ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αποφοίτηση. Δεν έχει σημασία η ηλικία μου ούτε τα χρόνια που τελείωσα. Σημασία έχει το πόσο άλλαξαν οι σκέψεις μου σε ένα μήνα. Περνούσα πολύ ωραία στην πόλη που σπούδαζα. Έκανα στο ελάχιστο τη ζωή που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου γενικότερα΄Έπαιρνα δύναμη. Το μόνο που σκεφτόμουν ότι είχα να αντιμετωπίσω ήταν ότι στη θέση της σχολής θα έμπαινε μία δουλειά. Τα ωράρια της σχολής και της διπλωματικής θα αφιερώνονταν στη δουλειά. Όλα τα άλλα το ίδιο. Ξέρω τα χόμπι μου ξέρω τι με γεμίζει, τι μου αρέσει να κάνω, που μου αρέσει να πηγαίνω. Σιγά τη διαφορά. Πέρασε ένας μήνας. Και σε ένα μήνα πρόλαβα και πήρα αρκετή από τη μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας. Στρατός, πτυχία αγγλικών, μεταπτυχιακά, διπλώματα κλπ κλπ. "Μα, στάσου λίγο, τι είναι όλα αυτά που μου λες, ξέρω τι μου αρέσει και τι θέλω να κάνω, σκοπός είναι να αρχίσω να το υλοποιώ. Τι να τα κάνω όλα αυτά, μου είναι άχρηστα. Σου ξαναλέω, ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου.""Ξύπνα, που ζεις, πάνε στρατό, πάρε κάνα δίπλωμα, πάρε κάνα πτυχίο αγγλικών και άστα αυτά. Πάνε τα ροζ συννεφάκια.""Μα σου ξαναλέω, ποια ροζ συννεφάκια βρε χρυσέ μου άνθρωπε, ξέρω τι θέλω και θέλω να αρχίσω να το υλοποιώ! Τι να τα κάνω όλα αυτά; Ανούσια μου φαίνονται.""Καλά, καλά βρες μία δουλειά και άστα αυτά, δύσκολοι καιροί για αυτά που λες, κοίτα να τα κάνεις όλα αυτά που πρέπει και να βρεις καμιά κανονική δουλειά. Όλος ο κόσμος πάει στρατό, παίρνει πτυχία για γλώσσες και μένει με τους γονείς του μέχρι τα 30 και βάλε. Τι το διαφορετικό είσαι εσύ δηλαδή; Άντε, join us."Ένα κομμάτι των διαλόγων που κάνω μέσα στο κεφάλι μου. Και συνειδητοποίησα το εξής. Ότι το να μείνω στη χώρα μου δεν θα με δυσκολέψει μόνο οικονομικά. Αυτό παλεύεται. Ψυχολογικά θα με καταστρέψει. Σαν φοιτητής κατάφερνα να κρατάω μία σπίθα ελπίδας-τρέλας-χαράς, η οποία αν και φαινομενικά άχρηστη και άυλη, μου έδινε κίνητρο να κυνηγάω πράγματα. Now what? Αυτό με ενοχλεί. Ότι σε ένα μήνα κατάφεραν και αντικατέστησαν αυτή τη σπίθα με λίγη δόση μιζέριας. Κάποιοι θα πουν "καλώς ήρθες στην πραγματικότητα". Και όμως δεν φταίει η πραγματικότητα. Φταίει ο τρόπος σκέψης και τα μυαλά που έχουν συνηθίσει αυτή τη μιζέρια. Δε ζητάω μεζονέτα στο ψυχικό, φράγκα για κότερα και πρώτη θέση στον Σαμπάνη με μπελβεντερε. Ζητάω να μη μου γαμάτε την ψυχολογία επειδή έχετε συνηθίσει μία ηλίθια μιζέρια, χωρίς επιχειρήματα μερικές φορές. Ευχαριστώ.Φιλιά.