Βλέπω καθημερινά γύρω μου ανθρώπους της ηλικίας σου να έχουν ζήσει κάποιες καλές δεκαετίες και πλέον βρίσκονται σε ένα τέλμα διαφορετικό από κάθε άλλης γενιάς του παρελθόντος στη μέση ηλικία. Προβληματίζομαι γιατί στα πρόσωπά τους βλέπω τους γονείς μου και άλλα αγαπημένα άτομα της οικογένειάς μου. Θέλω να βοηθήσω καθέναν να αντιληφθεί μια μεγαλύτερη εικόνα μα μπροστά μου βλέπω ένα τείχος τις περισσότερες φορές που βάζει τρικλοποδιά στη διανόηση τόσων χρήσιμων ανθρώπων. Αυτό το ντουβάρι καθημερινότητας, τους κρατάει έξω από έναν κόσμο όπου τα κοινώς αποδεκτά ολοένα αυξάνονται, οι ορίζοντες διευρύνονται και οι άνθρωποι ζουν πιο αρμονικά, μακρυά από το σκοταδισμό του παρελθόντος.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και είμαι κάθετα αντίθετος με αυτή τη συλλογιστική. Έχω ζωντανά παραδείγματα τους γονείς μου που έχουν κάνει όχι βήματα παρά άλματα προς τα εμπρός από τότε που έκανα το coming out μου*.
Αρχικά, είχα στο μυαλό μου ότι εάν προκειμένου να ισορροπήσω μου πήρε καμιά δεκαετία, τότε δύο άνθρωποι που έχουν γίνει πιο δύσκαμπτοι με τα χρόνια θα χρειαστούν αντίστοιχα πολύ χρόνο κι έτσι κάθε φορά κάνω μικρά βηματάκια (baby steps όπως έλεγε και η ψυχίατρός μου) ώστε να γνωρίσουν την κανονικότητά μου.
Μετά από μια περίοδο περίπου πέντε μηνών κατά την οποία επέδειξα το λεγόμενο tough love προς τη μητέρα μου, κατάλαβα ότι ο λόγος που δεν είναι τόσο δεκτική είναι πως το δικό της τείχος έχει πολύ πιο στέρεα θεμέλια απ' ό,τι του πατέρα μου μιας και δημιουργήθηκε από πολλή τηλεόραση και τη ρουτίνα της καθημερινότητας ενός τετράγωνου συστήματος. Με έναυσμα την ίδια, αποφάσισα να πειραματιστώ και να ανατρέψω τις προκαταλήψεις της. Ο στόχος μου είναι να της δείξω πόσο ίδιος παραμένει ο κόσμος μα πολύ πιο όμορφος αν κάποιος απλά χαλαρώσει και δε φοβηθεί να δείξει όλα του τα χρώματα και να ζήσει με αυτά.
Πλέον, βλέποντας τόσους δυσκοίλιους ανθρώπους εκεί έξω, θα χαρώ πολύ αν βάλω το λιθαράκι μου στην αλλαγή προς τα μπροστά σε όλους τους , αρχής γενομένης από τη μητέρα μου.
*coming out: Ολόκληρη η έκφραση είναι “coming out of the closet” και αναφέρεται στην κοινοποίηση της σεξουαλικότητας ενός ανθρώπου, από τον ίδιο προς το περιβάλλον του.
ΕΙΜΑΣΤΕ Ή ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ;
Κάτι για το οποίο θα ήθελα να σου γράψω αρχικά είναι το ζήτημα των επιλογών.
Κάποτε διάβασα ότι αυτά που επιλέγουμε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα επιλέγουμε επειδή πράγματι φερόμαστε ως ο εαυτός μας ή επειδή κάποιος άλλος φρόντισε να καθορίσει τί είναι αυτό που μας αρέσει. Κορυφαίο παράδειγμα αυτής της σκέψης είναι ο μιμητισμός του life style που προβάλλεται στα media και ο συνεπακόλουθος καταναλωτισμός που βιώνουν οι δυτικές κοινωνίες μας.
Σε ενδοοικογενειακό επίπεδο, αν δεν άκουγες ροκ, πόσο σίγουρη είσαι ότι ο γιος σου θα είχε τη συγκεκριμένη σχέση με τη μουσική που έχει τώρα; Και αν η γιαγιά μου (που με μεγάλωσε) δεν είχε ψύχωση με την καθαριότητα, πόσο σίγουρος μπορώ να είμαι ότι θα χρησιμοποιούσα τη χλωρίνη με την ίδια αγάπη που το κάνω τώρα;
Αυτές οι συμπεριφορές άλλων που περάστηκαν ως εικόνες κανονικότητας στο ασυνείδητο, μας οδηγούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και κατ' επέκταση επιλογές. Δεν ξέρω να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ακολουθία συμπεριφορών που να εγγυάται σε ένα ζευγάρι ότι αν ακολουθηθεί το παιδί τους θα προκύψει ετεροφυλόφιλο.
