ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενώ συμφωνώ επί της αρχής μαζί σου έχω μια μικρή παρατήρηση σε αυτό:", οφείλεις στον εαυτό σου πρώτα να απομονωθείς ένα μικρό διάστημα για να κάνεις μια ωραιότατη αυτοκριτική. Αυτό το διάστημα, θα σε βοηθήσει να καταλήξεις αν θέλεις να προσπαθήσεις να ξαναζεστάνεις το κλίμα με τον τωρινό σου σύντροφο ή αν σου τελείωσε Πηγή: www.lifo.gr"Το άνω παίρνει ως δεδομένο ότι η απόφαση θα παρθεί από τον αιτούντα την απομόνωση που θα κάνει την αυτοκριτική του και θα αποφασίσει. Κι ότι το άλλο μέρος του ζεύγους θα αποδεχθεί αναγκαστικά την απόφαση αυτή. Τι γίνεται όμως αν ναι μεν το πρώτο μέλος αποφασίσει να ανανεώσει την υπάρχουσα σχέση -επειδή την αξιολογεί ως το πιο σημαντικό- αλλά το έτερο μέρος που έχει λάβει το απαξιωτικό αυτό σήμα ("να μείνουμε χώρια να σκεφτώ κάποια πράγματα" που συχνά εκστομίζεται ως δικαιολογία) δεν έχει κατόπιν ΚΑΜΜΙΑ επιθυμία όχι να επαναθερμάνει τις σχέσεις αλλά προτιμά να αποχωρήσει αυτοβούλως και οριστικώς επειδή πληγώθηκε; Μήπως -λέω μήπως- σε αντίστοιχες περιπτώσεις αντί να πληγώνουμε με την υπερβολική ειλικρίνεια πρέπει να αυτομαστιγωθούμε σιωπηλά και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε χωρίς τυμπανοκρουσίες κι ανακοινώσεις εκ των προτέρων; Η αξιολόγηση αν κάτι αξίζει ή δεν αξίζει δεν χρειάζεται -κατά την γνώμη μου πάντα- την απόσταση για να γίνει. Επειδή επιπλέον η απόσταση φέρνει ενίοτε νοσταλγία και η νοσταλγία επιθυμία.

Πολύ σωστό το θέμα που θέτεις, αγαπημένη Καραβάν'!Με τη σειρά μου θα πω, ότι εφόσον εξομολογήθηκε η αμφιταλαντευόμενη κοπέλα, απευθύνθηκα στην ίδια. Δε μπορώ να γνωρίζω τι είδους σχέση έχει με τον "ψυχραμένο" σύντροφο, τι είδους προτεραιότητα έχει στη ζωή της, δεν γνωρίζω ούτε καν τι είδους άνθρωπος είναι η ίδια και πώς διαχειρίζεται τις διαπροσωπικές της σχέσεις. Το να "απομονωθείς" είναι σχετικό. Όπως βλέπεις, και η ίδια εξαρχής στην εξομολόγηση της αναφέρεται στη σχέση της ως "αρχίζει να ρουτινιάζει και βαριέσαι Πηγή: www.lifo.gr". Smells a little σαν απομόνωση, έτσι δεν είναι;Το είπαν πολύ καλά, άλλωστε, και οι Βιτάλη/Κομνηνός στο άζζζζμα "Και μαζί και μόνος, ίδιος είναι ο πόνος"... ;)Εγώ αυτό που θεωρώ προτεραιότητα είναι να μην κοροϊδεύει κανέναν. Ούτε τον ίδιο της τον εαυτό. ;)Άλλωστε όλες οι επιλογές μας, έχουν συνέπειες.Φιλιά!

Έπεσες διάνα με το άσμα! Έτσι ακριβώς είναι. Κι ευχαριστώ που απάντησες αναλυτικά. Νομίζω η εξομολογούμενη δεν έχει καθίσει να σκεφτεί (ή της λείπει η εμπειρία λόγω ηλικίας) πώς ανανεώνεται μια σχέση. Ίσως είναι ακόμα στην θεώρηση των πραγμάτων ότι ή οι σχέσεις είναι παθιασμένες και θα είναι πάντα έτσι στο διηνεκές ή ότι ο έρωτας έχει συγκεκριμένη διάρκεια και όταν σου τελειώσει πας για άλλα. Μπορεί. Αν θέλει θα μας απαντήσει η ίδια.

@Αχ Καραβαν',πόσο με"χτύπησε σε νεύρο" η παρατήρησή σου...Δυστυχώς,συμβαίνει και σε πιο...ενήλικες φάσεις,αυτό που περιγράφεις.Είναι μια μορφή απόρριψης να ζητά ο άλλος χρόνο για να βρει το τι θέλει μέσα του και γενικά από την ζωή του...άμεσα σου λέει ότι αμφιβάλλει για την σπουδαιότητα της σχέσης...και εν πάση περιπτώσει,πόσο θα είναι το διάστημα της"απομόνωσης";Ο άλλος ενδέχεται να πληγωθεί,να χάσει την εμπιστοσύνη,να αρχίσει να κάνει σκέψεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή,δεν υπήρχαν καν στο μυαλό...Και μετά,δεν υπάρχει επιστροφή...Η ειλικρίνεια έχει σκληρά χαρακτηριστικά...Ούτε πονόδοντος το σχόλιο... :(

Sorry για το αθέλητο άουτς που σου προκάλεσα σουπρημάκι! Έτσι το σκέφτηκα κι εγώ πάντως και σχολίασα. Αν μου έλεγε "κάτσε να το σκεφτώ και θέλω χρόνο" και τέτοια θα άρχιζα να νιώθω ότι δεν υπάρχει σιγουριά στο αίσθημά του το ίδιο (αμφισβητεί δηλαδή την καρδιά του) Και μοιραία κάτι θα άλλαζε στο πώς βλέπω κι εγώ την βαθύτητα του αισθήματός του. Κι αυτό το κάτι μπορεί να μην μπορούσε ποτέ ξανά να επανέλθει στη πρότερη κατάσταση. Κι οι μη πράξεις πράξεις είναι κι έχουν συνέπειες.

Μιλάμε πλέον για"πονόδοντο" και όχι για "μετεγχειρητική φάση σε ανοιχτή καρδιά"...Η ασθενής θα ζήσει... :)Keep up the good work!