Οταν παντρευτηκα ειχα χασει 4 χρονια πριν τη μαμα μου.Οταν κατεβηκα νυφη απο το αυτοκινητο για να προχωρησω το διαδρομο προς την εκκλησια εκεινη ηταν εκει και μου ανοιγε το δρομο για να περασω στη νεα μου ζωη.το μονο που ειχα ζητησει στο γλεντι μετα να μην παιξουν ενα τραγουδι "σημερα γαμος γινεται ...σημερα αποχωριζεται η μανα απο τη κορη"
11.7.2018 | 22:56
Το μικρό μου παράπονο.
Απόψε έχω έρθει στο πατρικό μου. Κάπου στη Β. Ελλάδα. Από μια γειτονιά λίγο πιο πέρα ακούγονται παραδοσιακά τραγούδια, κλαρίνα κλπ. Κάποιοι έχουν γάμο εν όψει και το γλεντάνε. Χαίρομαι που ακούω τον κόσμο να έχει χαρές. Πριν 4 χρόνια παντρεύτηκα κι εγώ. Χωρίς ίχνος μουσικής, λόγω πένθους, είχα χάσει τη μαμά μου πριν από 2 χρόνια τότε. Δεν μας πήγαινε η καρδιά να γλεντήσουμε. Κι ο άντρας μου το ίδιο μου έλεγε ότι νιώθει (είχαν πολύ καλή σχέση). Κάναμε έναν λιτό, ήσυχο, διακριτικό γάμο. Με εκείνη την απουσία να μου χαράζει την καρδιά.Η ουσία είναι ότι είχα την ευλογία να βρω έναν άνθρωπο για τον οποίο κυριολεκτικά αναπνέω και υπάρχω με όλο μου το είναι. Κι ευχαριστώ το Θεό για αυτό μέσα από τη ψυχή μου. Όμως...εκείνη την ημέρα θα ήθελα πολύ να είναι διαφορετικά. Να είναι γιορτή. Να μην έχω μέσα μου χαρμολύπη. Αλλά μόνο χαρά. Και να το γιορτάσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Με πολύ χορό, κέφι, τραγούδι, γέλια. Όπως ήμουν δηλαδή πάντοτε στις χαρές των άλλων. Μόνο που δεν είμαι έτσι πια. Ούτε στις δικές μου χαρές δεν ήμουν αυτό που πάντα ήμουν. Είναι το παράπονο μου το μικρό. Έβλεπα στο τραπέζι μετά το μυστήριο τον πατέρα μου να τριγυρνά από συγγενή σε συγγενή ΜΟΝΟΣ και μου σκιζόταν η καρδιά. Ήθελα να νιώθω ΜΟΝΟ χαρούμενη. Κι αυτή η χαρμολύπη μου με συνοδεύει σχεδόν καθημερινά από το χαμό της μαμάς. Δύναμη μου ο άντρας μου με ένα χαμόγελο ατελείωτο. Η δύναμη μου αυτο το χαμογελο. Ειχα και μια παλινδρομη κυηση προσφατα, το παλευω μεν, αλλα ειναι κατι ωρες σαν αποψε που επειδη δεν θελω να στενοχωρησω και να βαρυνω τον ανθρωπο μου, προτιμω να τα πω εδω.
2