Αναφορικά με το αν κάποιος γεννιέται ή γίνεται gay, εγώ θα έβαζα τα λεφτά μου στην πρώτη επιλογή.
Δεν ξέρω αν είναι γονίδιο και μου φαίνεται γελοία η όποια προσπάθεια ψυχολογικής/ακαδημαϊκής προσέγγισης στα αίτια που κάποιος προτιμά άτομα του ίδιου φύλου. Δεν μπορώ να καταλάβω γενικά προς τί όλος αυτός ο ντόρος. Αλλά έλα που καλούμαι να είμαι μέσα στο χορό. Τί να πεις. Δεν έχω άποψη, απλά το δέχομαι όπως δέχομαι και ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή. Και είμαι καλά με αυτό.
ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ-ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Είναι κοινή παραδοχή πως οι άνθρωποι φοβόμαστε καθετί ξένο προς εμάς. Όσο πιο διακριτό είναι δε, τόσο πιο εύκολα το αφορίζουμε και το περιθωριοποιούμε. Από τους μαύρους μέχρι τους Ισλαμιστές και από τους τσιγγάνους μέχρι τους νάνους. Πάντα στο μυαλό μας θέλουμε να ανήκουμε σε ένα σύνολο που παρουσιάζει ομοιογένεια και είναι κατά κάποιο τρόπο άρτιο.
Παρά την ορμέμφυτη επιθυμία μας να ανήκουμε σε μια ομάδα ωστόσο, συνειδητά επιδιώκουμε να ξεχωρίσουμε από τους άλλους. Παρατηρούμε την όποια διαφορετικότητα μας και αναζητάμε ανθρώπους με κοινά γνωρίσματα για να συναναστραφούμε. Να είμαστε μέλη μιας μάζας μικρότερης, να ανήκουμε έτσι σε μια υποομάδα με δικούς της κώδικες και κανόνες. Να είμαστε διακριτοί μέσω της διαφορετικότητάς μας, είτε στο χρώμα, είτε στη θρησκεία, είτε στο χρωμοσαμπουάν και να είμαστε περήφανοι γι' αυτό.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι κοινωνικές ομάδες που είναι διάφανες. Τα μέλη τους δε διαφέρουν πάντα έντονα σε κάτι από τη μάζα των υπόλοιπων ανθρώπων. Μπορεί να είναι περιποιημένοι, μπορεί και να ξέφυγαν από τα Μάταλα, μπορεί να έχουν οικογένεια και παιδιά ή να είναι ορκισμένοι εργένηδες. Μπορεί χίλια-δυο.
Αυτή η διαφάνεια είναι που τρομάζει περισσότερο τη μάζα. Δεν μπορεί να βρει ποιον ακριβώς θα φοβάται (επομένως και θα μισεί) κι έτσι καταλήγει να στοχοποιεί τα κραυγαλέα παραδείγματα της διάφανης κατά τα άλλα υποομάδας. Τα μετατρέπει σε καρικατούρες με στερεοτυπικές συμπεριφορές, δημιουργώντας κάποια πρότυπα που προπαγανδίζει και αναπαράγει, κυρίως μέσω των ΜΜΕ.
Μέχρι και τη διάρκεια του δημοτικού μπορεί να είχα κάποιες μιμητικές τάσεις κι έτσι να αναπαρήγαγα τη συμπεριφορά των υπόλοιπων straight αγοριών απέναντι στα κοριτσάκια. Στο γυμνάσιο παρόλα αυτά, η σεξουαλική κλίση έγινε ξεκάθαρη μέσα μου. Η υιοθέτηση των εκφάνσεων μιας στερεοτυπικής εικόνας ήταν ό,τι πιο εύκολο μπορούσα να κάνω ασυνείδητα μέσα στην αντιδραστικότητα της εφηβείας.
Αν κάποιος αναλογιστεί τις κοινωνικές δομές της χώρας μας, με όλες της τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα, δε θα του φανεί περίεργη η όποια δυσχέρεια ενός ομοφυλόφιλου ατόμου να αποδεχθεί τον εαυτό του.
Ως μέλος ενός ευρύτερου συνόλου, προσλαμβάνει κι εκείνο τα ίδια ερεθίσματα με όλα τα υπόλοιπα ετεροφυλόφιλα άτομα και υιοθετεί σε πολλά σημεία την άποψη της μάζας για τη διαφορετικότητά του. Είμαστε ή έχουμε υπάρξει όλοι φοβικοί πριν δούμε την αλήθεια. Όμως κάπως έτσι ξεκινάνε όλα τα ωραία μα και δύσκολα ταξίδια. Πριν από περίπου 11 χρόνια έθεσα στον εαυτό μου τον ίδιο ερωτήσεις για το σεξουαλικό μου προσανατολισμό και από τότε προσπαθώ να τις απαντήσω και να σταθώ σε καθεμιά. Έγινα ομοφοβικός πρώτα με 'μένα κι ύστερα μου στάθηκα σα να ήμουν ακτιβιστής. Με μάλωσα, με βασάνισα, με έβαλα μέσα στα κοινωνικά στερεότυπα, με έβγαλα, με έκρινα, με αρνήθηκα, με δέχτηκα. Όλοι όσοι περάσαμε αυτό το μονοπάτι του απόλυτου χάους σε μια Ελλάδα αμόρφωτη και σκληρή κατά τόπους και ύστερα αλλού πιο φωτεινή και δεκτική μάθαμε να είμαστε gay με κολλήματα, straight χωρίς, queer εν γένη με τα μπούτια μας μπλεγμένα μεταξύ στερεοτύπων και δρόμων ολοφώτιστων χωρίς πινακίδες και στοπ *.
