ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα πριν δυο χρόνια στη σχολή της πρώτης επιλογής μου! Ήμουν τρομερά ενθουσιασμένη, γεμάτη χαρά, όνειρα και ελπίδες. Ωστόσο μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο συνειδητοποίησα πως ναι μεν η επιστήμη που επέλεξα μου άρεσε αλλά το πανεπιστήμιο και η φοιτητική ζωή με κουράζουν αφάνταστα. Δυστυχώς δεν έχω τις επιδόσεις που θα ήθελα στα μαθήματα (χρωστάω σχεδόν ολόκληρο έτος ) και αυτό με θλίβει ιδιαιτέρως διότι είναι η επιστήμη που αγαπώ, μου λείπουν οι εποχές που διάβαζα για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Ήταν όλα τόσο όμορφα, να " παλεύεις" για κάτι που αγαπάς, να έχεις στόχους, όνειρα, ατέλειωτο διάβασμα και ατελείωτες ώρες χαράς. Πλέον όμως δεν είναι έτσι. Το διάβασμα μου φαίνεται στεγνό, βαρετό, η ζωή μου ανιαρή. Διάφορα άτομα από το φιλικό μου κύκλο με συμβουλεύουν να συνεχίσω άλλοι πάλι μου λένε να αφήσω αυτή τη σχολή και να κάνω μια νέα αρχή . Σκέφτομαι κάποιο δημόσιο ΙΕΚ καθώς είχα τη τύχει να εργαστώ σε κάποιο παρόμοιο αντικείμενο και μπορώ να πω πως μου άρεσε. Αργότερα ίσως ξανά δώσω πανελλήνιες αλλά αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε θέση να το "παλέψω". Ωστόσο με ανησυχεί το γεγονός ότι ποτέ δε θα μπορέσω να ξανά ερωτευτώ όπως ερωτεύτηκα τότε που διάβαζα για τις πανελλήνιες. Το πιο όμορφο συναίσθημα να διεκδικείς κάτι που ποθείς. Στον "κανονικό" ερωτικό τομέα ευτυχώς είμαι μια χαρά έχω μια γνωριμία και περνάμε πολύ όμορφα μαζί. Φτάνω σχεδόν στα 25 έτη και δεν έχω κανένα πτυχίο, μόνο προϋπηρεσία από δουλειά (είμαι ευγνώμων φυσικά και για την εργασία που είχα). Πιστεύετε είναι εφικτό να ξανά έρθει στη ζωή κάποιου ατόμου αυτή η δίψα για μάθηση ή ελπίδα για την απόκτηση ενός συναρπαστικού επιτεύγματος ή απλά η ζωή είναι για να ζεις το σήμερα χωρίς απώτερο σκοπό; Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε ώστε να διαβάσετε αυτό το κείμενο.