Εγω παλι, καταλαβαινω ολα αυτα που λες με ελαφρως 'παρεξηγημενο' τροπο και θελω να σου πω οτι ειναι πολλοι ανθρωποι σαν κι εσενα, που εχουν αντιληφθει τη σαπιλα της εποχης και εχουν διαφοροποιηθει ως προς το τι ψαχνουν σε σχεση με το τι προβαλλουν τα μιντια γενικως. Δεν εισαι μονος, λοιπον. Απλα πρεπει να εχεις υπομονη, εκει στην πανεμορφη πατριδα σου (και μου) γιατι η ευκαιρια να συναναστραφεις με ατομα που ταιριαζεις περισσοτερο και οχι με αυτους που σωνει και ντε μεγαλωσες, ισως παρει λιγο χρονο παραπανω. Επισης, μιας που ειμαι γυναικα, σε ενημερωνω οτι υπαρχουμε κι εμεις που δεν κοιταμε απαραιτητα την τελεια εμφανιση και το αψεγαδιαστο στυλ, αντιθεως μας αρεσουν και οι ατελειες στους ανδρες ;) Απλως, μια συμβουλη, γιατι δεν εισαι πια στην εφηβεια για να εισαι τοσο αγριεμενος, καλμαρε και γινε πιο ηπιος στις εκφρασεις σου. Προσπαθησε να δωσεις εμφαση στο μηνυμα που θελεις να περνας χωρις ομως τοση ενταση στο λεξιλογιο σου. Χανεις, αντι να κερδιζεις ποντους, ενω αυτο το οποιο υποστηριζεις ειναι σωστο.
27.9.2016 | 20:44
Ο μοναχικός Λύκος
Καλησπέρα. Μπήκα εδώ για να γράψω κάποια πράγματα, που έχω πολύ ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου. Είμαι 23, (το όνομά μου δεν έχει σημασία) και γεννήθηκα και ζω στη πόλη του Βόλου. Μια πόλη ήσυχη και όμορφη, και ταυτόχρονα μια πόλη με πολύ ηλίθιους κατοίκους, πνιγμένη απο κάγκουρες, κλαρινογαμπρούς, και άλλα παρόμοια παράσιτα. Μπορώ να πω ότι έχω μια καλή ζωή. Δουλεύω, έχω τους φίλους μου, και με την οικογένειά μου όλα είναι άψογα. Παρόλα αυτά όμως, μέσα μου υπάρχει ένα κενό. Προσπαθώ κάθε μέρα να το καλύψω με ότι μπορώ, αλλά δεν γίνετε τίποτα. Το κενό αυτό, συνεχίζει να υπάρχει. Αυτό που μου δημιουργεί αυτό το κενό, είναι η έλλειψη μιας σχέσης! Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο, αλλά παρόλο που είμαι νέος, τα τελευταία 5-6 χρόνια, βιώνω πάρα πολύ άσχημα την απόρριψη. Κάθε μέρα σκέφτομαι γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό. Τι φταίει? Φταίνε μήπως τα λίγα παραπανίσια κιλά που έχω? Φταίει μήπως το ότι στη παρέα μου μόλις έρθει κάποια κοπέλα πέφτουν όλα τα λιγούρια πάνω της με αποτέλεσμα να ξενερώσει και να παίρνει και μένα η μπάλα??? Μήπως τελικά είμαι άσχημος? Δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ. Δεν ξέρω τι να πω. Πάντος για να σας προλάβω, χαμηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλή αυτοπεποίθηση δεν έχω! Αγαπώ τον εαυτό μου, και μου αρέσω πολύ όπως είμαι, αλλά είμαστε διαφορετικά όντα, και δεν γίνετε σε όλους να αρέσουν τα ίδια πράγματα. Κάθε μέρα τέτοιες σκέψεις γυρνάνε στο μυαλό μου, και η μοναξιά μεγαλώνει όλο και πιο πολύ, και είναι σαν ένα καρφί που μου τρυπάει τη καρδία, και με κάνει να πονάω αφόρητα. Μου έχει λέιψει τόσο πολύ μια ζεστή αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα, η συντροφικότητα, η τρυφερότητα, και γενικά ότι μπορεί να προσφέρει μια καλή σχέση σε έναν άνθρωπο. Όσον αφορά τις γυναίκες....