Κάθε μέρα εδώ και πολλά χρόνια κάνω προσπάθεια να πιάνομαι από μικρά πράγματα, μικρές χαρές ώστε να αντέχω να ζω.
Σκέφτομαι λογικά χωρίς να δείχνω τον εσωτερικό μου πόνο.
Χωρίς συγκρούσεις με τους άλλους, χωρίς να απασχολώ με τα προβλήματά μου, χωρίς εξωτερίκευση του θυμού μου που άλλωστε δεν το έκανα και ποτέ.
Κάθε μέρα χαίρομαι που πέρασε άλλη μια μέρα και ζω.
Εδώ και χρόνια ζω με τη λογική και όχι με την παρόρμηση.
Μέσα μου δεν το θέλω καθόλου αυτό.
Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να ζήσω, ειδικά μια ζωή που δεν έχει κανένα μέλλον όπως η δική μου αλλά την συνεχίζω έτσι.
Από συνήθεια.
Ή απλά επειδή υπάρχω.
Είναι η μοναδική νίκη που έχω καταφέρει στη ζωή μου το να μην γλιστρήσει σε άλλα μονοπάτια η σκέψη μου γιατί είδα ανθρώπους να χάνονται όταν αφέθηκαν σε αυτά τα μονοπάτια.