ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί σκέφτομαι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο το πώς θα πλάσω τον εαυτό μου? Γιατί δεν μπορώ απλώς να με δεχτώ και να ξεχάσω ποια είμαι και να ζήσω χωρίς να με νοιάζει πως η κάθε εμπειρία θα με αλλάξει, θα με επηρεάσει, θα με σπάσει??? Τι είναι ο εαυτός? Ποια είμαι εγώ και ποια είσαι εσύ? Γιατί νιώθω ότι είμαστε δύο? Η ρίζα της υπαρξής μου είναι εκεί που νιώθω ή εκεί που σκέφτομαι? Είναι εκεί που κατεβάζω ιδέες ή εκεί που σκέφτομαι και ακυρώνω τα πάντα πρίν καν τα κάνω πράξη? Γιατί είμαι τόσο αβέβαιη? Τόσο αμήχανη? Τί χρειάζεται για να πάρω την απόφαση να υλοποιήσω κάποια από τις εκατοντάδες ιδέες μου? Γιατί εύχομαι να βγω απ’ το σώμα μου για να μπορέσω να δω για πρώτη φορά τον εαυτό μου? Αν είμαι όμορφη, αν είμαι γοητευτική, αν είμαι φυσιολογική γιατί μέσα μου νιώθω alien- και έχω αφήσει πίσω μου την εφηβεία εδώ και 4μισι χρόνια. Πότε θα γίνω my own person? Είναι ναρκισσισμός το οτι φοβάμαι να δοκιμαστώ μην τυχόν και αποτύχω? Γιατί όσο δεν δοκιμάζω μέσα μου μπορώ να συνεχίσω να είμαι ο Beethoven, ο Kundera, η Cane. Ή απλώς χρειάζομαι μια εσωτερική, μυστική ζωή που λέει κι ο Κοέν γιατί η άλλη δεν είναι όμορφη, ποιητική, συναρπαστική? Έτσι, κάνω τον εαυτό μου το πιο αξιοπεριέργο αντικείμενο και μελετάω την κάθε του κίνηση, την κάθε του σκέψη. Ο ‘Εσσε είχε πει ότι το πιο επικίνδυνο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να μονιτοράρει το μυαλο του. Το σίγουρο είναι ότι παρόλο που σπουδάζω για άλλη μια φορά, νιώθω ότι είμαι σε μια τεράστια αίθουσα αναμονής και ψάχνω την έξοδο. Μα κι όταν την βρίσκω κάνω ότι δεν βλέπω κάνω ότι δεν βλέπω και την προσπερνάω γιατί γουστάρω το καθαρτήριο, γουστάρω το ενδιάμεσο. Εκεί όλα τα δεδομένα είναι ανοιχτά.