ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι με το αγόρι μου αρκετά χρόνια! Στην αρχή κατάλαβα πως δεν ταιριάζαμε αλλά με τους μήνες άλλαξα τον χαρακτήρα μου, κακως! Τον αγαπάω πολυ και του δίνω το 100% του εαυτού μου και δεν το μετανιώνω γιατί το ίδιο θα ήθελα να κανει κάποιος που με αγαπάει. Απλα δεν το κανει. Κρατιέμαι από την αγάπη μου αλλά σιγά σιγά νιώθω ότι χάνεται το νόημα. Δεν με έχει ως πρώτη επιλογή, διαλέγει να κανει πράγματα περισσότερο ενδιαφέροντα με τους φίλους και φίλες, παρα με εμένα που κάνουμε τα ίδια. Γενικά η χημεία μας στο σεξ είναι αρκετά καλή, δεν λέω. Αλλά σιγά σιγά νιώθω ανάγκη να νιώσω κάτι πολυ δυνατό, κάτι που μόνο με το βλέμμα θα κανει την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά, σαν τις ταινίες. Δεν ειμαι μόνο αθεράπευτα ρομαντική, πιστεύω ότι υπάρχει αυτό το συναίσθημα, γενικά ειμαι πολυ σοβαρή κοπέλα, δεν κοιτάζω αλλά αγόρια και δεν εννοώ ότι βαρέθηκα το αγόρι μου. Ίσως είναι βέβαια η έλλειψη προσοχής του που με κανει να νιώθω έτσι, η ίσως είναι επειδή δεν είναι ο σωστος για εμένα, και λεγοντας το θέλω να κλάψω, επειδή ξέρω ότι θα χωρίσουμε, και τον αγαπάω, τόσα χρόνια μαζί, τον αγαπάς και τον στηρίζεις τον αλλον, τον έχω στην καρδιά μου. Αλλά δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ! Ίσως με τον καιρό και τα αρκετά προβλήματα που μας χτυπάνε το καμπανάκι χρόνια ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, με έχουν κανει έτσι. Γιατί έχω ανεχτεί πολλα, και δεν νιώθω την τόσο μεγάλη έλξη του για εμένα. Έχω ανάγκη να νιώσω όμως κάτι πολυ δυνατό! Θα ήθελα να είναι από εκείνον, αλλά ίσως δεν γίνεται.