Να κάνεις ό,τι σου αρέσει εσένα . Αναρωτιομουν αν οι άνθρωποι στη ζωή σου ( και παιδική ηλικία πχ ) δεν σε βοήθησαν τόσο να εκφράσεις τα συναισθήματα σου ώστε άρχισες να νιώθεις ότι είναι ανώφελο να τα δείχνεις. Να θυμάσαι ότι δεν είναι κακά και μέσα από αυτά μπορείς να συνδεθείς με τους γύρω σου. Από την άλλη μία πιο λογική και ουδέτερη στάση απέναντι στις δυσκολίες πάντα εκτιμόταν από τα αρχαία χρόνια. Στωικοί κλπ. (ούτε υπερβολική χαρά ούτε λύπη). Όπως κρινεις ανά περίπτωση οπότε !
28.11.2022 | 19:55
Λίγη στενοχώρια
Τα τελευταία χρόνια έχω σοβαρευτεί πολύ.
Ποτέ δεν ήμουν ''νούμερο'' αλλά πλέον δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να στενοχωρηθεί και να το δείξει.
Καλά δεν έχω και πού να το δείξω αλλά και όταν είχα δεν το έκανα.
Δεν θέλω να κάνω σπασμωδικές κινήσεις, να έχω σπαστικές εκφράσεις και μετράω πολύ τα λόγια μου.
Σαν να καταπίνω τη λύπη μου.
Αυτό που έμαθα από τη ζωή είναι πως τα πάντα είναι θέμα συνήθειας.
Τη μια έχεις φίλους, την άλλη δεν έχεις.
Τη μια περνάς όμορφα, την άλλη όχι.
Χωρίς έρωτα σύμφωνα με την εμπειρία μου οι πρώτες χίλιες πεντακόσιες μέρες είναι δύσκολες. Μετά συνηθίζεται κι αυτό, βαριέσαι να κλαις, να δακρύζεις, να σκέφτεσαι.
Με επισκέπτεται όμως μια στενοχώρια (κυρίως τις γιορτές αλλά και στιγμές όπως τώρα) που δεν έχω τι να την κάνω.
Πού να την χωρέσω; (όχι shocking απαντήσεις παρακαλώ).
Δεν θέλω να αντιδράω όμως στη στενοχώρια.
Δηλαδή ποιός ο λόγος να βρίσω, να χτυπηθώ κάτω, να κλάψω;
Καλά ποτέ δεν ήμουν των ακραίων αντιδράσεων αλλά γενικά ποιός ο λόγος να αντιδράσω, μόνος μου τα λέω μόνος μου τα ακούω.
Όπως κι εδώ στη στήλη, μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα ακούω.
Όχι, εντάξει, ευχαριστώ που με διαβάζετε και δεν ξεχνάτε να πατήσετε ότι δεν ταυτίζεστε.
Αυτά είχα να πω.
Υγεία και χαρά σε όλους.
4
