ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και να λοιπόν ήρθε κι ο Σεπτέμβρης. Ήρθε κι η εξεταστική, ήρθε και το κρύο!! Κι εκεί που λες πως πάλι καλά βρέχει, άρα σήμερα θα διαβάσω ξεκινάνε τα τηλέφωνα:"Έχω την ορκωμοσία μου τότε θα έρθεις?" Και ξανά τηλέφωνο. Κι άλλο τηλέφωνο. Το ένα μετά με το άλλο. Κι όσο οι άλλοι προγραμματίζουν την ορκωμοσία τους, εγώ προγραμματίζω να μπω στο 6ο έτος! Ναι μάλιστα!! 6ο έτος... Μα πως περάσαν τα χρόνια σκέφτομαι?! Ούτε που το κατάλαβα... Για πότε ξενυχτάγαμε? Για πότε βγαίναμε έξω για λίγο και γυρνάγαμε στις 5 το πρωί την Τρίτη? Και μετά φώναζε η μαμά "Γιατί δε διαβάζεις? Πάλι δε θα περάσεις τίποτα!". Και πως γίνεται εγώ να μη πέρναγα κι όλοι να πέρναγαν. Και στην αρχή ήταν αστείο, μαζευόμασταν και κάναμε πλάκα ποιος θα περάσει τα λιγότερα.. Και πότε άλλαξε αυτό? Πότε ξεκινήσαμε να μετράμε ποιος θα περάσει τα περισσότερα? Εγώ γιατί ακόμα μέτραγα τα λιγότερα? Μήπως μ άφησαν μόνη μου? Μήπως πια αντί να γελάμε όλοι μαζί, εκείνοι γέλαγαν μαζί μου? Μήπως τελικά η μαμά είχε δίκιο? Και τους ζηλεύω που εκείνοι τα κατάφεραν κι εγώ ακόμα παλεύω αυτό το καταραμένο μάθημα για 4η φορά. Κι εγώ θέλω να με καμαρώσουν οι γονείς μου, όπως τους καμαρώνουν εκείνους! Η δική μου σειρά πότε άραγε θα έρθει? Ας τελειώνει πια αυτός ο Σεπτέμβρης!!!