Πλέον δεν μπορώ να τις καταλάβω. Τι θέλουν τελικά? Όλες λένε οτι θέλουν ένα ''καλό παιδί'', αλλα αυτο το καλό παιδί πάντα είναι ο τούμπανος με τους κοιλιακούς, ή ο λεφτάς με το ακριβό αμάξι κλπ, που θα τις κερατώσουν με τη πρώτη που θα βρουν μπροστά τους. Ακόμα και η βρωμιάρα η τηλεόραση, προωθεί τέτοιου είδους πρότυπα. Τις προάλλες, σε μια εκπομπή, μια γνωστή τηλεπόρνη σχολίαζε έναν ηθοποιό, λέγοντας: ''Αυτός ήταν πραγματικός άντρας, όποια γυναίκα είχε, της έπαιρνε δαχτυλίδια, της έπαιρνε δώρα, τη πήγαινε σε ακριβά εστιατόρια'' κλπ. Αυτά τα ψεύτικα είδωλα λοιπόν, είναι που δηλητηριάζουν τη κοινωνία. Εγώ δεν μπορώ να προσφέρω σε κάποια, δαχτυλίδια ως δώρα, δεν μπορώ να τη βγάλω σε ακριβό εστιατόριο, ούτε μπορώ να τη βγάλω βόλτα με ακριβό αμάξι. Αυτά όμως που μπορώ να της προσφέρω, είναι πράγματα που ακόμα και με όλα τα εκατομμύρια του κόσμου αν μαζέψεις, δεν μπορείς να τα αγοράσεις, γιατί δεν αγοράζονται...Επίσης απο πάντα ήμουν εκτός της κοινωνικής μάζας, και πάντα αντισυμβατικός. Όλοι οραματίζονται μια ζωή γεμάτη με σπίτια, πισίνες, αμάξια, άπειρα λεφτά, και ένα στρατό απο τρισάθλιες γκόμενες που θα τους κάνουν όλα τα γούστα. Εγώ όμως, το μοναδικό πράγμα που ήθελα και θέλω, είναι ένα μικρό σπίτι στο βουνό, που όποτε βγαίνω στη βεράντα θέλω να ακούω τη μουσική της φύσης, και να εισπνέω το οξυγόνο των δέντρων γιατί η φασαρία της πόλης, και τα καυσαέρια δεν μου πάνε. Θέλω να ζω εκεί μαζί με κάποια που για μένα θα αποτελεί το άλλο μου μισό, και θα με έχει ολοκληρώσει σαν ανθρώπινο Ον. Είναι πλέον ξεκάθαρο και δεν υπάρχει αμφιβολία πως δυστυχώς έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Κατάλαβα πως είμαι αυτός που στη κοινωνία γεννήθηκε και ζει σαν Λύκος και όχι σαν πρόβατο. Το να ζεις σαν πρόβατο στη κοινωνία, έχει σαν τίμημα τη βαρεμάρα, ενώ το να ζεις σαν Λύκος, έχει σαν τίμημα τη μοναξιά. Ξέρω ότι πολλοί απο εσάς μπορεί να διαβάζετε αυτα που γράφω και να γελάτε ή να κοροιδεύετε , αλλά εγώ κοροιδεύω εσάς, και γελάω με τη πάρτη σας. Γελάω όταν σας βλέπω κάθε μέρα να περιφέρεστε στη πόλη σαν ζόμπι. Νεκροί, που απλά αρνούνται να ξαπλώσουν στο έδαφος, χωμένοι μέσα σε ένα κινητό ψάχνοντας για πόκεμον ή ζητιανεύοντας like στο Facebook. Ζείτε άδειοι χωρίς αξίες και ιδανικά, παρασύρεστε από τι κάθε βλακεία που σας πλασάρουν σαν μόδα, και το μόνο που σας απασχολεί απο την ώρα που θα ξυπνήσετε είναι, τι θα φορέσετε το βράδυ, σε ποιο μαγαζί θα πάτε, και ποια ''άκρη'' θα βρείτε για να αγοράσετε κανένα τσιγάρο, ή καμιά ''γραμμή''. Τέλος έχω να δώσω ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες. Δώστε ευκαιρία και σε κάποιον ''διαφορετικό''. Μπορεί να μην έχει μπράτσα και κοιλιακούς, φάτσα μοντέλου, ακριβό αμάξι, και εμπειρίες πορνοστάρ. Αλλά σίγουρα θα σας έχει τόσο ψηλά που θα μπορείς να αγγίξετε τα αστέρια. Αυτό το λέω γιατί αποκλείεται να είμαι ο μόνος που σκέφτεται και νιώθει έτσι. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα. Είμαστε παντού, αλλα σίγουρα είμαστε λίγοι.....-Lycanthropus Rex
11