ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.2.2020 | 16:35

Περί μοναξιας

Διαβάζω κατα καιρούς είμαι μόνος - μονη μια βδομάδα , Δεν βγηκα για ενα μήνα, ενα χρονο και ενα μειδίαμα πικρό διαγράφεται στα χείλη μου Δεν είναι αυτό μοναξια παιδες .Μοναξιά είναι οτι πέρα απο καποιους γνωστούς στην δουλεια που τους συναντας θελοντας και μη να έχεις να βγεις 10-15 χρόνια για ενα καφέ.Γνωρίζω ενα τουλαχιστον άτομο τέτοιο. Τον εαυτό μου.Πλεον εχω συνηθίσει τόσο στην μοναξια που δεν με πειράζει διότι έχω αναπτύξει την εσωτερικότητα μου
19
 
 
 
 
σχόλια
Υπάρχουν καταστάσεις που δεν είναι επιλογή μας, απλά συμβαίνει έτσι στη ζωή που άθελά σου μπορεί να απομονωθείς ( ανεργία, έλλειψη φίλων οπότε δεν υπάρχει κύκλος για περαιτέρω γνωριμίες άλλων φίλων και συνεπώς δυσκολία εύρεσης συντρόφου ). Άλλες αιτίες που κάποιος μπορεί να βυθιστεί στη μοναξιά, είναι όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας ή θέμα ψυχολογικό, απομακρυσμένη περιοχή κ.α.
Άλλο μοναξιά κι άλλο μοναχικότητα. Άλλο εσωστρεφής κι άλλο δεν έχω άνθρωπο να βγω ή να μιλήσω!Είναι απαραίτητο να μένουμε κάποιες φορές μονοι και να αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας. Είναι διαφορετικό όμως από την παραίτηση. Το να μην ανοίγομαι σε κανένα και να μην εχωφίλους και γνωστούς. Εγω προσωπικά, περασα τρια χρόνια εσωστρέφειας που πραγματικά αρνήθηκα την οποιαδήποτε σχέση και απομονώθηκα. Κάποια στιγμή επανήλθα. Έκανα τον απολογισμό μου και επέστρεψα στην κοινωνικότητα. Μήπως εξομολογουμενε, δεν ήσουν κι εσύ δίπλα σε ανθρώπους όταν σε χρειάστηκαν; μήπως αδυνατεις να επικοινωνήσεις επαρκώς με τους γύρω σου; μήπως αρνείσαι να συμβιβαστείς σε καταστάσεις και σε παρέες; Ας μην κρατάμε σημαία τη μοναχικότητα και τη διατυμπανίζουμε ως πλεονέκτημα πολλοί...Συγγνώμη αν γινομαι αυστηρή αλλα μετα απο 10-15χρονια κάποιος πρέπει να σε ταρακουνήσει. Η ζωη ειναι οι στιγμες που βιώνουμε έντονα και οι αναμνήσεις μας, οι εμπειρίες μας, όμορφες και άσχημες. Με τους άλλους έχουμε περισσότερες πιθανότητες να έχουμε πράγματα να θυμόμαστε...
Θα ξεκινησω με την ατάκα απο την μικρού μήκους ταινία " ο Γιάννης και ο δρόμος"της Τώνιας Μαρκετάκη : "Η μοναξιά είναι ζήτημα αυτάρκειας". Όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις τι έχει σημασία και τι σου δίνει ικανοποίηση. Και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από μια ισορροπια. Δε σε κρίνω κι εγω εχω υπάρξει σε περιόδους μοναξιάς, που τις ειχα αναγκη ναι. Αλλα ειδα και πολλα μεσα τους, για μενα κυρίως. Αν σε γεμίζει την απολαμβανεις ποικιλοτρόπως, δεν χρειάζεσαι μανουαλ απο εμας και ολους όσους θα έρθουν να σου πουν "βγες εξω! Ζησε! " είπαμε καμια φορα η μοναξιά ειναι προτιμότερη απο χιλιάδες άσκοπες μετακινήσεις και γνωριμίες. Οπως σου αρεσει λοιπον! Κι επειδη αγγιξες ενα θέμα (συναισθηματικό) για μενα θα βάλω καποια τραγούδια /ταινίες που ταυτιστηκα, που ειδα εκείνα τα βράδια της μοναξιάς.
*Το «September» της Πέννυ Παναγιωτοπούλου, μια αλληγορική ταινία για τη μοναξιά. *Μοναξια μου ολα. Πυξ Λαξhttps://m.youtube.com/watch?v=U6gSyDAr8ek *"Η μοναξιά-La Soledad" του Jaime Rosales. *"Η μοναξιά είναι γυναίκα"γράφτηκε για την ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ της Ιωάννας Καρυστιάνη για το βιβλίο και ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Αποσπάσματα με το υπεροχο τραγουδι "δυο ψυχές "https://m.youtube.com/watch?v=DrzhO09jdpk*Η ανεπανάληπτη "Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα..." του