Πόσο σε καταλαβαίνω... εγώ δεν τα έλεγα ούτε χαμηλόφωνα να φανταστείς. Θυμάμαι στο λύκειο που ήμουν σε μια παρέα με 5-6 άτομα ρωτούσαν που ήμουν εγώ ενώ ήμουν μαζί τους (πολύ άσχημο, το ξέρω) και δεν το άλλαξα γιατί για κάποιον λόγο φοβόμουν να πω όσα σκέφτομαι. Πάντα σε μια μεγάλη παρέα η φωνή μου δεν ακουγόταν ποτέ! Χαίρομαι πάρα πολύ που το έχεις αλλάξει αυτό και πλέον μετράς σε μια παρέα :)
31.1.2021 | 23:34
Τι θυμήθηκα τώρα!!!
Μικρός ήμουν πολύ εσωστρεφής και απόμακρος, εντωμεταξυ εύστροφος και έξυπνος ήμουν αλλά λογο ότι είχα αφήσει τους αλλους να πιστεύουν τα χειρότερα για μένα έτσι κ γω νομιζα πως δεν ήμουν αντάξιος των άλλων.Στις παρέες όταν μαζευόμασταν πετούσα κάποιες πολύ καλές ατάκες στην συζήτηση αλλα....τις έλεγα πολύ χαμηλόφωνα (προϊόν της υποτίμησης που ένιωθα για μένα) με αποτέλεσμα να με ακούει μόνο ο διπλανός μου κ να τις λέει επιτόπου στην παρέα δυνατά ώστε να το ακούσουν όλοι, ολοι γελούσαν με την έξυπνη τοποθέτηση αλλά όλοι νόμιζαν πως ηταν δική του σκέψη. Έτσι έκανα μια επανάσταση στην ψυχολογία μου, ενώ είχα ορθές σκέψεις κανείς δεν μου έδινε σημασία λογο οτι κανείς δεν με άκουγε, ποια ηταν αυτη; Το να μιλαω δυνατά κ καθαρά φυσικά ωστε να ακουγομαι απ'ολους!Πιστέψτε με, μετά απο αυτό η θέση μου στις παρέες είχε αλλάξει, ο λόγος μου μετρούσε άρα μετρούσα κ εγώ, και ακόμα κ σήμερα νομίζω ενα απο τα πιο δυνατά μου χαρακτηριστικά είναι ο λόγος μου. Γι'αυτό σε όσους είναι σε αντίστοιχη θέση που ημουν κ γω κάντε ακριβώς αυτό, μη ντρέπεστε να ακουγεστε μόνο όταν παίρνετε θέση μόνο τότε σας αναγνωρίζουν σαν μια οντότητα που μετράει. Τι να πω, η ανθρώπινη ψυχολογία!!!
1
