«Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη Facebook Twitter
Δεν είσαι το παιδί κάποιου. Δηλαδή είσαι, αλλά εκείνος ο κάποιος δεν είναι πια εδώ να το βεβαιώνει. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ ΤΕΛΙΚΑ
είναι μια φάση που διαρκεί πολλά χρόνια. Τυπικά ξεκινά στα 18, όταν πλέον θεωρείσαι ανεξάρτητο άτομο, δεν δείχνεις ταυτότητα για να αγοράσεις τσιγάρα και απολαμβάνεις τη δυνατότητα να βγαίνεις και να πίνεις με τις ευλογίες του νόμου. Αυτά τυπικά. Γιατί ουσιαστικά, ακόμα κι όταν μεγαλώσεις αρκετά, διαλέξεις σύντροφο, σπίτι, αυτοκίνητο, κάνεις παιδιά, ανακαλύψεις τις πρώτες σου ρυτίδες, αποκτήσεις γέφυρες στα δόντια και αποδεχτείς ότι για άσκηση σού ταιριάζει μόνο η γιόγκα και το πιλάτες, ακόμα και τότε, υπάρχει μια απόσταση που σε χωρίζει από την ουσιαστική ενηλικίωση. 

Όσο χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπεις στην οθόνη «μαμά» ή «μπαμπάς» ή οποιοδήποτε όνομα τέλος πάντων έχεις δώσει σε αυτούς που σε γέννησαν ή σε μεγάλωσαν, τότε θα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι ανήλικου εαυτού που θα γελάει αυτάρεσκα με τη σιγουριά ότι, αν χρειαστεί, υπάρχει κάποιος να μαζέψει τα σπασμένα ή, στη χειρότερη, να σου δώσει ένα χεράκι για να τα μαζέψεις πιο γρήγορα.

Δεν συζητώ για τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, όπου παραμένεις «λεβεντάκος» ή «ματάκια όμορφα» ακόμα και ως προχωρημένος μεσήλικας. Το είδαμε στην οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, αλλά το βλέπουμε και κάθε μέρα γύρω μας. Είμαστε μια κοινωνία «μεγάλων παιδιών» που πιστεύουμε (ελπίζουμε;) ότι οι δικοί μας θα ζουν για πάντα, θα έχουν την έγνοια μας, θα μας ετοιμάζουν ένα πιάτο φαγητό ή θα παίρνουν ένα τηλέφωνο να μας θυμίσουν από τα γενέθλια της ξαδέρφης μέχρι τη δήλωση της εφορίας ή την προθεσμία για την εγγραφή στο κτηματολόγιο. Ενοχλητικά τηλεφωνήματα, επίμονα, με ringtones που διαπερνούν το τύμπανο, όπως εκείνο το πρωινό μάντρα: «Ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή.

Μετά, τα τηλεφωνήματα σταματούν. Η επαφή «μαμά» ή «μπαμπάς» δεν εμφανίζεται στην οθόνη και αν δεν πάρεις εσύ ή δεν περάσεις να δεις αν παίρνουν τα χάπια τους, μπορεί και να κάνεις μέρες να ακούσεις τη φωνή τους. Επισκέψεις που σε βγάζουν από το πρόγραμμα, σε αναγκάζουν να μπλέξεις στην κίνηση και σε κουράζουν ψυχικά και σωματικά. Μετά, οι επισκέψεις σταματούν. 

Η ενηλικίωση έρχεται απότομα και δεν έχει καμιά «sweet sixteen» χαριτωμένη μορφή. Είναι άγρια και απόλυτη. Δεν είσαι το παιδί κάποιου. Δηλαδή είσαι, αλλά εκείνος ο κάποιος δεν είναι πια εδώ να το βεβαιώνει. Δεν θα ρωτήσει πώς πάει η δουλειά, αν έχεις λεφτά, μήπως χρειάζεσαι κάτι, τι κάνουν τα παιδιά, γιατί αδυνάτισες, πάχυνες, κουτσαίνεις, γιατί πιάνεις τα μαλλιά σου κότσο αφού δεν σου πάνε. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τα μαλλιά σου, τη δουλειά σου και τα παιδιά σου, αλλά αρχίζει να σου λείπει το «ξύπνα, θα αργήσεις στο σχολείο».

Το αστείο είναι πως όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, τη ρίζα της ίδιας σου της ύπαρξης, ακόμα κι αν δεν θεωρείσαι τυπικά «ορφανός», είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις. Έχεις ζήσει τόσα χρόνια με τη φροντίδα –ακόμα και τη νοητή φροντίδα– κάποιου, που δεν ξέρεις πώς γίνεται να ζεις χωρίς αυτή. Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει τρόπος να ενηλικιωθείς πριν από τον θάνατο των γονιών, ακόμα κι αν σε έχουν προετοιμάσει γι’ αυτό, έχεις πάρει από νωρίς τη ζωή στα χέρια σου και έχεις κόψει τους οικογενειακούς δεσμούς. 

