ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κανείς δεν ξέρει πως μέσα μου αποφάσισα να σε κρατήσω για πάντα. Όλα εκείνα τα μοναδικά σου χαρακτηριστικά τα οποία για ένα φθινόπωρο και κάτι είχα την τύχη να κάνω δικά μου και να αποτυπώσω σε αυτά όσους κρυφούς μου και ανομολόγητους πόθους -ή και υποψίες πόθων- είχε γεννήσει εκείνο το αδάμαστο μικρό μέρος του εσωτερικού μου κόσμου.Και όμως έτσι αισθάνομαι τόσο όμορφα. Δεν με ενοχλεί που έφυγες, πλέον. Που είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου, κυριολεκτικά. Ξέρεις, νομίζω ότι τελικά οι αναμνήσεις είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός τον οποίο μπορεί να κατέχει με απόλυτη ασφάλεια κάποιος. Κανείς δεν μπορεί να σου τις κλέψει. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να τις πετάξεις, παρά τη θέλησή σου.Και έτσι, εξακολουθώ μετά από χρόνια πλέον, να είμαι ήρεμη και να έχω εξευμενίσει την χαώδη μου εσωτερική πυρκαγιά. Έτσι είμαι πλέον ευτυχισμένη δίχως εσένα, τελικά. Παράλογο ακούγεται, έτσι; Είναι ανεκτίμητο να έχεις αγγίξει το άπειρο, έστω για λίγο, με τρόπο τέτοιο, μοναδικό, ανεπανάληπτο, αναντικατάστατο, πέρα από κάθε πιθανό βαθμό θνητού συναισθήματος. Κι αυτό είναι ικανό να σε στιγματίζει πανέμορφα γι μια ζωή.Μέσα από το χάος, γεννιέται άνθος που αντιστέκεται στην φθορά...