ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημερα . Ωρα για την πρωινη εξομολογηση αφου δεν εχω να τα πω σε κανεναν. Ειμαι 19 ετων και δεν νιωθω τιποτα. Το μονο που κανω ειναι να μενω σπιτι, να διαβαζω αντε και καμια βολτα μονη μου. Εκανα μια παρεα αλλα μαλλον βγηκα απο την πισω πορτα. Η αιτια ειμαι πολυ ντροπαλη, συνεσταλμενη και ισως αδιαφορη. Τωρα θα μου πειτε φταιω εγω ε και τι να κανω δεν μπορω να αλλαξω τον χαρακτηρα μου. Ισως μεσα απο την παρεα να ανοιγομουν ετσω και λιγο. Τι να κανω ετσι ειμαι. Τοσα χρονια καμια φορα δεν ενιωσα καλα με τον εαυτο μου. Μια ζωη ειμαι η ξενερωτη, η αδιαφορη. Την περσινη χρονια ελεγα κανε κουραγιο θα πας φοιτητρια και η ζωη σου θα αλλαξει θα εισαι ευτυχισμενη. Εχω κουραστει με ολη την διαδικασια του να προσεγγισεις τον αλλον και να του ζητας να πατε για καφε. Προτιμω να αποδεκτω την κατασταση και να ηρεμισω. Δεν υπαρχει μερα που να μην σκεφτω αυτην την κατασταση. Τους βαρεθηκα ολους. Τις γνωστες μου να λενε για τα αγορια τους, να μιλανε για ψωνια... Ολοι με γραφουν αλλα εγω δεν θα παρακαλαω ουτε θα περιμενω σαν τον μαλακα. Αλλες παλιες μου φιλες δεν με παιρνουν ουτε ενα τηλεφωνο. Τι ψυχη εχει δηλαδη να πας εστω για μια ωρα για εναν καφε η να πουν ελα να κατσουμε στο σπιτι μου. Ενταξει δεν ειπα να ειμαστε ολη την ωρα μαζι αλλα τετοιο γραψιμο. Ακουω δικαιολογιες χαζες για το γραψιμο που τρωω και μολις βρισκομαστε λενε να κανονισουμε κανενα καφε. Δεν μου φτανουν αυτα εχω και το διαβασμα για το οποιο αγχωνομαι παρα πολυ και νιωθω οτι ποτε δεν ειμαι καλη. Ετσι κανω παντα για να μην απογοητευμομαι μετα. Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι οτι ο χρονος περναει και εγω χανω στιγμες και οτι δεν θα ζησω ποτε καποια πραγματα π.χ διακοπες με παρεα.