ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λυπάμαι που η οικογένεια μου δεν με ξέρει ουσιαστικά. Πότε δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε σε βάθος. Η μάνα μου από τότε που την θυμάμαι είχε ψυχολογικά. Ο πατέρας μου την αγαπούσε και τα ανεχόταν. Ακόμα το ίδιο γίνεται.Τις ελάχιστες φορές που έχουμε μιλήσει εκ βαθέων, η μάνα μου με ρωτάει αν ήταν κακή μάνα. Της λέω όχι. Μόνο δύο φορές έχω βγάλει τα παράπονα μου σε αυτήν. Πότε δεν της χτύπησα κάτι για να μην την πληγωσω. Δύο φορές μόνο παραπονέθηκα σε πολύ κρίσιμες για την οικογένεια στιγμές που ένιωθα να πνίγομαι. Ακόμα και όταν ήρεμα ήθελα να της εξηγήσω πως νιώθω με γεμιζε από το άγχος και την ένταση της. Πάντα καταθλιπτική και αγχώδης.Θυμαμαι αυτό το σπίτι με λύπη και λίγο φόβο.Υπήρχαν ευχάριστες στιγμές φυσικά, αλλά η επιγευση δεν είναι γλυκιά. Υπήρχε πολλη αγάπη από μέρους της, αλλά την εξέφραζε πολύ λάθος.Επικρίσεις, φωνές, ξύλο κάποιες φορές. Ευτυχώς όχι πολλές. Μετά ζήταγε συγγνώμη. Αλλά πάντα όταν το σκέφτομαι βουρκωνω γιατί με πιάνει το παράπονο.Πάντα μεγαλώνα με το αίσθημα ότι δεν είμαι αρκετή,γεγονος που με οδήγησε σε λάθος επιλογές.Εχω μέσα μου πολύ αγάπη για τον κόσμο, αλλά δεν μπορώ να την εκφράσω.Σαν παιδί είχα φοβίες για διάφορα. Ένιωθα διαφορετική πάντα και κατά βάθος μόνη. Σαν έφηβη πέρασα νευρική ανορεξία. Στα φοιτητικά μου χρόνια έμπλεξα με αλκοόλ και ουσίες. Σαν μεγαλύτερη πια, έκανα μια σχέση εξαρτητικη από την οποία όμως έμαθα πάρα πολλά. Τα κατάφερα όμως. Ξεπέρασα τη νευρική ανορεξία όταν έφυγα από το σπίτι και δεν ήμουν σε τοξικό περιβάλλον. Όταν πέρναγα καλά, σε άλλη πόλη όπου σπούδαζα. Όσο ήμουν σπίτι ή μάνα μου νόμιζε ότι θα ξεπεράσω την ανορεξία με εκβιασμούς, φωνές και βία. Το αλκοόλ και τις ουσίες τις έκοψα μόνη μου, ύστερα από πολλά περιστατικά που με έφτασαν στον πάτο.Οι γονείς μου δεν το έμαθαν ποτέ. Δεν τους το είπα ποτέ. Ήξερα ότι θα τους πληγώνε αυτό. Ότι θα κατηγορούσαν τον εαυτό τους και δεν ήθελα. Άλλωστε ότι έκαναν, έκαναν. Όπως με μεγάλωσαν, με μεγάλωσαν. Αυτό δεν αλλάζει. Έτσι αποφάσισα να το κρύψω καλά. Τις λίγες φορές τον χρόνο που με έβλεπαν, έλεγα δικαιολογιες ότι είμαι κουρασμένη. Με είχαν ρωτήσει αν έχω μπλέξει. Το αρνήθηκα και προσποιουμουν ότι ήμουν καλά. Άλλωστε δεν μέναμε μαζί. Μόνη μου τα κατάφερα. Κανείς δεν ήταν εκεί. Ίσως και να μην άφησα κανέναν να είναι εκεί. Χώρισα με την εξαρτητικη σχέση, αλλά απέκτησα έναν καλό φίλο μέσα από αυτό.Δουλέψαμε ψυχολογικά με την σχέση μου και είδαμε και οι δύο ότι τα τραύματα μας δεν μας βοηθούν στο να είμαστε μαζί. Μπορεί να μην είναι το αγόρι μου πια, αλλά έχω όμως έναν συμπαράστατη που με αποδέχεται πια για αυτό που είμαι και εγώ το ίδιο. Οι γονείς μου ακόμα ρωτάνε για το αν θα τα ξανά βρούμε. Μοιάζει να τους ξενίζει αυτό. Δυσκολεύονται να καταλάβουν. Σήμερα είμαι μια ανάσα πριν τα 30.Έχω αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. Κατά βάθος δεν το δέχονται. Καταπιάστηκα με την τέχνη, που με θεραπεύει. Οι απόψεις μου και η προσωπικότητα μου δεν είναι αποδεκτά απόλυτα. Καμία φορά μοιάζει να προσπαθούν να με αποδεχτούν. Αλλά νιώθω ότι δεν με αποδέχονται. Φροντίζουν κάθε μέρα να μου το υπενθυμίζουν με μικρά πράγματα. Παιδιά δεν θέλω να κάνω. Νομίζουν ότι είναι μια τρέλα που θα μου περάσει και συνέχεια μου πετάνε φράσεις του στυλ "όταν κάνεις παιδιά θα νιώσεις ευτυχία". Με την τέχνη μου δεν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρω και με κάθε ευκαιρία μου λένε να αξιοποιήσω το πρώτο πτυχίο μου. Θέλω να φύγω από το σπίτι και οικονομικά δεν μπορώ. Νιώθω αμφιθυμα. Απογοητευομαι μαζί τους και νευριαζω,αλλά ταυτόχρονα στεναχωριέμαι γιατί τους αγαπάω. Μου έδωσαν και καλά στοιχεία και το ξέρω ότι προσπάθησαν. Ίσως δεν ήταν αρκετό. Τόση υπερπροστασια, τόση πίεση. Δεν ένιωσα ποτέ την χαλαρότητα και το ανέμελο. Νιώθω ότι δεν ανήκω πουθενά. Νιώθω τύψεις ότι δεν είμαι αρκετά καλή. Το ξέρω ότι είναι αποροια της κατάστασης. Θα θελα πολύ να ήταν αλλιώς. Είναι τόσο κρίμα να μην ξέρουμε οι άνθρωποι να εκφραζόμαστε και να πληγωνουμε ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν θα το βάλω κάτω. Αλλά νιώθω ψυχικά κουρασμένη. Ψάχνω συνεχώς ότι πρέπει να καταφέρω κάτι. Να αποδείξω τι; Γιατι; Σε ποιον; Είμαι αυτή που είμαι στο κάτω κάτω. Πάντα ήμουν έξω από τα κουτάκια.Γιατι είναι τόσο κακό; Γιατι πρέπει να είμαστε όλοι ένα πράγμα; πάντα ήμουν ονειροπολα, πάντα ήθελα να προσπαθώ για το "ανέφικτο". Δεν ήθελα ποτέ ένα σπιτάκι και μια δουλίτσα. Να δημιουργώ θέλω. Να ταξιδεύω.Να αφουγκραζομαι. Να αγαπάω. Να ζω.