Γλυκιά Νεφέλη (έχεις πολύ ωραίο όνομα), κατά βάση με κάλυψε η love supreme, θα ήθελα ωστόσο να σταθώ σε δύο σημεία της εξομολόγησής σου:1. Σταματα τις αυτο-διαγνώσεις απ' το ίντερνετ. Είναι κακός δαίμονας. Και 9 στα 10 συμπτώματα να έχεις, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Ενδεικτικά θα σου πω πως πέρυσι ήμουν πεπεισμένος πως έχω καρκίνο του δέρματος, γιατί τα συμπτώματα ταίριαζαν και τα σημάδια στο δέρμα μου ήταν ΙΔΙΑ με τις φωτογραφίες. Τελικά δεν ήταν τίποτα. Τον περασμένο Σεπτέμβρη ήμουν σίγουρος πως έχω HIV και κονδυλώματα (ναι, και τα δύο), κι όσο περισσότερο το έψαχνα, τόσο πιο σίγουρος γινόμουν. Τελικά αυτό που είχα πέρασε με απλή θεραπεία. Μπορώ να συνεχίσω, αλλά το πιασες το νόημα. ΣΤΑΜΑΤΑ. ΤΙΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ. ΑΠ' ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ.2. Σχετικά με το άγχος σου να μιλήσεις μπροστά σε κόσμο ή με το οτι η αδερφή σου δε σε σέβεται κλπ, νομίζω πως παρα έχεις μεγάλη συναίσθηση του εαυτού σου, υπό την έννοια πως μελετάς την κάθε σου κίνηση, το οτιδήποτε θα πεις και πώς θα το εισπράξουν/κρίνουν οι άλλοι. Επίσης, ο εγκέφαλός σου μάλλον κολλάει με τα αρνητικά που κάνεις ή σε σκηνικά που σου προκαλούν ντροπή ή σε περιπτώσεις που ξέρεις πως θα μπορούσες να τα πας καλύτερα, αλλά κόμπλαρες και τελικά τα έκανες θάλασσα. Και μάλλον όλα αυτά τα ανακυκλώνεις ξανά και ξανά, γεγονός που σου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο άγχος -μήπως και σου ξανατύχει- και καταλήγεις να τα κάνεις θάλασσα και την επόμενη φορά. Κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και κάπως έτσι καταλήγεις να εκτιμάς όλο και λιγότερο τον εαυτό σου και προσπαθείς να γεμίσεις το κενό με πολλά γλυκά.Δεν θα ήταν άσχημο νομίζω -και αφού κατασταλάξεις κάπως μέσα σου και τακτοποιήσεις λίγο τη σκέψη σου- να μιλήσεις στους γονείς σου σχετικά με όλα αυτά που σε βασανίζουν. Αλλά αυτή τη φορά χωρίς να αναφέρεις κατάθλιψη, άγχος ή το οτιδήποτε "αόριστο" που θα τους κάνει να πιστέψουν πως είσαι υπερβολική. Μείνε στην ουσία του ζητήματος και μίλα τους συγκεκριμένα, με σοβαρότητα και ειλικρίνεια.
21.2.2018 | 01:39
Πώς μπορώ να καταπολεμήσω το άγχος την κατάθλιψη και να αντισταθώ στα γλυκά?
Γεια σας. Είμαι η Νεφέλη και είμαι 16 ετών. Όπως θα είδατε στον τίτλο αυτά που θα πω είναι σχετικά με τα μεγαλύτερα προβλήματα μου...το πρώτο και βασικό είναι ότι έχω προβλήμα με τα γλυκά...δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ χοντρή όμως πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσω να τρώω γλυκά θα γίνω. Ειμαι 57 κιλά... είμαι αδύνατη αλλά έχω ένα περιττό λίπος στην κοιλιά ενα πολύ μικρό το όποιο όμως με ενοχλεί πολύ διότι δε μπορω να φορέσω ρούχα που μου αρεσουν. Δεν εχω αυτοπεποίθηση και ζηλεύω τις κοπέλες οι οποίες ειναι φλατ. Πώς το κανουν? Θα μου πειτε με γυμναστική και διατροφή. Επίσης έχω και κυτταρίτιδα....δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το οτι τρώω γλυκά...