ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οχι, μηηηηη !!!!

Να μου επιτραπεί μια διαφωνία, Sir. :-) Το νόημα σε μια σχέση είναι να νιώθουμε άνετα (και οι άνδρες και οι γυναίκες) να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Εντάξει, κατά γενική ομολογία, κανείς δεν θα ήθελε να έχει δίπλα του κάποιον που να χοροπηδάει από ενθουσιασμό γύρω του λες κι είναι σκυλάκι. Μα είναι πολύ ωραίο όταν έχει το θάρρος να παραδέχεται κανείς τα συναισθήματά του, να μη φοβάται να φανεί ευάλωτος απέναντι στον άλλον. Κι αν δεν υπάρξει ανταπόκριση, πρέπει με την ίδια τόλμη ψυχής να παραδεχτεί στον εαυτό του ότι τελικά δεν έχει το σωστό άνθρωπο απέναντί του. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ευάλωτος κερδίζει, γιατί του φανερώνεται εύκολα αν ο άλλος εκπέμπει στην ίδια συναισθηματική συχνότητα ή πέρα βρέχει.

@Αγγελική, τι έπαθες βρε?

@Bellatrix, δικαίωμα σου να πεις την γνώμη σου.
Συμφωνώ, καμιά κοπέλα δεν θέλει κάποιον ο οποίος σαλιαρίζει και εκδηλώνει το πως νιώθει κάθε 5' που λέει ο λόγος.

Είχα κάνει σχόλιο πρόσφατα σε άλλο ποστ σχετικά με το πως εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους οι άνδρες.

Οι γυναίκες θέλουν έναν άνδρα προστάτη, να είναι δυναμικός , ικανός και να ανταπεξέλθει σε όποιες καταστάσεις απαιτείται, σωματικά και ψυχικά.

Ένα παράδειγμα είναι το εξής .
Σε μια ευάλωτη στιγμή του άνδρα, η γυναίκα προτιμά να ξέρει ότι είναι ικανός να κλάψει (αλλά μόνος), παρά να τον δει να μυξοκλαίει μπροστά της.

Άλλο το είμαι ευάλωτος, άλλο το δείχνω ευάλωτος. Οι γυναίκες δεν θέλουν κάποιον να δείχνει τόσο ευάλωτος, είναι σημάδι αδυναμίας. (λέξη - κλειδί το 'δείχνω').

Δεν είμαι ενάντια στην εκδήλωση συναισθημάτων, απλά οι άνδρες τα εξωτερικεύουν περισσότερο με πράξεις, παρά με λόγια. Και σε καμιά περίπτωση δεν λέω ο άνδρας να φέρεται σαν ρομπότ.

Επίσης, κάτι που ισχύει, είναι ότι κάθε σχέση είναι υπό τον έλεγχο αυτού που ενδιαφέρεται λιγότερο. Με ότι και αν συνεπάγεται αυτό.

Οι γυναίκες θέλουν λίγο μυστήριο. Αν ο άνδρας ξεδιπλώσει με τη μια όλα τα χαρτιά του πάει, θα τον θεωρούν τέρμα δεδομένο.

Less is more.

ορθός ο Dude

Εντάξει, μια χαρά είμαι, διάβασα και την καταλυτική σου απάντηση και χαλάρωσα. Άλλωστε περισσότερο χιουμοριστική ήταν η αντίδραση μου, γιατί καταβάθος καταλαβαίνω πως δεν είσαι τόσο "σκληρός" όσο η αρχική σου διατύπωση. Να προσθέσω μόνο πως εγώ προσωπικά που δεν εκμεταλλεύομαι τίποτα και κανέναν, πάντα είχα ιδιαίτερη αδυναμία σε ανθρώπους κάθε φύλλου και σε κάθε είδους σχέση, που μπορούν και εκφράζουν το οποιοδήποτε συναίσθημα τους χωρίς να φοβούνται πως θα απομυθοποιηθούν ή θα φανούν ευάλωτοι.
Αυτά. (περιαυτολόγησα πάλι. Κακό συνήθειο με καλή πρόθεση !! )

@Αγγελική
Χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε.
(Χωρίς να περιαυτολογήσω και εγώ, είμαι αρκετά δοτικός συναισθηματικά, στον κατάλληλο άνθρωπο. Με τον τρόπο μου)