Χρειάζεται αρκετή ωριμότητα ώστε να απομυθοποιήσει κανείς την περσόνα που καλείται να αναπαράγει και να ισορροπήσει το κρεβάτι με τη δημόσια ζωή του. Γι' αυτό πολλοί ομοφυλόφιλοι εκδηλώνονται στη μετέπειτα ζωή τους και όχι στα πρώτα εφηβικά και μετεφηβικά τους χρόνια. Επίσης, έτσι εξηγείται ο μεγάλος αριθμός των “κρυφών” που ζουν διπλή ζωή.
Προσωπικά στενοχωριέμαι με τους συνανθρώπους μου που τυραννιούνται καθ' αυτόν τον τρόπο και μερικές φορές θυμώνω. Μπορώ να κατανοήσω τη χρησιμότητα της υποκρισίας τόσο στον κύκλο όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό (όσο αντίθετος κι αν είμαι με αυτή), ανθρώπων παλιότερων εποχών. Το στίγμα κουβαλούσε μαζί του αρνητικές επιπτώσεις σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής ενός ατόμου καθιστώντας του τρομακτικά δύσκολη τη διαβίωση. Πλέον όμως, με τα δεδομένα να αλλάζουν ταχύτατα σε παγκόσμιο επίπεδο αναφορικά με την προσάρτηση της κάθε υποομάδας στον κορμό της κοινωνίας προς όφελός της, θεωρώ ανεπίτρεπτη την άρνηση πολλών νέων να βγουν από τη ντουλάπα και να είναι ειλικρινείς ως προς τη σεξουαλικότητά τους. Κάπως έτσι εξηγείται πως πολλοί άνθρωποι της γενιάς σου απορούν αν πάντα υπήρχε το ίδιο ποσοστό gay ανθρώπων γύρω τους ή αν αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια.
Η χειρότερη δικαιολογία είναι πως το τί κάνει κάποιος στο κρεβάτι του δεν αφορά κανέναν. Και βέβαια τον αφορά όσο συνεχίζουμε ως κοινωνία να κρίνουμε αν κάποιος θα αναλάβει μια υπεύθυνη θέση στην εργασία του/αν θα είναι ασφαλής για παρέα/αν θα είναι έμπιστος/αν βάλε-όποιο-ενδοιασμό-έτρεφες-τόσα-χρόνια-απέναντι-στους-gay.
* Είμαστε ή έχουμε [...]: Δάνειο από μια συνέντευξη στη Lifo.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ
Στα αγγλικά fag και faggot είναι κάτι αντίστοιχο με την έννοια της “λούγκρας” στη γλώσσα μας. Μόνο που κυριολεκτικά η αγγλική λέξη και η συντομογραφία της σημαίνουν προσάναμμα.
Ψάχνοντας έμαθα ότι κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα (μιλάμε για 400 χρόνια πραγματικότητας των συνανθρώπων μας πολύ παλιότερων γενιών), μπορεί να έκαιγαν τις “μάγισσες” στο κέντρο του χωριού με παπάδες και εξορκισμούς αλλά τους τότε ομοφυλόφιλους απλά τους πέταγαν σε ένα χαντάκι και τους έκαιγαν χωρίς πολλά πολλά. Τότε που κυριαρχούσε ο σκοταδισμός, ανθρώπους σαν κι εμένα μας έριχναν σε ένα λάκκο και μας έκαιγαν. Έτσι απλά, επειδή η μάζα θεωρούσε ότι είναι ντροπή που υπάρχω.
Επίσης, είναι σχετικά άγνωστο αλλά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζί με τα εκατομμύρια Εβραίων που θανατώθηκαν, υπάρχουν και κάποιες χιλιάδες gay ατόμων που υπέφεραν και ξεψύχησαν επειδή η φύση τους τους έσπρωχνε να ερωτεύονται ομόφυλα. Οι φόρμες τους είχαν ένα ροζ τρίγωνο για να ξεχωρίζουν μες στο πλήθος των στρατοπέδων.
Πάντα όταν το IQ της ανθρωπότητας αγγίζει το ναδίρ του, η ομάδα στην οποία ανήκει το κρεβάτι μου, εξαλείφεται. Αυτό από μόνο του αρκεί για να εκνευριστώ. Βλέποντας τί συμβαίνει στα δικαιώματά μου ως πολίτης στη χώρα μου και τον υπόλοιπο κόσμο μου σπάνε τα νεύρα.
