ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η εξομολογηση μου γινεται με αφορμη απο μια εξοδο που ειχα με μια φιλη. Μου εκμυστηρευτηκε πως ειναι σε σχεση με ενα παληκαρι που ειχαν μια μικρη σε διαρκεια σχεση απο παλια. Εκεινος την αγαπουσε πολυ απο τοτε! Τον χωρισε γιατι δεν αισθανοταν κατι για εκεινον. Εκεινος την περιμενε... Η φιλη γυρισε με μερικους ερωτικους συντροφους αλλά πουθενα δεν κατεληξε. Μεχρι που αποφασισε να γυρισει σε εκεινον. Κοινως...ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ!Δε το περιγραφω για να λιθοβολησουμε τη φιλη μου κι ουτε θελω να γινει κατι τετοιο. Απλα απορω... Απορω και σκεφτομαι πως γινεται να συμβιβαζεσαι για να μην εισαι μονος. Κι ερχομαστε σε μενα...Ειμαι 33 χρονων, ειχα αρκετα χρονια σχεση και χωρισα λογω επιμονης και τρελης ζηλιας. Σε ολα τα άλλα ήμασταν τελεια... Αλλά η ζήλεια του, η οποια ηταν χωρις λογο, ήταν αρρωστη κι ηταν ο λογος που οτι καλο κι αν εκανε τα καταστρεφε ολα σε μια στιγμη. Οποτε πηρα τη σοβαροτερη αποφαση της ζωης μου και παρολα τα δυνατα συναισθηματα που ειχα, χωρισα.!Ειμαι εναμιση χρονο μονη... Συνειδητα;;; Έτυχε;;;Δε το προσπαθησα;;; Δε ξερω να σας πω ακριβως. Το πρωτο καιρο ηταν λογικο να πενθω οπως αρμοζει σε μια σχεση χρονων! Μετα αποφασισα πως θα μεινω μονη μου να ηρεμησω, να κοιταξω λιγο άλλα πραγματα. Ο καιρος περασε... Μου ετυχαν δυο τρεις περιπτωσεις για να κανω κατι αλλά σε ολες αυτες, ο ενας κοιταζε την Ανατολη κι ο άλλος τη Δυση... Βλεπετε ειμαι ενας ανθρωπος που θα συμβιβαστω σε καποια θεματα αλλά οχι σε ολα! Συνεχισα να ειμαι μονη μεχρι που ξεχασα πως ειναι να σε αγγιζει ενας άνθρωπος. Στην αρχη αγαπησα τη μοναξια μου, εβγαινα, πηγαινα εκδρομες με φιλους, λογαριασμο δεν εδινα... Προσπαθουσα να πεισω τον εαυτο μου οτι ζω καλα και χωρις ενα συμβιβαστικο "γκομενο".Κι εχω φτασει πια σε σημειο να σιχαθω τη μοναξια... Να γυρναω σπιτι και να μη περιμενει κανεις ή να μη περιμενω καποιον να φαμε μαζι, να δουμε μια ταινια αγκαλια. Να παλευω καθε βραδυ με το τι φταιει... Φταιω εγω; Φταινε οι άλλοι; Φταει η εποχή; Εχω μεγαλο κοινωνικο κυκλο, εχω πολλους γνωστους, φιλους και τρεις κολλητους. Βγαινω, διασκεδαζω, εχω τη δουλεια μου το σπιτι μου αλλά δεν εχω την αγαπη...Και ξαναρχομαι στην αρχη! Η εποχη μας οριζει να συμβιβαζομαστε σε μια σχεση για να μην ειμαστε μονοι μας ή αυτοι που πραγματικά ξερουν τί θελουν και τί να νιωσουν ή τί να δωσουν σε εναν ανθρωπο ειναι καταδικασμενοι να ζουν μονοι;;;