Νίκου Νικολαϊδη. *Η ταινία "Certain Women" της Kelly Reichardt,*Το “Blobby”, η ταινία μικρού μήκους της Καναδής Laura Stewart, *Το "Her" (2013)https://m.youtube.com/watch?v=_zKJuFrFSzA *Η υπέροχη μουσική του Yanni - Nostalgia https://m.youtube.com/watch?v=dE1o_uUXTvo *“Το Δάσος με τις Σημύδες” του Βάιντα *Tαινία Mικρού Mήκους-"Ονείρων Σύντροφοι" https://m.youtube.com/watch?v=wR4vdHnXlsI *Η ταινία "H Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων"- Τόνι Ρίτσαρντσον*Η ταινία "Το ποτό του διαβόλου"( The Devil's Liquor)*The Lonely (feature film 2017) https://m.youtube.com/watch?v=jJKIA97yeSw *EVER - Full Feature Film https://m.youtube.com/watch?v=5F-XfwIvmMg *Λατρεψα τη σειρα Gypsy https://m.youtube.com/watch?v=bk_i4w6Mc84Όπως και τη σειρα Orange Is the New Black https://m.youtube.com/watch?v=J24MfJLvMp4 Και η λίστα ατέλειωτη γιατί προστίθενται κι αλλες ιδέες. Οποίος/α θέλει να προσθέσει οτιδήποτε, πολύ ευχαρίστως! ;-)
Και να ευχηθω καλό ταξίδι στην αγαπημένη Κ. Δημουλά που τα ποιήματα της ήταν και είναι συντροφιά.... Καλό ταξίδι αγαπημένη μου! "Αποφασίζω και νυχτώνει.Όχι δεν είμαι λυπημένη.Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτωνμ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.Όχι δεν είμαι λυπημένη.Πέρασα μέρες με βροχή,εντάθηκα πίσω απ΄αυτότο συρματόπλεγμα το υδάτινουπομονετικά κι απαρατήρητα,όπως ο πόνος των δέντρωνόταν το ύστατο φύλλο τους φεύγεικι όπως ο φόβος των γενναίων.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνιακαι είδα πολλά αγαλματίδια να γελούνσε αθέατα αίτια χαράς.Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.Τα τεντωμένα τόξα τουςβγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.Είδα πολλά και ωραία όνειρακαι είδα να ξεχνιέμαι.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,τα δικά μου και των άλλων,κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τουςνα περάσει ο πλατύς χρόνος.Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψακαι στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.Έλαβα κάρτες σύντομες:εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρακαι κα΄τι χαιρετίσματααπό τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.Και πολύ στις αλυσίδες.Έμαθα να διαβάζω χέριακαι να χάνω χέρια.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Ταξίδεψα μάλιστα.Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.Κι από την προσοχή μου μέσα έχασακι απ’ την απροσεξία μου.Πήγα και στη θάλασσα.Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.Φοβήθηκα τη μοναξιάκαι φαντάστηκα ανθρώπους.Τους είδα να πέφτουναπ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδακι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίεςορθόδοξης ερημίας.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,σκοτεινή, με ακόνισε.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμιόταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερόστα ξεροπόταμακαι παρασύρθηκα'Όχι, δεν είμαι λυπημένηΣε σωστή ώρα νυχτώνει."[Κική Δημουλά από τη συλλογή “Το λίγο του Κόσμου', 1971]
Και προ μιας εβδομάδας έλεγα να γράψω "για να ξεσκονίζετε την Δημουλά σας σύντεκνοο", αλλά λέω άσε, θα θεωρηθεί κυνισμός. Καλό ταξίδι κυρία Κική.
Αν βγεις μόνος για καφέ με ένα βιβλίο με "ανοιχτή" γλώσσα σώματος μήπως σου πιάσει κάποιος την κουβέντα; Βλέπω πολλούς μόνους σε καφέ, δεν φεύγουν πάντα μόνοι. Καλα, καλά, ξέρω, είσαι και άσχημος και φτωχός. :/

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Scroll to top icon