Στα πόσα χιλιόμετρα δυτικά μου παντρεύομαι και κάνω παιδιά και στα άλλα τόσα χιλιόμετρα ανατολικά μου με απαγχονίζουν ή με λιθοβολούν. Δυο χώρες δυτικά μου μπορώ να μηνύσω το φορέα στον οποίο εργάζομαι αν καταπατηθούν τα δικαιώματά μου λόγω προκαταλήψεων και δυο χώρες ανατολικά μου με χτυπάνε οι μπάτσοι και ανταλλάσσουν online βιντεάκια με τις φρικαλεότητες σε άλλους ανθρώπους για να δείξουν πώς είναι οι άντρες.
Μετά από αυτά τα άκρα, καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, στην κοινωνία που ζω, θα με θεωρούν μίασμα και κάποιοι θα είναι απλά okay. Αυτό μου τη σπάει, δε φαντάζεσαι πόσο. Μπορεί να μη σου φαίνεται σημαντικό ή να μην καταλαβαίνεις επειδή δεν υπήρξες σε παρόμοια φάση.
Ακόμη και όλες οι αδικίες απέναντι στο φύλο σου είναι διαφορετικής φύσης. Το φεμινιστικό κίνημα που είναι κοινώς αποδεκτό ότι εκπροσωπεί τα αυτονόητα τυγχάνει εντελώς διαφορετικής αποδοχής από το ευρύ κοινό και τα media έναντι του gay κινήματος.
Ίσως μόνο αν μπορέσεις να φανταστείς πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν μπορούσες να έχεις κάποιες επιλογές κοινοκτημοσύνης με τους ανθρώπους που παντρεύτηκες επειδή δε θα μπορούσες καν να τους παντρευτείς. Αν σκεφτείς πώς θα τα έβγαζες πέρα αν ήσουν μια από τις περιπτώσεις ανθρώπων που δεν είχαν καμία απολύτως επικοινωνία με τους γονείς τους από τα 20κάτι τους μέχρι την ηλικία σου.
Δεν πρέπει να είναι πολύ καλή εικόνα της ζωής σου. Αυτό το ζουν διάφοροι άνθρωποι που μπορεί να μένουν στη διπλανή σου πολυκατοικία και να μην το ξέρεις. Κι αυτά ήταν μόνο δύο παραδείγματα. Κάποιοι έχουν κι άλλες αντίστοιχες δυσκολίες.
Απέναντι σε κάτι τέτοιο που με αφορά, νιώθω πιο ενωμένος με την υποομάδα μου και την κατανοώ. Με όλη της την πολυχρωμία που μερικές φορές μπορεί να μην καταλαβαίνω, την αγαπάω και θέλω το καλύτερο γι' αυτή. Νομίζω ότι αν καταφέρω να ανοίξω τα μυαλά μερικών δεκάδων ανθρώπων, τότε αυτοί με τη σειρά τους θα κάνουν το ίδιο στους άλλους γύρω τους. Αν σαν κι εμένα υπάρχουν περισσότεροι, τότε η αποδοχή από την κοινωνία θα έρθει πιο σύντομα κι έτσι θα μπορέσω κάποτε να έχω τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους συνομήλικούς μου.
Τί να πω, μπορεί να είναι ουτοπικό στα μάτια κάποιων αλλά νομίζω ότι δεν μπορείς να πείσεις ότι είναι okay που πάω με άντρες αν αρχίσεις να λιθοβολείς τους straight.
Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ
Στα παλιότερα χρόνια ήμαστε υποκουλτούρα, κι έτσι έπρεπε να καταπιανόμαστε με τομείς ασφαλείς, που πλέον αποτελούν κλισέ στην επαγγελματική αποκατάσταση ενός gay. Η μόδα, το θέατρο, οι Τέχνες γενικότερα είναι πεδία που βρίθουν από ομοφυλόφιλους. Εκεί, η δημιουργικότητα και το ταμπεραμέντο που μας διακρίνει από τους straight βρήκε έδαφος για να ευδοκιμήσει. Κοντά σε τόσες γυναίκες νιώθουμε ασφαλείς.
Μικρή παρένθεση για τις γυναίκες. Η πλειοψηφία μας δε θέλει να σας μιμηθεί, ούτε σας ζηλεύει. Σας αγαπάμε γιατί, όπως κι εσείς, βλέπουμε τα ίδια θέματα με τους ετεροφυλόφιλους άνδρες, αλλά από πολύ πολύ διαφορετική οπτική γωνία.
Έχοντας αναπτύξει μεγαλύτερη συναισθηματική νοημοσύνη (E.Q.) έναντι των ανδρών, εσείς μπορείτε να αντιληφθείτε 5-10 πράγματα περισσότερο απ' ό,τι εκείνοι και κάπου εκεί τα βρίσκουμε γιατί κι εμείς με τη σειρά μας έχουμε αυξημένο E.Q..