η κυτταρίτιδα δεν με ενοχλεί και πολύ γιατι αν χάσω το λίπος που με ενοχλεί, θα περνάει απαρατήρητη. Πάντα λέω στον εαυτό μου ότι αυτή τη φορά θα σταματήσω να τρώω γλυκά και οτι θα κάνω γυμναστική. Όμως στο 5 λεπτο που τρέχω μετά με πιάνει ενα σφίξιμο ένας κόμπος στον λάρυγγα μου και μια εξάντληση... θέλω αυτό το καλοκαίρι να μην το αφήσω παλι. Θελω να φτιάξω σωμα...διοτι ειμαι τελείως αγυμναστη... όμως παρόλο που ρωτάω τους γονεις μου και τους ζητάω βοήθεια καταλήγω πάντα στεναχωρημένη και μειώνοντας τον εαυτό μου γιατι πολυ απλα δε με βοηθουν αλλα με ειρωνεύονται. Η μαμά με είδε σήμερα να τρώω δημητριακά και μου λεει μετα μη μου λες για δίαιτες. Λέω στον μπαμπά μου οτι δε μπορώ να αντισταθώ στα γλυκα κ με λέει κουραδομηχανη.... εντάξει τι να πω... μου έρχεται να της πω να μην ξανά παρει τίποτα γλυκό αλλά και να της το πω το ξέρω οτι θα το κάνει γιατι πολύ απλά ξεχνάει τι της λεω...Τώρα για το άγχος και την κατάθλιψη.... εκεί είναι που δε με παίρνουν στα σοβαρά. Ο μπαμπάς μου λέει οτι λεω μαλακιες και οτι δεν εχω τιποτα αλλα εγω διαβασα τα συμπτώματα και ειχα τα περισσότερα. Ταυτίστηκα πολύ...η μαμά μου μου λεει επίσης οτι λέω βλακείες και ότι δεν έχω τίποτα. Δεν ειναι δηλαδή επιβεβαιωμένο από κάποιον ειδικό ότι έχω κατάθλιψη και άγχος. Δεν θέλουν να με πάνε για τον λόγο που ανέφερα "λέω βλακείες και μαλακίες". Συνέχεια μου λένε να μην κλεινομαι στο σπιτι να κάνω φίλους να σταματήσω να παίζω λολ , παιχνίδι στον υπολογιστή είναι το λολ κτλ κτλ. Δε μπορεί κανένας να με καταλάβει. Σήμερα ήταν η δεύτερη φορά που έπαθα κρίση πανικού στο σχολείο...η καθηγήτρια μας ρωτάει να της πούμε ιστορία. Εγώ ήξερα να της πω, στο διάλειμμα που το έκανα επανάληψη νερο το ειπα. Όμως... μόλις άρχισα ένιωσα να χάνω το περιβάλλον γύρω μου. Υπήρχε μια τρομακτική ησυχία στην τάξη... Αυτό σήμαινε οτι όλοι θα με άκουγαν. Μόλις συνειδητοποίησα την ησυχία μου ήρθε να λιποθυμησω. Άρχισα λοιπόν να της λέω μάθημα. Ειχα κοκκινίσει το είχα αισθανθεί... είχα ζεσταθεί παρά πολύ και ένιωθα οτι θα εκραγω. Όμως εκει που της ελεγα κατι επαθα ,και ξέχασα το παρακάτω. Μόλις κατάλαβα ότι πάλι το έπαθα σκέφτηκα πάλι έγινε αυτό. Ήθελα να βάλω τα κλάματα να αρχισω να υστερω. Αλλα δεν το έκανα φυσικά. Αυτό που έκανα ήταν να γυρίσω προς τη διπλανή μου και να την κοιτάξω με ενα βλέμμα "βοήθεια!!!" Η καθηγήτρια καταλάβε οτι πανικοβλήθηκα και της είπε να με βοηθήσει. Συνέχισα να της λεω παρακάτω πάλι όμως κόλλησα. Πλεον αισθανόμουν σαν να με κοροϊδεύαν όλοι. Με τα χίλια ζόρια συνέχισα και πριν πω την τελευταία πρόταση μου είπε οτι αυτά είναι αρκετά. Η διπλανή μου μου είπε οτι έχω κοκκίνισει.Αυτο το έχω πάθει και άλλη φορα...δεν μπορώ άλλο. Θέλω να σηκωθώ να φύγω απο αυτό το σπίτι. Δεν αντέχω να ακούω την μάνα μου απλά δεν την αντέχω. Η αδερφή μου και η μάνα μου εχουν στήσει κόμμα εναντίον μου....μου φέρονται απαίσια και η αδερφή μου αν και μικρότερη δεν με σέβεται καθόλου... σχεδόν καθε βραδυ χάνομαι στις σκέψεις μου και κλαίω σκεπτόμενη ότι κανείς δεν ξέρει και κανείς δε μπορει να καταλάβει ποσο δυστυχισμενη είμαι....εαν διαβάσατε όλο σας ευχαριστώ που αφιερώσατε χρονο.... παρακαλώ βοηθήστε με ζητώ βοηθεια είμαι στα όρια της τρέλας.
2
