ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
16.3.2018 | 21:39

Οφθαλμικη ή οπτική αυρα

Καλησπέρα σας.. Σήμερα ξαναθυμήθηκα αυτήν τη σοβαρή αυτή πάθηση με αφορμή ένα φάρμακο που στο χαρτί οδηγιών την ανεγραφε.. Αποφάσισα να γράψω εδώ μήπως βοηθήσω κάποιον ή κάποια ενηλικο/η ή κάποιο παιδάκι που έχει τα συμπτώματα και δεν γνωρίζει τι του /της συμβαίνει. Κατά 99% θα σας είναι άγνωστη... Ήμουν περίπου 12 ετών όταν ξαφνικά και σε ανύποπτο χρόνο άρχισε να ατονει η όραση μου και ένα μέρος της (ξεκινούσε από το εξωτερικό του ματιου) δεν έβλεπε τα αντικείμενα ως έχουν με την πραγματική τους διάσταση. Τα χρώματα άρχισαν να μπερδεύονται, να ομογενοποιουνται να στροβιλιζονται και όσο περνούσαν τα λεπτά όλο αυτό το στροβιλισμα κάλυπτε όλη την επιφάνεια της όρασης μου με αποτέλεσμα να μην βλέπω τίποτα παρά μπερδεμένα κινούμενα χρώματα. Ακόμα κι αν έκλεινα σφιχτά τα μάτια μου δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Αυτό αν είχα ανοικτά τα μάτια δεν ήταν εμφανές στους άλλους πάρα μόνο μου είπαν ότι είχε διασταλλει η κόρη του ματιού μου. Μόλις πέρναγε ένα εύλογο χρονικό διάστημα αυτό το φωτεινό αστεράκι όπως το χαρακτήριζα εγώ σαν παιδάκι άρχισε να εξασθενει και να εξαφανίζεται από την εσωτερική προς την εξωτερική μεριά του ματιού ώσπου εξαφανιζόταν. Στην αρχή αυτό το γεγονος διαρκούσε δέκα λεπτά περίπου αλλά όσο περνούσε ο καιρός αυξανόταν και έφτασε να διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά. Επί είκοσι λεπτά δεν είχα οπτική επαφή ούτε καν με τις μορφές των αντικειμένων που είχα μπροστά μου. Όταν τελείωνε ο εφιάλτης και επανερχόταν η όραση μου πια στο 100% τα χρώματα που αντικρυζα γύρω μου ήταν πολύ έντονα και φωτεινά ώστε αναγκαζόμουν να σμικρυνω τα μάτια μου για να μπορέσω να κοιτάζω χωρίς ενόχληση. Σαν κάποιος να είχε δυναμώσει τη φωτεινότητα της όρασης μου. Ταυτόχρονα ξεκινούσε ένας εφιαλτικός πονοκέφαλος τύπου ημικρανίας που κάλυπτε όλο το εύρος του προσώπου μου ειδικά στη περιοχή γύρω από τα μάτια και στα μηνιγγια.Μετα από ένα τρίωρο περίπου ήταν σα να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Οι γονείς μου μόλις τους το ομολογήσα (μετά από κάποιες φορες) στην αρχή δεν με πολυπιστεψαν.. Θα σε ζάλισε ο ήλιος, είδες πολλή τηλεόραση.. Ξέρετε, ότι θα περνούσε από το μυαλό ενός απονειρευτου ανθρώπου.. Όταν εντάθηκε πλεον το πράγμα και βρέθηκαν μπροστά σε ενα τέτοιο περιστατικό έπαθαν σοκ και με πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο.. Εκεί είδα όλων των λογίων τις ειδικότητες. Εξηγούσα με κάθε λεπτομέρεια αυτό που περνούσα και κάνεις μα κανείς δεν μπορούσε να διαγνώσει την κατάσταση. Κάποιοι υποπτευονταν ότι ήταν στην παιδική μου φαντασία όλο αυτό. Αλλά ο τρόπος που τους το περιέγραφα δεν τους άφηνε περιθώρια να καταλήξουν εκεί. Έκανα νευρολογικά τεστ, βγήκαν όλα τέλεια. Έκανα εγκεφαλογραφημα βγήκε τέλειο. Έκανα βυθοσκόπηση βγήκε μια χαρά με τον αστιγματισμό που γνώριζα ήδη ότι έχω.. Έκανα δύο φορές μαγνητική τομογραφία σε μικρό διάστημα και βγήκε καθαρή εκτός από ένα μικρό μπέρδεμα κάποιων οπτικών νεύρων που τελικά εκεί αποφάσισαν να μου καταλογισουν το ζήτημα. Αποφασίστηκε εν τέλει να μου κλείσουν ραντεβού για χειρουργείο στην Αθήνα για διόρθωση του κλωσμενου οπτικού νερού χωρίς να είναι βέβαιοι ότι φταίει αυτό καθαυτό. Οι γονείς μου στην απελπιδη προσπάθεια τους να βρουν απάντηση απευθύνθηκαν σε έναν εξωτερικό οφθαλμίατρο για μια τελευταία διάγνωση.. Αρχικά πίστευαν ότι τυφλωνομαι όπως κι εγώ.. Μετά από δέκα λεπτά συζήτησης και εξέταση ο σπουδαίος αυτός γιατρός έβγαλε απευθείας την διάγνωση. Θεραπεια:ντεπον για τον πονοκέφαλο. Τίποτε άλλο.. Δεν υπάρχει θεραπεία. Μόνο ψυχική δύναμη και ψυχραιμία.. Κάθεσαι σε μια ακρουλα και δίνεις χρόνο στον εαυτό σου. Ήμουν τυχερή που με την εφηβεία μου πέρασε.. Παρόλα αυτά αν δεν περνούσε θα το είχα εφ όρου ζωής..Μάλλον η πάθηση μου ήταν στα αντισος της ύλης των γιατρών που με εξέτασαν και με υπέβαλλαν σε δύο μαγνητικές τομογραφίες όπου έκλαιγα από φόβο.. Σήμερα ζω φυσιολογικά χωρίς κανένα περιστατικό από τα 16 μου απλά με μια μικρή ευαισθησία στο πολύ φως. Τις προάλλες η δασκάλα της αδερφής μου είχε τα ίδια συμπτώματα χωρίς να ξέρει τι της συμβαίνει και τυχαία το είπε στην αδερφή μου και εκεινη της μίλησε γλιτώνοντας την από αυτά που πέρασα εγώ... Εύχομαι αυτό το ποστ να μην περάσει απαρατήρητο... Να ακούτε τα παιδιά σας και να ψάχνετε στο μέγιστο τις καταστάσεις πριν καταλήξετε σε ακρότητες. Ευχαριστώ και καλό βράδυ σε όλους!
6
 