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας όμως, αντίστοιχα, οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται σοβαρά με την Τέχνη σε κάθε της μορφή, έχουν διευρυμένους ορίζοντες ακόμη και σε ό,τι αφορά στην αποδοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας. Οπότε, σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορούμε να ευδοκιμήσουμε και να ανέλθουμε στην ιεραρχική δομή. Σκέψου τους μόδιστρους, τους τραγουδοποιούς/ιστές, τους ηθοποιούς κτλ που είτε ανοιχτά είτε ο-κόσμος-το'χει-τούμπανο-κι-εμείς-κρυφό-καμάρι κατάφεραν να αγγίξουν την ελίτ της εκάστοτε κοινωνίας.
Ίσως αν ο κόσμος μπορούσε να έχει περισσότερα χρώματα τότε θα μπορούσαμε να προσφέρουμε την καινοτομία της συλλογικότητάς μας σε καίρια θέματα της σημερινής πραγματικότητας. Αν αντί από τα ατελιέ μπορούσαμε να είμαστε πολιτικοί αρχηγοί. Αν πάρω ως πολιτικό παράδειγμα την Φινλανδία και 2-3 ακόμη Ευρωπαϊκές χώρες αντίστοιχης ανάπτυξης και ως οικονομικό παράδειγμα την Apple με τον νυν CEO της και ανοιχτά ομοφυλόφιλο που έχει κεφάλαιο αντίστοιχο με τον πληθωρισμό 2-3 κρατών, τότε είμαι πεπεισμένος ότι μπορούμε να τα πάμε πολύ καλά.
Στην πραγματικότητα του πλανήτη και όχι του Δυτικού Κόσμου όμως, ακόμη η κοινότητά μας δεν μπορεί να επιβληθεί στο σύνολο. Ειδικά στην πολιτική, οι άνθρωποι που τολμούν να ισχυρίζονται πως ο μόνος λόγος που μπορεί κάποιος να ενοχλείται από την ανοιχτή ερωτική επιθυμία κάποιου άλλου, είναι επειδή τους υπενθυμίζεται πως πρέπει να έχουν τη δικιά τους σεξουαλικότητα κλειστή και κλειδωμένη στο ντουλάπι κι ας τους κάνει να νιώθουν σαν κάτοικοι μουσουλμανικού κράτους που αγαπημένο τους φαγητό είναι η χοιρινή μπριζόλα *. Οπότε σαν αντίδραση, με όποια μέσα διαθέτουμε ανά χώρα μας προπαγανδίζουμε. Να γιατί οι περισσότεροι ασχολούμαστε με το χώρο του θεάματος κατά την άποψή μου.
*Ειδικά στην πολιτική [...] χοιρινή μπριζόλα: Δάνειο με μικρή μεταποίηση από άρθρο του Μ. Βουλαρινού.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ
Συνήθως, όταν νιώθω ότι αξίζει να ανοίξω τους ορίζοντες κάποιου, πέφτω σε περιπτώσεις ανθρώπων που τα πάνε καλά με τη σεξουαλικότητά τους και κάπου μέσα τους θέλουν να δουν περισσότερα πράγματα από τη συνολική εικόνα του κόσμου που γνώρισαν γενικά.
Δέχομαι κάθε ερώτηση που μπορεί να προκύψει, όσο κουτή και αν μου φαίνεται, επειδή κατανοώ απόλυτα τη θέληση των γύρω μου να γνωρίσουν το δικό μου κόσμο. Πολλές φορές, αντί να απαντώ στρέφω την ερώτηση στους ίδιους. Για παράδειγμα, αν κάποιος με ρωτήσει αν από πάντα ήξερα ότι είμαι ομοφυλόφιλος τον ρωτάω αν από πάντα ήξερε ότι είναι ετεροφυλόφιλος, ή αν διερωτάται αν πραγματικά ερωτεύομαι τον ρωτάω κατά πόσο είναι σίγουρος/η ότι πραγματικά ερωτεύεται.
Μου φαίνεται ότι όλους αυτούς τους αιώνες που η σεξουαλικότητα καταπιέζεται (από την εποχή που επικράτησε ο χριστιανισμός στο δυτικό κόσμο, δηλαδή μέχρι τώρα), οι άνθρωποι νουθετήθηκαν και κατά μία έννοια μπήκαν σε στρατόπεδα μη μπορώντας να δουν ότι είναι ίδιοι με μόνη διαφορά τις τσόντες που επιλέγουν να δουν. Με πάσα ειλικρίνεια μπορώ να σου πω ότι αυτό μου φαίνεται σχεδόν παιδικό, όταν αντικρίζω ανθρώπους που θέλουν αλλά η κοινωνική νόρμα τους αποκλείει από το να γνωρίσουν τη διαφορετικότητα που είναι παντού γύρω τους.
