ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζηταγε επιμονα σχεδον ένα μηνα και κατι να με δεί απο την μερα που αποφασισα να σταματήσω μαζι του αφού αποφάσισε οτι θελει μονο αυτη με την οποια ηταν εδω και χρονια.Κρατηθηκα πολύ εμεινα οσο ψυχραιμη μπορουσα βιώνοντας καί αλλα δύσκολα προβλήματα μονη μου,βγηκα πολύ,φλέρταρα πολύ,αρχισα να βγαινω με εναν αξιολογο ανθρωπο προσπαθώντας να προχωρήσω αφού αυτός δέν εκτιμησε ουτε ηθελε οπως εδειχνε εμένα σημερα ομως που περίμενα το αποτέλεσμα καθοριστικής εξέτασης για μένα,θελησα κι εγώ να τον συναντήσω γιατι ειχα αναγκη να το μοιραστω αυτο με εκεινον που περασαμε τόσα και ας μην του ελεγαν οπως εδειξε σημερα τιποτα πια.οταν τον ειδα δεν ενοιωσα κατι στην αρχη,την στιγμη ομως που τον ειδα εκει που πηγε να παρει τους καφεδες να γυρίζει στα κλεφτά να με κοιταξει,ενοιωσα για δευτερολεπτα σαν να ηταν ολα εκεί.Ενοιωσα πως ειχα ανάγκη να πιάσει το χέρι μου και να μου πεί "σε αγαπώ και ας μην πιστεύει σε αυτο,εισαι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο στη ζωή μου,σε θελω ακομα σαν παιδι,μου λειπεις τοσο που δεν αντεχω και ας εκανα τις μεγαλύτερες μαλακίες,σε αγαπώ και θελω να μου δωσεις μία ευκαιρια ακομα τελευταια να ειμαστε μαζι οπως μπορεσουμε,να το παλεψουμε παρέα και οπου βγαλει".Αντι για αυτο το πρωτο πραγμα που μου ειπε ειναι οτι θα παει στο Μεσολόγγι με την άλλη.Με κοιταζε με βλεμμα ευτυχίας λες και δεν μπορουσε να κρυφτει με τιποτα και το χειροτερο?ηξερε επειδη του το ειπα την ιδια μερα οτι εγω απο ωρα σε ωρα θα επαιρνα την πιο καθοριστική για τη ζωη μου εξέταση.Σηκωθηκα και ετρεξα προς τα εξω για να παρω αέρα απο αυτο που ζουσα,ηρθε την πρωτη φορα να με σταματησει και γελαγε!!γελαγε θεωρωντας με τρελη και πως κανω καψόνια!συνεχισα να προχωραω και αλλαξε δρομο και συνεχισε προς καπου αλλου προφανώς για το σπιτι του ενω εγω εμεινα στην Κανιγγος κοιτωντας αφηρημενα τον κοσμο να περναει διπλα μου ενω δεν επικοινώνησε βεβαια ξανα μαζι μου να μου πει το παραμικρό.Η εξέτασή μου βγηκε δυστυχως θετική στην ασθένεια σε περιπτωση δυσκολη με προσδοκιμο επιβίωσης εξαιρετικα χαμηλο και οχι για νεους σε ηλικια.Ειμαι μονη αυτη τη στιγμή ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους θελοντας να ουρλιάξω τοσο ωστε να μήν βγαινει αλλο η φωνή μου και να σωπάσω για πάντα απο τώρα οχι μονο για αυτο που πρεπει να αντιμετωπισω αλλα επειδη ειδικα σημερα που ειχα αναγκη εκεινον να δειξει αυτο που νομιζα,αυτος ειναι σπιτι του και ετοιμαζεται για το ταξιδι του και συνεχιζει κανονικα τη ζωη του και θα συνεχιζει να γελα πιθανον γιατι δεν επαθε κατι καποιος δικος του εγω το επαθα,εγω που δεν ειμαι τιποτα για αυτον τιποτα σημαντικο.Η ειρωνεία?χαιρομουν να τον ακουω να γελαει γιατι ηθελα να αυταπατώμαι οτι χαμογελούσε επειδη ηταν μαζι μου.Μ.