Επίσης, δεν είμαι σίγουρη αν παίζει ρόλο η σχέση που έχεις μαζί τους. Με σιγουριά μπορώ να πω μόνο ένα: η ενηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη, είναι ένας μικρός θάνατος. Το παιδί που ήσουν θάβεται μαζί με τον πατέρα ή τη μητέρα –αναλόγως ποιος φεύγει πρώτος– κι αυτό που μένει είναι ένας ενήλικας να φωνάζει με παιδική φωνή «μαμά!», «μπαμπά!» και να μην παίρνει απάντηση. Και τώρα πήγαινε μάζεψε μόνος τα σπασμένα σου.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Οπτική Γωνία / Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Υπάρχει τελικά ασυμβίβαστο μεταξύ χριστιανισμού και φεμινισμού; Μπορούν οι δύο ταυτότητες να συνυπάρξουν ή πρόκειται για έναν αδύνατο συνδυασμό; Δύο γυναίκες παραθέτουν τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Το πράσινο της Αθήνας και τα πάθη του

Ρεπορτάζ / Το πράσινο της Αθήνας και τα πάθη του

Το πράσινο της πόλης μπορεί να είναι περιορισμένο, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις είναι αξιόλογο - και η άνοιξη το φέρνει ξανά στο προσκήνιο, μαζί με τα προβλήματά του. Λύσεις υπάρχουν· το ζητούμενο είναι να εισακουστούν.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ζωή, όπως Ζορό

Βασιλική Σιούτη / Ζωή, όπως Ζορό

Τιμωρός του κατεστημένου ή εκπρόσωπος μιας δήθεν αντισυστημικής ελίτ που παίζει με τα σπίρτα; Η δημοσκοπική εκτόξευσή της είναι γεγονός και όλοι προσπαθούν να μαντέψουν πόσο θα κρατήσει και ποιες θα είναι οι συνέπειες.   
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Πράγματι, μεγάλος αριθμός των Ένορκων Διοικητικών Εξετάσεων καταλήγουν σε απαλλακτικά πορίσματα»

Οπτική Γωνία / Οι ΕΔΕ στην Ελλάδα: Πόσες καταλήγουν σε απαλλακτικά πορίσματα;

Πότε διενεργείται μια Ένορκη Διοικητική Eξέταση; Είναι αλήθεια ότι μεγάλος αριθμός ΕΔΕ καταλήγουν στο αρχείο και τι πρέπει να αλλάξει στο ρυθμιστικό πλαίσιο; Μιλά στη LiFO ο δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, Νίκος Βιτώρος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ακαρνανικά Όρη: Ενεργειακές Κοινότητες-«μαϊμού» και διά της πλαγίας

Ρεπορτάζ / Ακαρνανικά Όρη: Ενεργειακές κοινότητες-«μαϊμού» και διά της πλαγίας

Μια κραυγαλέα κατάχρηση του θεσμού των ενεργειακών κοινοτήτων στα Ακαρνανικά Όρη αμαυρώνει τον θεσμό, παρακάμπτει την περιβαλλοντική νομοθεσία και αποκαλύπτει την αδυναμία της διοίκησης να ελέγξει την επιχειρηματική δραστηριότητα που βλάπτει το περιβάλλον και την οικονομία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τελικά αν οι γκέι δεν κάνουν παιδιά θα σωθούν οι γυναίκες απ’ το trafficking; 

Οπτική Γωνία / Τελικά, αν οι γκέι δεν κάνουν παιδιά, θα σωθούν οι γυναίκες από το trafficking; 

Τι αλλάζει με την τροποποίηση Φλωρίδη για την παρένθετη κυοφορία και γιατί ο όρος «παρένθετη μητρότητα» είναι λάθος; Η νομικός Μαριάννα Βασιλείου λύνει όλες μας τις απορίες.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Γιώργος Φλωρίδης, υπουργός Α-δικαιοσύνης

Οπτική Γωνία / Γιώργος Φλωρίδης, υπουργός Α-δικαιοσύνης

Πολιτικός «παντός καιρού», κυνικός, αλαζόνας, οπορτουνιστής, οπισθοδρομικός με εκσυγχρονιστικό προσωπείο, γίνεται όλο και περισσότερο «βασιλικότερος του βασιλέως» μετά τη μετεγγραφή του στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις δηλώσεις του για τα Τέμπη, τον νέο Π.Κ. και τη χρήση της παρενθεσίας από ζευγάρια ανδρών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Ghiblipocalypse»: Είναι η AI δώρο για τον εκδημοκρατισμό της τέχνης;

Οπτική Γωνία / «Ghiblipocalypse»: Είναι η AI δώρο για τον εκδημοκρατισμό της τέχνης;

Η μαζική χρήση AI για τη δημιουργία εικόνων με την αισθητική του Studio Ghibli ανοίγει ξανά τη συζήτηση για το ποια είναι τα όρια της αντιγραφής στην τέχνη. Γιορτάζουμε την προσβασιμότητα ή κηδεύουμε τη δημιουργία;
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