Από την άλλη, λυπάμαι αφάνταστα με όσους είναι στενόμυαλοι και με αποκλείουν καθαρά και μόνο λόγω αυτού του γνωρίσματός μου. Είναι σα να μιλάω με ανθρώπους που έχουν αχρωματοψία. Σε ένα λιβάδι με λουλούδια θα μπορούν να τα δουν όλα μονάχα λευκά και μαύρα με κάποιες αποχρώσεις του γκρι, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν τόσα πολλά υπέροχα χρώματα που δεν μπορούν να διακρίνουν.
Σε αυτό το κομμάτι του mail μου θα σταθώ στους στενόμυαλους που προανέφερα. Έχω βιώσει τον κοινωνικό ρατσισμό από το λύκειο και δε μου άρεσε καθόλου.
Όταν αντί για Πειραματικό, όπως στο γυμνάσιο, πήγα σε δημόσιο λύκειο συνάντησα πολλά παιδιά που δεν ήξερα. Στο internet-καφέ της γειτονιάς, που υπήρχε σε κάθε γειτονιά τότε, σύχναζαν όλοι όπως κι εγώ. Μετά τους πρώτους ήδη γνωστούς από το δημοτικό που συνάντησα, γνώρισα και άλλα παιδιά. Κάποια στιγμή θυμάμαι να είμαι στις τουαλέτες της καφετέριας και να μου χτυπάνε την πόρτα δυο-τρεις τύποι λέγοντάς μου ότι πρέπει να πάω στις διπλανές. Καθόλου καλή φάση όταν προσπαθείς να εγκλιματιστείς σε νέο περιβάλλον. Με κάποια αντίστοιχα περιστατικά μέχρι το τέλος της λυκειακής μου καριέρας πήρα για τα καλά το μήνυμα ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν θέματα και δε γουστάρουν την πάρτη μου, έτσι απλά (!) επειδή μπορούν.
Αντί να ασχοληθώ με το πόσο κρίμα είναι όλο αυτό που συμβαίνει, τόσο για μένα όσο και για πολύ ακόμη κόσμο που διαφέρει μεν από το σύνολο αλλά δε, για κάτι με το οποίο απλά έτυχε να γεννηθεί όπως πχ το χρώμα ή η καταγωγή, επικεντρώνομαι στο γιατί περιστοιχιζόμαστε από τόσο βλαμμένους ανθρώπους. Τί μπορεί να πήγε στραβά στην παιδεία τους και αφήνονται να καταβάλλονται από τόσο αναίτιο μίσος. Τί δεν κατάλαβαν όταν μάθαιναν έννοιες όπως η ομορφιά της διαφορετικότητας και η ανεκτικότητα απέναντί της. Δεν είδαν αυτοί ντοκιμαντέρ με χαρούμενους υφάλους που επειδή υπάρχει ποικιλότητα στη ζωή, υπάρχει και αρμονία;
Είναι τελικά επίκτητο χαρακτηριστικό η βλακεία ή υπάρχει γονίδιο; Είναι επίκτητη η ομοφυλοφιλία ή υπάρχουν πράγματι ροζ γονίδια; Αν είχα την απάντηση σε κάθε μία από αυτές τις ερωτήσεις δε νομίζω να είχε νόημα. Και να υπήρχε γονίδιο για τη βλακεία, το χάπι για τη θεραπεία της θα αργούσε. Αν υπήρχε για τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις όμως τί θα σε ένοιαζε; Δεν έχεις κάποιες πολύ καλές εμπειρίες από το κρεβάτι σου; Φαντάσου το κοινώς αποδεκτό να ήταν να ερωτευτείς μια γυναίκα. Και η έως τώρα πορεία σου ή τα όνειρα που είχες στα 20+ σου; Μπα, θα έπρεπε να έχεις διανύσει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο που μάλλον δεν αντιλαμβάνεσαι επειδή δεν έχεις μέσα σου το να έλκεσαι από μια γυναίκα. Μην αγχώνεσαι πάντως, κι εμένα μου φαίνεται περίεργο που θα έπρεπε να με ελκύει μια γυναίκα αλλά τί να κάνουμε, ζω και μ' αυτό. Δεν τραμπουκίζω τους straight.
Όλοι αυτοί οι βλαμμένοι εκεί έξω γιατί να βρίσκουν αφορμές για να πετάξουν χολή επάνω μου τότε; Εδώ μάλλον έχω την απάντηση. Πέρα από το τί μπορεί να τους λένε τα MME, οι αξίες του Γένους και κάτι σάπιοι θρησκευτικοί ηγέτες εστιάζω στην αδυναμία τους να έχουν κριτική σκέψη. Δε βρίσκω λόγο να χρειάζεται ολόκληρο Ολοκαύτωμα στο μάθημα της ιστορίας για να καταλάβει το κάθε μέσο μυαλό πόση παράνοια έχει το να μη γουστάρεις τους Εβραίους. Αντίστοιχα, αδυνατώ να καταλάβω τον ντόρο γύρω από το χρώμα. Δε μου χρειάζεται να ξέρω λεπτομέρειες και ιστορία με σκλάβους, είναι παρανοϊκό να υπάρχει διάκριση εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού. Κατ' επέκταση αισθάνομαι το ίδιο και για το θέμα του κρεβατιού του καθένα. Έτσι, καταλήγω να σκέφτομαι ότι καλύτερα να κοιτάξουμε το γονίδιο για τη βλακεία που μπορεί να έχει και μακροπρόθεσμα όφελος κι ας αφήσουμε κατά μέρος τις γενετήσιες ορμές και τις κατηχήσεις. Αντί να δείχνουμε στον κόσμο τί είναι το σωστό μου φαίνεται πιο τίμιο να του στερήσουμε τη βλακεία που τον κρατάει μακρυά από το αυτονόητο.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει κάποιο περιστατικό που να θυμάμαι να με έχει πληγώσει ή επηρεάσει, ευτυχώς.
