ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε αποστήθισα ολόκληρο το ποίημα πολλές σελίδες για να στο απαγγείλω σα δώρο στο αμάξι, έξω από το σπίτι σου.Και εσύ αφού χόρτασες τον εγωισμό σου και τσέκαρες πως μπορείς να βάλεις οποιονδήποτε να τρέχει πίσω από την ουρά σου, με έστειλες με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο.Σου ακούμπησα στα χέρια σου τη καρδιά μου και εσύ τη πέταξες κάτω και τη πάτησες με τα βρώμικα πόδια σου.Τώρα, μετά από δέκα σχεδόν χρόνια μου είπες πως «μετάνιωσες». Και πάλι έτρεξα πίσω σου, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχες αληθινά μετανιώσει αλλά πως έψαχνες κάποιον να σε κάνει «μαμά».Ευτυχώς για μένα, είχα αντισώματα, ήξερα πως είσαι κίβδηλη και δε τη πάτησα.Βέβαια, το ομολόγω: πολλές φορές το βράδυ μου λείπεις. Δε μου λείπεις όμως στ’ αλήθεια εσύ, μου λείπει αυτή η ουτοπία που φαντάστηκα κάποτε ότι είσαι.