( να περιαυτολογείς, δεν πειράζει. Όπως λέει κ η παλιά ρήση "αν δεν παινεψουμε το σπίτι μας.. " 😉)

Χμ, εδώ θα συμφωνήσω έτσι όπως το κατακερμάτισες στην ανάλυσή σου, Dude. Μ' αυτό θες να πεις (και συμφωνώ) ότι μια γυναίκα αγαπάει τον άνδρα όχι για τη φανερή αδυναμία του, αλλά αυτό που θα λέγαμε "δυνάμει αδυναμία" του. Π.χ. στις γυναίκες αρέσουν οι άνδρες που αγόγγυστα λύνουν ό,τι προβλήματα τους ανακύψουν, ανταπεξέρχονται σε διάφορες υποχρεώσεις τους χωρίς να παραπονιούνται, διατηρούν μια δυναμική έως στωική στάση έναντι στις αναποδιές της ζωής γενικότερα. Δίπλα σε έναν τέτοιον άνδρα αρέσκεται η γυναίκα να φαντάζεται ότι ο αγαπητικός της στρεσάρεται πολύ και δεν το δείχνει (που κατά πάσα πιθανότητα έτσι είναι) και γι' αυτό της ξυπνάει η διάθεση να εφευρίσκει τρόπους να τον φροντίζει για τον κάνει να χαλαρώσει, να της αποκαλύψει μια πιο ευαίσθητη πλευρά του, να της δοθεί μια κρυμμένη πτυχή του.
Κι ας πούμε ότι η ίδια γυναίκα, αντίθετα, έχει έναν άνδρα μόνιμα αδρανή στον καναπέ, μελαγχολικό, που συχνά παραπονιέται για κάτι κι επιζητά με κλαψουρίσματα ή τακτικά ποιηματάκια φροντίδα και προσοχή. Εντελώς ξενερουά φάση, αυτή η γυναίκα δεν θα θέλει ούτε μια αγκαλιά να του χαρίσει. Επειδή ακριβώς ο άνδρας αυτός δείχνει μόνιμη αδυναμία, οπότε οι συναισθηματισμοί έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα "του αδύναμου."
Θέλω να πιστεύω ότι ο εξομολογούμενος δεν δείχνει μια γενικότερη αδυναμία. Όπως κι αν έχει, αρχίζω να πιστεύω ότι η κοπέλα του θεωρεί τα συναισθήματά του λιγάκι δεδομένα. Σα να μην της δόθηκε η αδυναμία του προς εκείνη ως δώρο ή ως κάτι που έχει κατακτήσει εκείνη, αλλά σαν μια σταθερά που προστέθηκε στη ζωή της εξ ουρανού και δεν ξέρει τι να το κάνει τώρα. Αυτό είναι που φαντάζομαι ότι πονάει τον εξομολογούμενο. Και τώρα διαπιστώνω πόσο κολλάει αυτό που λες περί μυστηρίου. Τα μεμιάς ανοιχτά χαρτιά τείνουν να θεωρούνται "neediness" απ' την άλλη μεριά και να εκλαμβάνονται σαν δεδομένο, ακόμα κι αν αυτός που τα ξεδιπλώνει συνειδητά δεν είναι "needy."
Στην ουσία, ο λόγος γίνεται για σύγκρουση περί δεοντολογίας των σχέσων (δηλ. το πώς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι) με την εμπειρική παρατήρηση (το τι συμβαίνει επαναλαμβανόμενα). Όσο κι αν φωνάζουμε ότι όχι, θα έπρεπε η έξω καρδιά να παίρνει την εκτίμηση και την αγάπη που της αναλογεί, εμπειρικά βλέπουμε να κερδίζει η καρδιά τυλιγμένη στο μανδύα μυστηρίου, που παρέχει την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος κάνει κάτι για να αξίζει κομμάτι-κομμάτι την αγάπη με τον καιρό.
Συγνώμη για τη μακρηγορία προς τους δύσμοιρους οφθαλμούς των αναγνωστών, απλώς θέλησα να καλύψω τυχόν αντιφάσεις που μ' έκαναν μια να διαφωνήσω και μια να συμφωνήσω με την οπτική του Dude μας.

@Bellatrix

Kudos :)