ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω πάρα πολύ καιρό να μπω εδώ μέσα, που σημαίνει πως είμαι καλά. Τις περισσότερες φορές που έμπαινα εδώ και ενίοτε έγραφα, δεν ήμουν καλά και ήθελα να βρω παρηγόρια. Αυτή τη φορά δεν γράφω γιατί δεν είμαι καλά, αλλά γιατί απλά θέλω κάπου να πω μια διαπίστωση που έκανα, ή μάλλον, είναι μια παραδεδομένη αλήθεια της ζωής και απλά συνεχώς συμβαίνουν καταστάσεις μέσα από τις οποίες επιβεβαιώνομαι ως προς την πραγματικότητα της.Πέρασα από φιλίες και από σχέσεις και πάντα προσπαθούσα να είμαι σωστή, να μη πληγώνω κανέναν, να μην ζηλεύω κανέναν, να μην καταπατώ τα δικαιώματα κανενός και πάει λέγοντας. Από την άλλη, τα άτομα με τα οποία συσχετιζόμουν, μάλλον δεν είχαν τέτοια αρχή ή κανόνα με τον οποίο ζούσαν, και ελληνιστί έφαγα ΤΑ σκατά. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν έπεσα στο επίπεδο του να φερθώ έτσι, όχι γιατί δεν θα μπορούσα -και φυσικά δεν το κατακρίνω, στις περισσότερες καταστάσεις το κατανοώ κιόλας- αλλά γιατί δεν μου πήγαινε, δεν φέρθηκα και δεν θα φερόμουν έτσι ποτέ. Σκατά από φίλους που αγάπησα και βοήθησα, σκατά από σχέσεις και ανθρώπους που έκαναν τη καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο δυνατά! Ό,τι και αν συνέβαινε, έφευγα με το κεφάλι ψηλά (και την ψυχολογία στα τάρταρα), αλλά έφευγα και κοιτούσα να μάθω και να προχωρήσω μπροστά.Πώς γίνεται πάντα, καιρό (ή μάλλον, χρόνια) μετά, που είσαι ΚΑΛΑ, και δεν σε ενδιαφέρει κανένας... να γυρνάει, ένας-ένας και να ζητά συγχώρεση; Είτε άμεσα, είτε έμμεσα -και αυτό είναι που γίνεται συνήθως-. Πραγματικά μου φαίνεται τόσο γελοίο και αστείο. Πρέπει δηλαδή να βγάλεις το λάδι του άλλου, να τον πληγώσεις τόσο που μόνο όταν τον δεις να είναι καλά, να καταλάβεις το λάθος σου; Δεν σε κόβει να φερθείς σωστά από την αρχή; Και στην τελική αν δεν γουστάρεις να ασχοληθείς μαζί του σοβαρά και σωστά, να τον αφήσεις στην ησυχία του;Μια φίλη μου είπε πως λυπάται αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί έχουν τύψεις και γενικά διαπιστώνουν τι θα μπορούσαν να είχαν (φίλους που τους νοιάζονται, μια κοπέλα/παλικάρι που θα τους αγαπά)... παιδιά, δεν τους λυπάμαι. Αν ήμουν σαν αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα ήθελα να με λυπούνται. Έχω κάνει μαθήματα ψυχολογίας και ένα σωρό και μπορώ να μπω στη θέση τους, να τους καταλάβω, αλλά σαν άνθρωπος, ούτε λυπάμαι ούτε τίποτα. Για το μόνο που λυπάμαι είναι που αδιαφορώ πια για ανθρώπους που κάποτε τουλάχιστον ένιωθα πράγματα. Και η αδιαφορία είναι η χειρότερη εκδίκηση και το πιο κενό συναίσθημα. Αυτά ήθελα να πω, να τα βγάλω από μέσα μου. Παραμένω ο άνθρωπος που ήμουν, λίγο σακατεμένος (ή πολύ), αλλά με μεγάλα αποθέματα αγάπης και υπομονής ακόμα. Να θυμάστε, επειδή πέσατε σε ανθρώπους που δεν σας φέρθηκαν όπως σας άξιζε, δεν φταίνε και δεν φταίτε. Εσείς ξέρετε τι αξίζετε, οι πράξεις τους απλά αντικατροπτίζουν το πως αισθάνονται οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Μαζέψτε τις όμορφες σας καρδούλες από το πάτωμα, και προχωρήστε μπροστά! Καλό ξημέρωμα.