Αυτό δε συνέβει επειδή οι άνθρωποι παντού τριγύρω μου έγιναν καλύτεροι αλλά γιατί προτιμώ να προσαρμόζομαι και να δείχνω ότι η δική μου κανονικότητα δεν απέχει και πολύ από την κανονικότητα των υπολοίπων. Νομίζω ότι έτσι λειτουργεί καλύτερα με όσους προσπαθούν να μας υπονομεύσουν για τις αντιλήψεις/πεποιθήσεις/προτιμήσεις μου. Έτσι καταλαβαίνουν πιο εύκολα. Από εκεί και πέρα, κινούμαστε στα πλαίσια του κόσμου που είναι ο κόσμος μας και προσπαθούμε να τον διευρύνουμε για να μετέχουμε σε ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.
ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΣ...
Ας αποσαφηνίσουμε μια πολύ βασική απορία τώρα. Μπορεί να έχεις ρωτήσει κάποιον gay αν είναι η γυναίκα ή ο άντρας στο κρεβάτι του. Αυτό αν και δεν του φαίνεται, είναι κάπως προσβλητικό. Όσο μεγαλύτερη άγνοια έχεις τόσο μεγαλύτερο το άλλοθι σου.
Μιλώντας για αμιγώς gay άτομα, γνωρίζουμε και αγαπάμε το γεγονός πως είμαστε άνδρες κι έτσι παραμένουμε ανεξάρτητα από το πόσο θηλυπρεπής είναι ο καθένας μας. Οπότε, ξεκινώντας με αυτή τη διευκρίνιση θα σου πω για τις τρεις βασικές ταμπέλες που χρησιμοποιούμε για να καταλαβαινόμαστε μέσα στην όποια σύγχυση δημιουργεί το γεγονός του ίδιου φύλου και να έχουμε αυτό που θέλουμε στο κρεβάτι μας. Ενεργητικός, παθητικός, ενεργοπαθητικός. Δε χρειάζεται νομίζω να επεξηγήσω κάτι. Ο ένας γουστάρει να πηδάει, ο άλλος να πηδιέται και ο τρίτος περνάει καλά και με τα δύο. Αυτά σε πολύ αδρά πλαίσια.
Μη έχοντας τη σεξουαλική επαφή για αναπαραγωγή αλλά για διασκέδαση και για να εκδηλώνουμε τον έρωτά μας προς κάποιον, μπορούμε να μην ακολουθούμε τη δική σας νόρμα για ολοκλήρωση κατά το σεξ. Αυτό το λέω κυρίως για τους παθητικούς. Δεν είναι λιγότερο άντρας κάποιος που ολοκληρώνει επειδή έχει κάποιον να ασχολείται με τον προστάτη του. Αν κάποιος δεν έχει έρθει σε οργασμό με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί να κατανοήσει τί λέω.
Είχα διαβάσει ότι το ομόφυλο σεξ εμπεριέχει στις πρακτικές του τη διείσδυση ως επήρεια των ετερόφυλόφιλων προτύπων. Μέχρι ένα βαθμό συμφωνώ επειδή έχω βιώσει απίθανους οργασμούς χωρίς την ύπαρξη διείσδυσης. Από εκεί και πέρα, αφού ξέρω ότι μπορώ να την έχω ποιος ο λόγος να μη τη αξιοποιήσω στο κρεβάτι μου;
Τώρα το ότι κάποιος κράζει το ρόλο του είναι ένα στερεότυπο που ανήκει σε προηγούμενες δεκαετίες. Πλέον χρησιμοποιείται μόνο στα ΜΜΕ και ελάχιστα στον πραγματικό κόσμο. Και πρόσεξε, είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι συνειδητοποιημένος ως προς τη σεξουαλικότητά σου και άλλο το να επιδεικνύεις το ρόλο σου στο κρεβάτι. Αν κάποιος είναι από τη φύση του πολύ θηλυπρεπής διαφέρει αισθητά από έναν άλλο που υιοθετεί συμπεριφορές καρικατούρας.
...ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΤΟΥ.
