τώρα βρισκόμαστε 1 φορά την εβδομάδα και δεν έχουμε χρόνο να κοιμηθούμε μαζί. Πλέον όταν βρισκόμαστε και φεύγουμε εγω στεναχωριέμαι πολύ και καμία φορά κλαίω κιόλας χωρίς να υπάρχει λόγος, επειδή μου λείπει και φοβάμαι μήπως βαρεθεί και χωρίσουμε. Δεν θα καταλήξει σε γάμο αυτή η σχέση, είμαστε σε μικρή ηλικία και οι δυο και για εκείνον ειμαι η πρώτη σχέση πάνω από 4 μήνες. Παρόλα αυτά εγω έχω αρχίσει να πέφτω ψυχολογικά και να μην ευχαριστιέμαι την στιγμή γιατί σκέφτομαι αλλα πράγματα και αν βαρεθεί που δεν βρισκόμαστε πλέον τόσο πολύ! Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κάποιος άλλος αυτός αλλα θα ήθελα να ακούσω μια δεύτερη γνώμη. Το ίδιο πράγμα γινόταν επίσης και στην προηγούμενη μου σχέση. Δυο σχέσεις πολύ διαφορετικές, με το παιδί που ειμαι τώρα καταλαβαίνω αγαπη και όπως ειπα μου φέρεται τόσο όμορφα. Τόσο όμορφα που θα ήλπιζα να τον γνώριζα σε μια μεγαλύτερη ηλικία και να καταλήγαμε μαζί σε αυτή τη ζωή. Αλλά είναι δύσκολο γιατί ξέρω ότι θα θελήσει να ζήσει αλλα πράγματα. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι πρέπει να περάσω καλά όσο κρατήσει αυτή η σχέση αλλά έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολλά πάλι.