Φίλτατε, ΟΧΙ. Δεν εξαρτώνται όλα από εμάς. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν το εξής πολύ απλό: καταρχήν είναι η τύχη και οι συγκυρίες, και κατά δεύτερον το αυτεξούσιο και ο τρόπος που ενεργούμε βάσει των συγκυριών. Βέβαια, κάποιος μπορεί να αντιλέξει ότι μπορούμε να ''δημιουργήσουμε'' συγκυρίες, πλην όμως θεωρώ ότι αυτό έχει ένα πεπερασμένο όριο χωρίς να μας καθιστά απόλυτους κυρίαρχους καθορισμού της ζωής μας. ΝΑΙ, η ζωή μας εξαρτάται ΚΑΙ από την τύχη και από τους άλλους, δε ζούμε απομονωμένοι στο βουνό, υπάρχει αλληλεπίδραση, και οι πράξεις αλλά ΚΑΙ παραλείψεις των άλλων μας επηρεάζουν.
3.10.2017 | 18:32
ΤΥΧΗ 'Η ΕΠΙΛΟΓΗ;
Θα ήθελα να ζητήσω απόψεις (απ' όσους έχουν διάθεση να γράψουν σοβαρά) σχετικά με το κατά πόσο πιστεύετε ότι το πόσο καλή ή κακή θα είναι η ζωή μας και η σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους εξαρτάται ΜΟΝΟ από εμάς τους ίδιους. και αν πιστεύετε ότι μερικές φορές είναι και θέμα τύχης ή κακών χειρισμών ή διάθεσης και των άλλων, καθώς είναι γνωστό πως σε κάθε δράση υπάρχει κι αντίδραση.Εγώ, ας πούμε, είμαι ένας άνθρωπος που στη ζωή μου δεν έχω γκρινιάξει ποτέ για τίποτα.Ακόμα κι αν δεν το πιστεύουν κάποιοι από εδώ μέσα, καθώς μερικές φορές όταν περιγράφω στις εξομολογήσεις την ''ατυχία μου'' από κάποιους ίσως να θεωρείται γκρίνια ή μοιρολατρεία.Στη ζωή μου όμως δεν έχω γκρινιάξει ποτέ.Φίλοι έφυγαν; Στο καλό να πάνε και να είναι πάντα καλά.Αγαπημένες έφυγαν; (δύο στην περίπτωσή μου) Στο καλό, κρατώ τις αναμνήσεις τις όμορφες.Λόγω της απώλειας των γονιών μου σε μικρή ηλικία εργάζομαι από μικρός, παλεύω όπως μπορώ, στενοχωριέμαι αρκετά κάποιες φορές, ναι, δεν το κρύβω, που πλέον στα 33 μου δεν έχω φίλους ή κάποια αγαπημένη, αλλά μόνο εδώ εκφράζω αυτό το παράπονό μου. Εκεί έξω, αν με γνωρίσετε, δεν πρόκειται να σας γκρινιάξω για τίποτα. Έτσι είμαι από τη φύση μου, να μην ενοχλώ, να μην απασχολώ. Αν τύχει και με γνωρίσετε, δεν πρόκειται να καταλάβετε ότι είμαι εγώ, αυτός των εξομολογήσεων, που γράφει ότι δεν έχει φίλους κι αγαπημένη. Ή ίσως να το καταλάβετε επειδή πάω παντού μόνος μου, που ούτε κι αυτό ισχύει τώρα που το σκέφτομαι, γιατί πολλοί άνθρωποι κυκλοφορούν μόνοι τους εκεί έξω.Δεν έχω γκρινιάξει ποτέ ούτε για απλά πράγματα και ανούσια, π.χ. για μια ουρά σε ταμείο.Έτσι ήμουν από μικρός. Ο παιδίατρος ή ο οδοντίατρος έλεγε στη μακαρίτισσα τη μητέρα μου ότι είμαι τόσο ήσυχο παιδί, που πραγματικά χαίρεται να με εξετάζει. Ούτε όταν είχα πονόδοντο, δεν φώναζα. Απλώς με ρωτούσαν ''πονάς΄;'' κι έλεγα ήσυχα ''ναι''. Αυτό.Ξέρω ότι με αυτά τα τελευταία πράγματα που σας έγραψα, ίσως κάποιοι να πείτε για καταπιεσμένες επιθυμίες και τέτοια, ότι είμαι καταπιεσμένος, πείτε ό,τι θέλετε.Απλά θα ήθελα αν μπείτε στον κόπο να απαντήσετε στην εξομολόγησή μου, να μου γράψετε κι ένα σχόλιο γι' αυτό που γράφω στην αρχή της εξομολόγησης, που είναι και ο λόγος που γράφω την συγκεκριμένη εξομολόγηση.
5
