ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μολις πηρα το πτυχιο μου, γυρισα προσωρινα στην επαρχιακη πολη που μεγαλωσα και θελω να συνεχισω τις σπουδες μου κανοντας μεταπτυχιακο σε μια μεγαλη πολη. Ως εδω η ιστορια κυλαει ομαλα..η μανα μου, η μεγαλη ευχη και καταρα των απανταχου παιδιων, δεν φερει καποια αντιρρηση, συμφωνει να με βοηθησει οικονομικα οσον αφορα τα διδακτρα. Εγω απο την αλλη θελω ταυτοχρονα να ψαξω μια δουλεια να αυτονομηθω, να ανεξαρτητοποιηθω. Τα προβληματα ξεκινανε καπου εδω. Ως κλασσικο δειγμα μικροαστου η μανα μου αρνειται να δεχθει πως θελω να συγκατοικησω με τον φιλο μου. Θετει απο τα κλασικα ερωτηματα του τυπου τι θα πει ο κοσμος μεχρι τα πιο συνθετα οπως οτι θα τον σπιτωσω, οτι θα με εκμεταλλευτει, οτι μπορει (!) να ναι μια ευημερη σχεση και με ενα καρο ερωτησεις, απαιτησεις, δηλωσεις τις οποιες δεν μπορουσα καν να φανταστω. Δεν μπορει να ακουσει τα επιχειρηματα και τις σκεψεις-τα θελω μου γιατι ειναι θολωμενη απο το παθος των αποψεων της, γεγονος το οποιο εμενα με κανει να χανω την ψυχραιμια μου και να τρελαινομαι με την σταση της. Το κακο ειναι πως δεν μπορω να την στεναχωρω, δεν το αντεχει ο οργανισμος μου, αλλα με εξωθει στα ακρα.. δεν θελω να την αφησω αποφασιζει για την ζωη μου, αισθανομαι ηδη αρκετα ηλιθια που την αφηνω εστω και στα λογια να μου βαζει ορια και τελεσιγραφα.. ετοιμαζω την ρηξη, χωρις κωλοτουμπες αλλα τσιπρα.. η ταν η επι τας, γαμω την σπαρτη μου