ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν και το θεμα το μπουλινγκ αρχιζει να ξεθωριαζει ηθελα να επισημανω μια ακομα πλευρα του απο εδω... Γιατι ειναι ενα κομματι που οι πιο πολλοι "κριτες" αγνοουν. Μιλαω βλεποντας απο την προσωπικη μου οπτικη γωνια και θα πω τα πραγματα αρκετα ομα, γι'αυτο παρακαλω να μην παρεξηγηθω για.. Οτιδηποτε... Απλα δεν ειμαι τοσο καλη στο λογο ωστε να τα πω αλλιως.Θα ηθελα να επισημανω ενα σημαντικο λαθος στις θεωριες περι μπουλινκ... Οτι αυτο και καθε λογης ψυχολογικος "πολεμος" ασκειται σε ατομα ειτε με αδυναμιες ειτε χωρις παρεα. Σαφως και η πληθωρα των κρουσματων συμβαινει εκει. Αλλα δινοντας σας την ιστορια μου θα ηθελα να δείτε με αλλο ματι καποιες περιπτωσεις...Τελειωσα το σχολειο περσι. Καλως ή κακως υπηρξα απο τις "δημοφιλεις" του σχολειου, ημουν απο τις "ομορφες". Ημουν θεωρητικα συμπαθης, εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων. Θεωρητικα... Παντα θα υπηρχε λιγο κραξιμο μα δε με πειραζε, θελω να πω δε με ενοιαζε αν καποια ελεγε οτι τα μπουτια μου ειναι χοντρα ή οποιοδηποτε αλλο σχολιο τετοιου ειδους. Για αλλα δεν εδινα δικαιωμα. Μεχρι που χωρισα... Και για κακη μου τυχη το αγορι μου ηταν το ιδιο "δημοφιλης", στο ιδιο σχολειο... Αρχικα ολα εβαιναν ωραια, ανοιχτηκα στις παρεες, δεν ημουν πια τοσο "μονοχνοτη" οσον αφορα τη φιλικη σχεση ή την παρεα που θα μπορουσα να κανω με ατομα του αλλου φυλου. Μεχρι που προχορησα τη ζωη μου, με καποιον. Μεχρι που μου την επεφταν πρωην κοριτσιων του σχολειου. Μεχρι που ο πρωην μου εφαγε Χ απο φιλη μου και αρχισε να διαδιδει σε οοοολες τις φιλες/χαζογκομενες/συμμαθητριες κλπ κλπ οτι του καταστρεφω τη ζωη γιατι δε προχοραει εξαοτιας μου και ενα σωρο αλλα τρελα.Ετσι σε λιγους μηνες, λιγο πριν τις πανελληνιες περπατουσα στους διαδρομους και ηξερα οτι το 85% των κοριτσιων με ειχε σχολιασει αρνητικα και αν οχι με θεωρουσε μια τσουλα, αχαριστη και δε ξερω και γω τι... Ακουγα φημες και δε πιστευα στα αφτια μου.. Χωρις να εχω δωσει δικαιωμα. Η γενικη εικονα ηταν οτι 3-4 χρονια τα ειχα με τον καλο και ΚΟΥΚΛΟ ταδε και το επαιζα Παναγια και πως με το που χωρισαμε βρηκα αλλον περναω ΤΕΛΕΙΑ και ταυτοχρονα γουσταρω να βασανιζω τον πρωην μου. Ξερετε ποια ηταν η αληθεια; Οτι οντως περασα 3-4 χρονια με ενα υπεροχο, τοτε, ανθρωπο. Οτι καλως η κακως ολο αυτο τελειωσε. Οτι ειχα υποφερει ηδη μια φορα και με ειχε τσακισει η απουσια του. Οτι απλα ημουν τυχερη και οταν αρχισε αυτος να φασωνεται με οποια του κατεβει βρεθηκε ενα χερι και με κρατησε. Η αληθεια ειναι οτι ΔΕ ΦΤΑΙΩ αν καποιοι με βρηκαν ομορφη, δε φταιω που καποτε ειχαν βρει και την καθε αλλη μαθητρια! Και ομως κατηγορηθηκα γι'αυτο. Η αληθεια ειναι πως γυριζα κλαιγοντας στο σπιτι και δεν ειχα κανεναν να μιλησω γιατι η απαντηση θα ηταν "κοιτα τα διαβασματα σου" και οτιδηποτε αλλο θα ηταν εναντιων μου. Δεν ξερατε... Για 4 μηνες (μονο ευτυχως) εβλεπα υποκρισια και ακουγα κακοβουλα σχολια... Απλα γιατι τα κοριτσακια ακομα και αν δε πιστευουν πιο ευκολα μπαινουν στο "πλευρο του κουκλου της γ'" παρα σε αυτην που "και ο δικος μου την ηθελε", "και ο πρωην μου την κοιταει", "ο ταδε της μιλησε" και "σιγα την ομπρφη" καο δε ξερω κ γω τι... Απλα ηθελα να πω οτι συχνα ανθρωπους που ειναι "πανω" (και δε το θεωρω τελικα πρωτερημα) τους βαζουμε συχνα στο μικροσκοπιο. Ξερω οτι παραληρησα αρκετα και ισως ακομα και απο τα ιδια μου τα λογια καποιοι ακομα να με βλεπετε οπως οι συμμαθητες μου. Ή καποια υπεροπτικη χαζογκομενα ή δε ξερω και εγω τι... Αλλα η αληθεια ειναι πως αυτοι οι 3 μηνες ηταν ασχημοι.. Σαφως υπαρχουν και χειροτερα αλλα και τα σκετα ασχημα γιατι να υπαρχουν;