ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει έξι περίπου χρόνια από τότε που σε έχασα, πριν πέντε ημέρες είχες γενέθλια. Το είχα ξεχάσει, το συνειδητοποίησα όταν είδα το ημερολόγιο: ''26 Σεπτεμβρίου''. Εκεί το μυαλό μου έτρεξε σε ένα αμέσως, χωρίς δισταγμό. Χαμογέλασα απλά, έπνιξα ένα σφίξιμο της καρδιάς μου, σε ξέχασα, ήταν κάτι φευγαλέο. Χθες βράδυ είχα ανήσυχο ύπνο. Είχα έρθει λέει στα Παλούκια, και έβλεπα από μακριά το σπίτι σου, κάτι σαν το σπίτι σου τέλος πάντων. Σε είδα λέει στο μπαλκόνι, σοβαρή, μόνη, Άπλωνες ρούχα μάλλον, σε κοίταζα από μακριά. Δε με είδες. Ξύπνησα, πετάχτηκα αλαφιασμένος. Δεν κοιμήθηκα μετά. Ξεγελάω τον εαυτό μου ότι σε έχω ξεπεράσει. Δε σε ξεπέρασα, απλά σε ''έθαψα'' μέσα μου. Είναι όπως θάβουμε κάτι στην αυλή μας: δεν χάνεται, απλά υπάρχει θαμμένο. Και αν σκάψουμε, θα έρθει στην επιφάνεια.Αφού έφυγες από τη ζωή μου, μην έρχεσαι στα όνειρά μου σε παρακαλώ... Εύχομαι να είσαι καλά, έστω και μακριά μου... Σ' αγαπώ σαν κολασμένος...