ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

λοιπον. περα από χαζα ρομαντικα δειλινα, αρθρα σε περιοδικα που αγαπουν την πολη τους η τον ουρανο η τα χαμογελα των περαστικων, περα απο ο,τι κυκλοφορει που σου λεει "ζήσε", η πραγματικοτητα ειναι σκληρη. το ξερω, τη βιωνω, ειμαι κομματι της γενιας μου, ανεργιας, αφραγκιας, πιθανοτητας μεταναστευσης, ερωτικών χαρών αλλά και απογοητευσεων, καλων και κακων φιλων. απολα εχει ο μπαξες.ομως. εχω παρατηρησει στον εαυτο μου οτι εχω μια οπτικη γα τα πραγματα, που σε καθε δυσκολια εμφανιζεται σαν ασπιδα. αλλά και σε καθε ουδετερη μερα (καλα να μην υπερβαλλω - οχι σε καθε αλλα συχνα) μου βγαινει μια σταση καθημερινης ζηως που γενικα μπορει να προσδιοριστει με τη φραση "αγαπη για τη ζωη".τι εννοω. 1- περπατας στο δρομο. ειναι μια ακομα ιδια μερα. το αγχος της συνεντευξης σε πνιγει, ομως βρισκεις και παρατηρεις μια συγκεκριμενη στιγμη που συβαινει καπου παραπαερα, μια στιγμη που ειναι δειγμα ενος διαφορετικού κοσμου. (μη μου ζητατε παραδειγματα μπορει ναναι ενα τυπακι που βοηθαει μια γιαγια να περασει το δρομο). λοιπον το γεγονος οτι καταφερες να ανακαλυψεις αυτη τη στιγμη, σε κανει δυνατο, χαρουμενο, καταλήγεις να χαμογελάς μονος σου περπατωντας...2- χθες χωρισα απο εναν ανθρωπο που δεθηκα, χωρις να ειναι δικη μου επιλογη. μου λειπει αφορητα, και με πηρε απο κατω. αποψε ομως νιωθω ηδη εκεινη την ασπιδα που ελεγα πιο πριν. κανοντας χαζες σκεψεις καταφερνω να χαμογελω. νιωθω και πιστευω οτι το αυριο θαναι ομορφο. και θα εξακολουθει να ειναι.αυτα. ελπιζω για αρχη να καταλαβατε τι εννοω.. και για τη συνεχεια, θα ηθελα γνωμη στο αν και κατα ποσο λειτουργει και κανεις αλλος με αυτον τον τροπο, η απλα θελω κραξιμο χαζοχαρουμενης. (που η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι καθολου, αλλά και αυτο δεκτο)