ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

20 χρονων, φοιτητρια, εργαζομενη, μονη.Δουλευω για 650 μαξ.Σε μια δουλεια με πολυ φορτο και στρες.Μενω μονη Αθήνα, εξοδα πολλα,πολυ το νοικι,λιγος χρονος.. Αυτοσυντηρουμαι.Οι γονεις μου στο χωριο,η μανα με τον γκομενο, οι αδερφες το ιδιο.Ο πατερας με τα ψυχολογικα του να κοιταει τι κανει η πρωην του και να με παιρνει τηλ να μ λεει κοιτα τι κανει η μανα σου..."ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?"τα δικα μου προβληματα που να τα πω?αμα ζητησω φραγκο "ΔΕΝ ΕΧΩ"τα χω με εναν τσιγγουνη π κοιταει την παρτη του. θα μ πεις χωρισε τον...οχι τον αγαπω μου αρεσει καποιος αλλος..αλλα γαμησε τα.. ολο με θελει κι ολο θα βγουμε θα κανουμε... θα θα θα...οποτε.. ο γκομενος..τη βολη τουη μανα τον γκομενο τηςη αδερφες η καθε μια τον δικο τηςο πατερας τη μαναεμενα ποιος?νιωθω τοσο μονη... δουλευω σαν σκυλι..δεν ευχαριστιεμαι τιποτα...εναν ανθρωπο θελω μονο.. να ρωτησει τι κανω.. πως ειμαι..να μη πω καλα απο συνηθεια..κανεις δεν ενδιαφερεται...εχω απογοητευθει...σχεδον κλαιω..τιποτα δε παει καλα...εχω χασει πιστη, μυαλο, αυτοπεποίθηση...τον εαυτο μου..πως να μη λυγισω? πως να συνεχισω να ζω μια ζωη που δε μου αρεσει?εαν υπαρχει κατι για το οποιο χαιρομαι ειναι μια αναμνηση... μια βολτα... στον προφητη ηλια... μαζι του...εκει ξεχασα τα παντα.. νιωθω σαν ξανα ερωτευμενη... μετα απο χρονια...αλλα κι αυτος εξαφανισμενος.. κριμα κι θα τα εδινα ολα... για μια δοση χαρας..