ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

'Ήρθε η ώρα. Η στιγμή να πάρω μια βαθιά ανάσα, να τα ξεράσω όλα και να μιλήσω ως πραγματικά εγώ, κάτι που μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί ποτέ. ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ. Είμαι αγόρι 19 χρονών, και από πριν την εφηβεία θα έλεγα, ήξερα ότι μου αρέσουν τα αγόρια. Το ήξερα. Μην τρέχει το μυαλό σας όμως, σας παρακαλώ. Συνεχίστε το διάβασμα γιατί η ιστορία αυτή δεν είναι του τύπου «ήξερα ότι είμαι γκέι από τα 12».Εγώ, φίλε αναγνώστη, ερωτεύομαι γυναίκες. Στο γυμνάσιο είχα τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, μια κοπέλα που μου φάνταζε τέλεια, που όταν γελούσε με έκανε να χαμογελάω αυθόρμητα σα χαζός. Την είχα δαγκώσει πολύ άσχημα τη λαμαρίνα, και θα έκανα τα πάντα για εκείνη. Δεν την είχα ερωτευτεί για την ομορφιά της μόνο, όπως θα περίμενε κανείς από κάποιον που είναι 14-15, την είχα ερωτευτεί «συναισθηματικά», ρομαντικά. Ωστόσο εξακολουθούσαν να μου αρέσουν σεξουαλικά τα αγόρια. Αυτό ήταν σίγουρο για μένα. Στην τριήμερη της τρίτης γυμνασίου ξάπλωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου εγώ και ένα κορίτσι μόνοι μας, και προς έκπληξή μου μου ήρθε «καύλα»! Αυτό με διέλυσε ψυχολογικά, είχα βολευτεί κατά κάποιο τρόπο με όσα ήξερα για μένα μέχρι εκείνη τη στιγμή, με είχα συγχωρήσει. Είχα πει στον εαυτό μου, ότι για να είναι κανείς αξιοπρεπής πρέπει να είναι συμφιλιωμένος με τον εαυτό του και να αγαπάει τις ιδιαιτερότητές του. (15 χρονών ήμουνα, φαντάσου).Είχα φτάσει λύκειο, και άρχισε να μου περνάει η ιδέα ότι είμαι «μπάι». Κλασσικά, κατά παρόμοιο τρόπο με τότε που είχα συνειδητοποιήσει την διαφορετικότητά μου σε μικρότερη ηλικία, πέρασα μια δύσκολη φάση, μια φάση τριβής που προσπαθούσα να αποδεχτώ τον εαυτό μου για άλλη μια φορά. Δεν θα πω πολλά, όλοι που είστε εδώ τα έχετε ξανακούσει φαντάζομαι, θα πω μόνο ότι είναι αρκετά δύσκολο να βρίσκεσαι σε μια τέτοια θέση.Εδώ θα ‘θελα πολύ να ανοίξω μια παρένθεση και να σας δώσω μια εικόνα του ποιος είμαι κοινωνικά. Είμαι ένα τυπικό αγόρι, του αρέσει η μπάλα, κολλημένος με το λολ, οι αληθινοί μου φίλοι μέσα στις παρέες είναι αγόρια, είχα κάνει σχέση με ωραίες κοπέλες στο παρελθόν.Και εδώ είναι που έχω πρόβλημα… Δεν μου φαίνεται ότι είμαι διαφορετικός. Για να λέμε την αλήθεια δεν ξέρω τι είμαι, δεν θέλω να μου βάλω κάποιο όνομα, κάποια ταμπέλα. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να μιλήσω ελεύθερα. Γιατί όποιος με νιώθει λίγο, μπορεί να με καταλάβει. Όταν κρύβεις κάτι τέτοιο από στενούς σου ανθρώπους, ποτέ δεν είσαι απόλυτα ειλικρινής με κανέναν. Υπάρχει ένα κομμάτι του κόσμου σου το οποίο δεν το ξέρει κανείς, είναι ο παράγοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου που σε επηρεάζει, που σε κάνει να νιώθεις μόνος σου, και ας έχεις ανθρώπους γύρω σου.Σε σχέση με πράγματα που περνούν άλλοι, θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρίσκομαι σε μια ασφαλή θέση. Αν το θέλω μπορώ ποτέ στη ζωή μου να μην πω τίποτε σε κανέναν, και όλα στη ζωή μου να κυλήσουν «αναίμακτα» και χωρίς εκρήξεις. Δεν είμαι όμως έτσι. Αγαπάω τον κόσμο, τους ανθρώπους, θέλω να είμαι αληθινός και να είμαι ο εαυτός μου στο 100%. Δεν το ‘χω νιώσει ποτέ. Φοβάμαι να ανοίξω το στόμα μου επιτέλους και να βγει από μέσα η ατόφια, σκληρή πραγματικότητα, χωρίς κηλίδες ψέματος. Φοβάμαι την απογοήτευση των γονιών μου (κυρίως του πατέρα μου), που είναι συντηρητικοί, φοβάμαι για τους φίλους μου, μην με αφήσουν, είναι σαν αδέρφια μου και πολύτιμοι για μένα. Ήθελα να φύγω σε άλλη πόλη, να κάνω μια αρχή διαφορετική, τύπου «αυτός είμαι, έτσι γουστάρω και σε όποιον αρέσω», αλλά δεν τα κατάφερα.Η σιωπή μου μέρα με τη μέρα μου βάζει όλο και περισσότερο βάρος. Εδώ δεν έγραψα για να ζητήσω συμβουλές, ξέρω τη θέση που βρίσκομαι και τις επιλογές που έχω. Έγραψα για να εξομολογηθώ, για να πάρω μια ιδέα του πως είναι να εκφράζεσαι ελεύθερα, να λες ό,τι αισθάνεσαι. Για σας που με καταλαβαίνετε και είστε διαφορετικοί σας εύχομαι να είστε δυνατοί, να αγαπάτε τον εαυτό σας. Η ζωή είναι όμορφη. Εσείς οι κομπλεξικοί και οι στενόμυαλοι, κλειστείτε στο σπίτι σας και κάντε τον κόσμο καλύτερο.Γεια χαρά.