ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είπα ποτέ ότι η επαρχία είναι ο παράδεισος και η Αθήνα η κόλαση. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά και στα δύο, δεν θα πω σε επαρχία και πόλη γιατί η Αθήνα είναι πιάνεται ως κάτι ξεχωριστό, όχι σαν πόλη που έχει κανείς στο μυαλό του αν έχει πάει και παραέξω. Είπα τι προτιμώ εγώ λοιπόν.
Αρχικά το "επαρχία" δεν σημαίνει το αποκομμένο κατσικοχώρι. Υπάρχουν πολύ ωραίες επαρχιακές πόλεις που δεν μπορείς να τις συγκρίνεις με την Αθήνα. Υπάρχουν πολύ ωραία χωριά, παραλιακά που είναι μέσα στη θάλασσα και όλο τον χρόνο έχουν ζωντάνια. Υπάρχουν γενικά μέρη που συνδέονται με άλλα μέρη, έχουν επιλογές, έχουν συγκοινωνία, έχουν κόσμο που κυκλοφορεί. Deal with it. Μπορείς να λες για το άλσος κλπ κλπ, αλλά ακόμα και αυτά δεν με ευχαριστούν γιατί βγαίνεις έξω και είναι όλα μέσα στη μπίχλα, τη μιζέρια και τη φτώχεια! Το θέατρο του παραλόγου. Έχω πάει σε πόλεις και πόλεις του εξωτερικού, τέτοια βρώμα δεν έχω ξανα συναντήσει και φυσικά εκτός από το κέντρο της και κάποια μέρη παραλιακά, η Αθήνα δεν αξίζει! Δεν μιλάμε να μείνεις μόνιμα, δεν σου προσφέρει ποιοτική ζωή όσα λεφτά και να έχεις γιατί δεν μιλάμε αποκλειστικά ότι η ποιότητα είναι το να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε 150 καλά μαγαζιά και εξόδους. Μιλάμε για ΖΩΗ. Ο κόσμος έχει πεθάνει στην Αθήνα, ακραίο αλλά εγώ αυτό έβλεπα. Και για ένα φιλότιμο είχαμε να λέμε σαν Έλληνες, αν μείνεις λίγο στην Αθήνα, σου αποδεικνύουν όλοι ότι χάθηκε και αυτό. Αν βρεις ευγενικό και να σου πει καλημέρα θα του πεις και μπράβο! Για τις συγκοινωνίες δεν το σχολιάζω καν! Κάθε μέρα μου ξεκινούσε με άγχος για το αν θα περάσει το τάδε αστικό που εν τέλει δεν περνούσε, αν θα το προλάβω, α να τρέξω, α το ένα α το άλλο, με αποτέλεσμα να τρώω μια ώρα στα μέσα για μια απόσταση 15 λεπτών! Τι να πρωτοπω; Θα γράφω μέχρι αύριο. Για την εγκληματικότητα; Που τη νιώθεις στο πετσί σου κάθε μέρα όλη μέρα; Ναι, σε πρωτεύουσα χώρας είσαι αλλά όχι της Τυνησίας, σε Ευρωπαϊκής υποτίθεται. Ένα μπάχαλο, απορώ που βλέπεις ότι σε αγκαλιάζει η πόλη που όπου κοιτάξεις πραγματικά είναι ένα χάος από το οποίο εμένα μου βγαίνει να τρέξω μακριά, όχι να θέλω να μείνω, έστω για λίγο. Ζούγκλα, λες και είσαι στις Ινδίες.

Μεταξύ Τυχαίου Περαστικού και Amor Fati είμαι... Όσο πιο πολλές επιλογές προσφέρει μία πόλη, τόσο μεγαλύτερο και το κόστος της, όχι μόνο της διαβίωσης, αλλά και το κόστος χρόνου και ενέργειας (π.χ. καλές οι λέσχες και τα μαγαζιά, όμως μετά από οχτάωρη δουλειά ή στο ρεπό, το ερώτημα είναι αν υπάρχει όρεξη για μετακίνηση προς εκεί). Ξέρω ένα ζευγάρι που γύρισαν από την Πράγα στην Ελλάδα και επέλεξαν να μείνουν Αθήνα και τώρα κάνουν το αμάν να φύγουν ξανά, γιατί δεν αντέχουν. Λένε ότι η συγκοινωνία είναι ένα χάος, ενώ όταν πηγαίνουν με το αυτοκίνητο, φρικάρουν από την επικρατούσα οδική συμπεριφορά, εγκληματικότητα βλέπουν, η γυναίκα να ντρέπεται να βγει μόνη της το βράδυ γιατί τόσο street harassment και cat calling δεν πέφτει ούτε δίπλα απ' τους οίκους ανοχής στην Πράγα, συν πολλά άλλα που δεν τα φαντάζονταν. Ίσως φταίει εν μέρει ότι είχαν μια εξιδανικευμένη εικόνα της πατρίδας τους ή ίσως φταίει το ότι έχουν να συγκρίνουν με κάτι καλύτερο. Για εκείνους η Αθήνα είναι εφιάλτης, ενώ για κάποιον που ήρθε από την επαρχία, που ένιωθε καταπιεσμένος ή/και διαφορετικός και ήθελε ν' ανοίξει τα φτερά του, η Αθήνα στάθηκε η Γη της Επαγγελίας. Όπως το βλέπει κανείς και ό,τι εμπειρίες έχει.