ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον γνωρισα στο ρομεο. Βρεθηκαμε για καφε, συζητησαμε λιγακι, με πηγε καπου να φιληθουμε. Μετα πηγαμε σε ξενοδοχειο και το καναμε. Βρεθηκαμε ξανα 2-3 φορες αλλα ημουν καπως απομακρος. Δεν ειχα σχεδον καθολου εμπειρια τοτε. Δεν ηξερα τι ηθελα, τι μου αρεσει. Δεν ειχα γνωρισει πολυ κοσμο. Μετα χαθηκαμε. Δεν τον ξαναπηρα τηλ., ουτε εκεινος. Εγω εψαχνα στο ρομεο και στα αλλα για γνωριμιες. Γνωρισα παρα πολλους. Σχεδον τιποτα καλο. Ηταν πολυ απογοητευτικες και ξενερωτες οι γνωριμιες μου. Γνωρισα κακο κοσμο και μαλακες. Και μετα εκτιμησα εκεινον. Αυτος ηταν ο καλυτερος απο οσους ειχα γνωρισει. Δεν ηταν σαν αυτους. Ηταν τοσο διαφορετικος απο αυτους. Μπορει να μην τον ειχα γνωρισει πολυ καλα, αλλα ημουν απολυτα σιγουρος οτι ηταν καλο παιδι. Και πιστευω οτι με ηθελε. Οχι μονο για πηδημα. Για παραπανω. Πιστευα πως θα μπορουσαμε να κανουμε και σχεση. Ηθελα τοσο να τον ξαναδω. Αρχισα να τον ψαχνω παντου, στο φεισμπουκ, στο ρομεο, να ρωταω απο δω και απο εκει. Μετα απο μηνες τον εντοπισα στο facebook. Τον εκανα add, αλλα περνουσαν οι μερες και δε με αποδεχοταν. Τελικα δεν αργησα να μαθω οτι ειχε πεθανει απο ναρκωτικα. Ενιωσα απιστευτη θλιψη. Δε μπορουσα να το πιστεψω. Για μια βδομαδα ημουν χαλια ψυχολογικα, δεν ειχα ορεξη για τιποτα, δεν ετρωγα τιποτα. Ηταν τοσο αδικο αυτο που ειχε συμβει. Τον εψαχνα για μηνες, ηθελα τοσο να τον ξαναδω, ηταν το καλυτερο παιδι που γνωρισα, και ειχε το πιο ωραιο χαμογελο. Μακαρι να ηξερα τοτε...Περασε παραπανω απο ενας χρονος απο τοτε που εμαθα για το θανατο του και ακομα τον σκεφτομαι. Ειδικα τον τελευταιο καιρο που νιωθω εντονη ερωτικη μοναξια. Φανταζομαι οτι ειναι διπλα μου, οτι μιλαμε, οτι τον περιμενω να ερθει σπιτι μου. Δεν αντεχω αλλο να τον σκεφτομαι :( Με ποναει πολυ γιατι σκεφτομαι καμια φορα οτι μπορει αυτος να ηταν ο ερωτας της ζωης μου.Γιατι ομως εκεινος δε μου εστειλα ενα μηνυμα να πει οτι θελει να με ξαναδει; Επειδη ημουν ψυχρος και απομακρος; Μπορει εκεινες τις μερες να μην ημουν καλα ψυχολογικα, γιατι δεν επεμεινε λιγο; Γιατι εγιναν ολα τοσο γρηγορα μεταξυ μας; Αφου ξερω οτι δεν ειναι ο τυπος που θελει μονο σεξ, αν ηταν, δε θα με ενοιαζε. Ηταν συναισθηματικος. Φαινοταν οτι ηταν. Ηταν ευαισθητος, αλλιως δε θα επαιρνε ναρκωτικα. Γιατι δεν μου το εδειξε; Γιατι κατευθειαν σεξ; Γιατι να μη γινοταν αλλιως η φαση μαζι του; Πιο ρομαντικα ισως. Δεν υπαρχει ρομαντισμος στην εποχη μας;Γιατι τον σκεφτομαι ακομα; Ειναι παραλογο, ειναι ανουσιο, αλλα τον σκεφτομαι. Δε μπορω να δεχτω οτι πεθανε. Προχθες τον ονειρευτηκα. Θα ερχοταν λεει σπιτι μου και εγω πετουσα απο τη χαρα μου. Πως θα τον ξεχασω; Δεν εχω ποτε γνωρισει αλλον σαν αυτον και νιωθω παρα πολυ μονος :(