ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
29.8.2024 | 15:52

Η μητέρα μου

Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς η μητέρα μου πάσχει από άνοια. Όχι σε πολύ μεγάλο βαθμό ακόμα αλλά η άνοια είναι μια αρρώστια που με τα χρόνια χειροτερεύει. Εγώ όντας γύρω στα 40 και ελεύθερος κάθομαι μαζί της και την φροντίζω όσο μπορώ. Το ξέρω ότι πολλοί,ιδίως οι γυναίκες,θα με χαρακτηρίσουν μαμακια αλλά δεν με ενδιαφέρει. Σχεδόν τα πάντα στο σπίτι τα κάνω εγώ οπότε σε καμμιά περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου μαμακια. Όσο μπορώ να βοηθάω και να προσφέρω θέλω να είμαι δίπλα της χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θέλω μια ζωή να ζω έτσι, μακάρι κάποια στιγμή να φέρει κι εμένα η ζωή έναν σύντροφο στο πλευρό μου. Και εύχομαι σε κανέναν να μην τα φέρει η μοίρα να περάσει αυτο περνάω εγώ,η άνοια είναι μια πολύ δύσκολη ασθένεια που μόνο όσοι την ζουν με κάποιο οικείο πρόσωπο την καταλαβαίνουν.
3
 
 
 
 
σχόλια

Κουράγιο, ειλικρινά δεν έχω κάτι άλλο να πω. Είσαι υπέροχη ψυχή, μην ξεχνάς να φροντίζεις και τον εαυτό σου και να κάνεις και πράγματα που σε ευχαριστούν και σε ηρεμούν όσο μπορείς.

Λυπάμαι τόσο πολύ, μόνο όσοι το ζούμε καταλαβαίνουμε, τα ίδια βιώνω με μπαμπά μου, μόνο αυτός με νοιάζει και εχω αφήσει τα πάντα για να είμαι όσο μπορώ πιο πολύ μαζί του, συνέχεια! Καλή δύναμη και μακάρι μέσα σε όλο αυτό να βρεις μια κοπέλα να σε νιώθει να σε καταλαβαινει και να σε βοηθά σε όλο αυτο

Καλό κουράγιο.
Ναι, το έχω περάσει. Η αδερφή της γιαγιάς μου, επειδή έπινε από νέα. Και ζούσε ολομόναχη.Ταλαιπωρία 8 χρόνια για την ίδια και τους υπόλοιπους από μας...
Πρώτα, έβγαινε με τις νυχτικιές στο δρόμο και τη γύριζαν οι γείτονες πίσω. Μετά που την κρατάγαμε σπίτι, χτύπαγε πόρτες και μας κοψοχόλιαζε μες στη νύχτα, γιατί ήθελε να φύγει και να γυρίσει στο δικό της. Έβλεπε την απέναντι πολυκατοικία και την πέρναγε για άσπρο πλοίο που ήρθε να την πάρει.
Στο τέλος (κακώς) τη δέναμε στο κρεβάτι. Η ζωή μας, είχε γίνει αφόρητη.
Τελικά δε γινόταν άλλο και την κλείσαμε στο γηροκομείο που στο τέλος δεν αναγνώριζε ούτε οικεία πρόσωπα. Εκεί πέθανε (ή τη σκότωσαν) σε μόλις ένα χρόνο μέσα...
Όχι μαμάκιας, αδαμάντινος είσαι. Κάνεις αυτό που πρέπει.
Την κατάθλιψη πρόσεχε μόνο. Προσπάθησε να βρεις τρόπο και να αφιερώνεις δύο ώρες την ημέρα στον εαυτό σου.

Scroll to top icon