 
 
 
σχόλια
Ωραιο ποστ, αρχισα να το παθαίνω στα 27 μου, οι περισσοτεροι με περασαν για υπερβολικη :) Ευτυχως ο πρωτος οφθαλμιατρος που επισκεπτηκα μου ειπε οτι ειναι απλα αυρα χωρις ημικρανια, απο τοτε απλα χαλαρωνω για 20λεπτακια καθε φορα που με "βρισκει".
Η εξομολόγησή σου, μου θύμισε μία δική μου εμπειρία που είχα περάσει και εγώ κάπου στην ηλικία των 12. Δεν ξέρω αν ήταν οπτική αύρα αυτό που είχα εγώ, καθώς μου συνέβη μία φορά χωρίς όμως να έχω πονοκέφαλο. Θυμάμαι ήμουν με την μητέρα μου σε ένα οφθαλμιατρείο και ο οφθαλμίατρος μου έριξε κολλύριο στα μάτια. Μέσα στο ιατρείο ήταν σκοτεινά και όλα ήταν μια χαρά. Μετά όμως αφού φύγαμε και βγήκαμε έξω, μισό έκλεινα τα μάτια μου γιατί με ζάλιζε πάρα πολύ το φως ή περπατούσα με το κεφάλι μου κάτω γιατί δεν μπορούσα να αντικρίσω το φως του ηλίου. Φυσικά έκανα κάποια παράπονα αλλά ως συνήθως δεν μου έδιναν σημασία. Μέχρι που φτάνουμε σπίτι και πηγαίνω στο μπάνιο και ανοίγω το φως και τα έβλεπα όλα έντονα και σκουρόχρωμα. Νόμιζα και εγώ πως θα τυφλωθώ. Όλο αυτό διήρκεσε περίπου μισή ώρα. Μετά ήταν σαν να μην είχα πάθει τίποτα. Πιο παλιά το είχα αναφέρει και σε γιατρούς αλλά ποτέ κανένας δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο. Έκτοτε δεν μου έχει εμφανιστεί ξανά, αν και μερικές φορές παρατηρώ σπάνια κυρίως παρόμοια συμπτώματα σε πιο ελαφριά μορφή όταν έρχομαι από έξω. Ακόμη και μέχρι σήμερα, μου έχει κάτσει ότι έφταιγε το κολλύριο.
Την έζησα κι εγώ αυτή την εμπειρία όταν χρειάστηκε να υποβληθώ σε βυθοσκόπηση όταν ήμουν έγκυος (λόγω μέτριας μυωπίας) για να εξασφαλίσουμε ότι μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά.Λογικά ο οφθαλμίατρος χρησιμοποίησε μυδριατικό κολλύριο. Αυτό επιτυγχάνει τη διαστολή της κόρης του ματιού ώστε να εξετάσει ο γιατρός με μεγάλη λεπτομέρεια τον οφθαλμό.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ευαισθησία στο φως για κάποια ώρα καθώς και την πιθανή μη ικανότητα οδήγησης όσο κρατήσει αυτή η κατάσταση. Απορίας άξιο γιατί ο γιατρός σου δεν σε ενημέρωσε, καθώς ορισμένοι άνθρωποι ίσως χρειάζονται συνοδό μετά την συγκεκριμένη εξέταση, αλλά και για να κατανοήσεις αυτό που πρόκειται να σου συμβεί μόλις βγεις από το ιατρείο.
Καλησπέρα Λιλίκα και σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Επιτέλους μετά από τόσα πολλά χρόνια, είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου, που μου λύνεται αυτή η απορία. Άρα καλά μου έλεγε το ένστικτό μου ότι το κολλύριο μου προκάλεσε την ευαισθησία στο φως και όχι ότι ο γιατρός ήθελε να μου κάνει κακό (χαχα ναι μου πέρασε και αυτό από το μυαλό :P). Δεν θυμάμαι αν ο γιατρός μας ενημέρωσε για κάτι τέτοιο καθώς ήμουν μικρή - μπορεί και κάτω των 12 ετών - και είχα πάει μαζί με την μητέρα μου. Θα μπορούσα ρωτήσω την μητέρα μου αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα θυμάται.
Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας. Θα βοηθήσει αρκετά άτομα να λάβουν γνώση και να προλάβουν κάτι αν ειναι στην ίδια κατάσταση. Να σαι καλά.
Scroll to top icon