ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η διάσταση πραγματικότητας ταινιών είναι τόσο μεγάλη όσο και ο ρόλος του φανταστικού στην τέχνη. Δεν αμφιβάλλω πως μπορεί κάποιοι έφηβοι να ζουν μια (εξωτερικά ιδωμένη) "κινηματογραφική" ζωή αλλά οι περισσότεροι βιώνουν μια πραγματικότητα την συμβατικότητα της οποίας μπορεί τα διψασμένα για περιπέτεια νεανικά μάτια να την υπερμεγεθύνουν σε σημείο που να στέκει μπροστά τους βουνό που εμποδίζει τη θέα στην ευτυχία. Γιατί η ευτυχία πολλές φορές υπάρχει και εκεί που δεν αναγνωρίζεται και δεν αναγνωρίζεται διότι συνήθως δεν αποκαλύπτεται σε μια "άπειρη" και "απαίδευτη" ("αβασάνιστη") ψυχή αλλά πρέπει να έρθει το πλήρωμα του χρόνου κουβαλώντας την κατάλληλη σοφία, για να μπορέσεις να ζήσεις ευτυχισμένος πάνω από ένα λουλούδι. Αυτά δε σημαίνουν πως ένας άνθρωπος και δη ένας νέος άνθρωπος δε χρειάζεται τη διασκέδαση, την ψυχαγωγία και τους φίλους...και τα χρειάζεται και πρέπει να τα αναζητά, για να μπορέσει να ανακαλύψει πως ίσως αυτά που χρειάζεται τα έχει ήδη. Πάντως αυτό που θα θυμάσαι από τα εφηβικά σου χρόνια θα είναι οι στιγμές ανεμελιάς, γι΄αυτό προσπάθησε να βρίσκεις χρόνο για να χωρέσεις λίγη ξεγνοιασιά στη ζωή σου. Με την ενηλικίωση, θα αναγκαστείς να "ωριμάσεις" και να αναλάβεις μεγαλύτερες ευθύνες έτσι κι αλλιώς, αλλά ό,τι "ωριμάζει" πριν την ώρα του, σαπίζει...Εν ολίγοις, τα απωθημένα κάνουν ζημιά...:)

Έχεις σκοτωθεί στο διάβασμα και γράφεις το "νιώθω" με ο;;

Αρνητικά επιτόκια έως το 2018- Εκτιμήσεις για τα περιθώρια μείωσης

Αυτές οι ταινίες έχουν κάψει κόσμο τελικά! Και εγώ τότε στενοχωριόμουν απίστευτα που δεν είχα τόσο στενές φίλες να μένουμε η μία στο σπίτι της άλλης ή να διαβάζουμε μαζί, που δεν είχα αγόρι - αυτό μεγάλη πίκρα, ήμουν "ερωτευμένη" με έναν συμμαθητή μου για 3 χρόνια σχεδόν, εκείνος ούτε να γυρίσει να με κοιτάξει, η υπόλοιπη τάξη να το ξέρει και να με δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί, μεγάλη πίκρα. Γενικά δεν τα πήγαινα καλά και με τους συμμαθητές μου, δεν ταιριάζαμε κιόλας. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη, συν κάποια θέματα στο σπίτι, κάθε μέρα σχεδόν έκλαιγα και στενοχωριόμουν και αναρωτιόμουν πώς γίνεται αυτά να είναι τα καλύτερά μου χρόνια και πόσο χάλια θα είναι τα επόμενα. Ε δόξα τω Θεώ, γ' λυκείου άλλαξαν όλα, άλλαξε κάτι μέσα μου, ένιωθα καλύτερα με τον εαυτό μου χωρίς να έχει αλλάξει κάτι, εξακολουθούσα να διαβάζω πολύ, χαιρόμουν για τις Πανελλήνιες, δε με ένοιαζε τόσο που δεν είχα φίλους απ΄το σχολείο και πέρασα στη σχολή όπου άρχισα να εκφράζομαι όντως ελεύθερα χωρίς να φοβάμαι ότι θα με κοροϊδέψουν. Έτσι και εσύ, να μη φοβάσαι και να μη στενοχωριέσαι, να ξέρεις ότι καλές αυτές οι ταινίες (έχω δει άπειρες τέτοιες, μου αρέσουν πολύ) αλλά δεν είναι ρεαλιστικές οι καταστάσεις που παρουσιάζουν. Αν οι γονείς σου δεν έχουν πρόβλημα να βγαίνεις, να το κάνεις, να ξεσκάς πού και πού και να μην αισθάνεσαι ότι χάνεις πράγματα απ΄τη ζωή σου. Και να ξέρεις ότι μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα αλλά υπάρχουν και καλυτερα που προκύπτουν κυρίως απ΄τις δικές μας προσπαθειες και το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας. Ε στην εφηβεία δε βλέπουμε τον εαυτό μας πολυ καθαρά :P