ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουν παντρεμενη μια δεκαετια και προσφατα χωρισα και νιωθω πως υπεροχα,εφυγε ενα τεραστιο βαρος απο πανω μου...Απο τον πρωτο χρονο γαμου ξεκινησαν ολα σαν να μου αποκαλυφθηκε, ειχε στοιχεια ενος χειριστικου ανθρωπου (σιγα σιγα με απομακρυνε απο ολους φιλους συγγενεις και γονεις, με γεμιζε ενοχες για τα παντα, με ταπηνωνε συνεχως,με εβριζε με τα χειροτερα, ηθελε να ελεγχει τα λεφτα μου γιατι εργαζομαι κ εγω και πολλα πολλα αλλα)Στσ μισα του γαμου μας ειχε σηκωσει χερι και τον χωρισα κατι με ετρωγε κ γυρισα πισω φοβομουν βλεπετε μην χασω το κελεπουρι..εν ολιγης ενιωθα εξαρτημενη μαζι του οτι δεν υπαρχει αλλος οτι φταιω εγω για την συμπεριφορα του και ποιος θα γυρισει να με δει,τα παιδια δεν θα εχουν παιδια και τετοια χαζα.Επι ενα χρονο σκεφτομουν και βασανιζομουνα τι να κανω το παρατουσα λιγο και παλι τα ιδια.Ωσπου μια μερα με πιεσει τρελλη και ενω δεν ηθελα μεσα μου φρεναρα πηγα κ κατεθεσα αιτηση διαζυγιου,μεχρι να υπογραψω τα χαρτια ελεγα θεου του τι κανω πως χωριζω και τα σχετικα και με το που κλεινω την πορτα διπλα μου αυτο ηταν σαν να γεννηθηκα ΞΑΝΑ,τελειο συναισθημα απεριγραπτο ανοιξαν τα ματια μου και ειδα ολα τα ασχημα που βιωνα την καταπιεση και τον φοβο που αισθανομουν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.....Τοσα χρονια λοιπον τον δικαιολογουσα στους παντες και στον εαυτο μου και προσπαθουσα να δω τα θετικα του ματαια δεν υπηρχαν....ειπαν λοιπον να τα γραψω ολα αυτα εξαιτιας αυτων που διαβασα που γραφουν μερικοι ολα τα κακα και στραβα των συντροφων τους και αναρωτιουντε τι να κανω και εγω τους λεω να ΖΗΣΟΥΝ και να φτιαξουν την ζωη τους με βαση τα θελω τους...Υ.Γ. Το ξερω πως υπαρχουν γυναικες που δεν εργαζονται αλλα και ο δικος μισθος ειναι αναλογως τον ημερων σιγουρα δεν μπορω να ανταπεξελθω μονο με αυτον βασιζομαι και στην διατροφη...αλλα η ελευθερια δεν συγκρινεται με τιποτα......