Και τώρα έρχεται η μεγάλη ώρα που θα αναφερθώ στις ταμπέλες. Αρχικά στις έννοιες που αντιπροσωπεύει η καθεμιά τους κι έπειτα στα σχόλια γύρω από αυτές.
Όλοι ξέραμε τους straight και τους gay, τους κανονικούς και τους ανώμαλους. Ξεκάθαρα πράματα. Μετά, ήρθαν οι bisexuals, οι αμφιφυλόφιλοι. Πολλοί από αυτούς gay που λόγω των κοινωνικών προτύπων έπρεπε να πηγαίνουν και με το αντίθετο φύλο αλλά και πολλοί άλλοι που πραγματικά γουστάρουν και τα δύο. Προσωπικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Δε μου βγαίνει αλλά το δέχομαι και το σέβομαι. Στην πορεία εμφανίστηκαν οι metrosexuals. Πρόκειται για straight ανθρώπους (στην πλειοψηφία τους άνδρες) που φέρονται ως ακομπλεξάριστοι και γι' αυτό θα έχουν και την κρέμα νυκτός τους, θα ξυρίζονται πατόκορφα και θα προσέχουν να περνούν ώρες μπροστά στον καθρέφτη χωρίς να αμφισβητούνται οι προτιμήσεις τους. Αυτοί οι τελευταίοι είναι μια υποομάδα των ετεροφυλόφιλων. Δε θα σε πάω πιο βαθιά γιατί υπάρχουν υποομάδες σε κάθε μία από τις βασικές κατηγορίες. Θα αναφερθώ μόνο σε μία ακόμη, τους bicurious. Περικλύει άτομα τα οποία βιώνουν μια ετερόφυλη ζωή με τη μόνη διαφορά πως είτε περνούν μια φάση κατά την οποία γουστάρουν και άτομα του ίδιου φύλου κάποια στιγμή, είτε κατά διαστήματα ψάχνονται στον ομόφιλο έρωτα επανειλημμένα, είτε εφ όρου ζωής έχουν μια ροπή προς τα εκεί χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκτούν κάποια εμπειρία. Γενικά, έχουν πολλές απορίες που αναζητούν σαρκική απάντηση.
Έγραψα εκτενώς για αυτή την τελευταία κατηγορία γιατί εκεί μέσα βρήκε τη χαρά του ο κάθε πικραμένος κάνοντας τις ζωές όλων των υπολοίπων δύσκολες. Από fuck buddies που ήταν παντρεμένοι/με παιδί/χωρισμένοι/ξαναπαντρεμένοι μέχρι κάτι ελεύθερες ψυχές καλλιτέχνες/χίπις/συμβατικούς στα 20+ τους, όλοι χώρεσαν. Μα η κρυφή του χωριού, μα ο πραγματικός αμφιφυλόφιλος χωρίς εμπειρία, μα ο δε-ξέρω-'γω-ποιος-ακόμη, ήρθαν να χαλάσουν την πιάτσα και τις ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές που διευκόλυναν έως πρότινος τόσο τους straight όσο και τους gay.
Εκεί κάπου, νομίζω ότι ο κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να σκεφτεί το λόγο ύπαρξης τόσων ταμπελών και την αξία τους. Αν κάνω το δικηγόρο του διαβόλου και ταχθώ υπέρ των bicurious, μπορώ να πω ότι καιρός ήταν να βρουν κι αυτοί η άνθρωποι μια ταμπέλα για να φορούν και να απενοχοποιηθούν. Να ξέρει η νύφη ότι ο γαμπρός κάποια στιγμή κάτι έκανε με έναν άνδρα και να είναι okay με αυτό. Πολιτισμένα πράματα. Εγώ ξέρω ότι κάποιοι από τους γκόμενούς μου είχαν πάει και με γυναίκα. Σιγά τ' αυγά, το χειρότερο είναι οι πρώην του ίδιου μ' εμένα φύλου και όχι του αντίθετου.
Στην κοινωνία όπου ζούμε εσύ κι εγώ αυτό φαίνεται τραβηγμένο και ουτοπικό αλλά κάποια άλλη, αρκετά κοντά μας, προσαρμόζεται σε αυτό το πρότυπο και το δέχεται αυτή τη στιγμή που σου γράφω.
Από τη μια σκέφτομαι ότι ο λόγος ύπαρξης τόσων ταμπελών χρησιμεύει στο να πάρουν όνομα κάποιες τάσεις και συμπεριφορές των ανθρώπων αλλά από την άλλη δε βρίσκω λόγο να χρειάζεται να υπεραναλύουμε και να βαφτίζουμε κάθε πτυχή του ανθρώπινου ορμέμφυτου. Μπορούμε απλά να είμαστε ερωτευμένοι με έναν άνθρωπο και να δεχόμαστε το τί έχει κάνει έως τώρα στο κρεβάτι του χωρίς να αμφιβάλλουμε για το μέλλον και τον εαυτό μας μαζί με τον άνθρωπο που μας ερωτεύτηκε εξίσου.
ΤΟ “Τ” ΣΤΟ LGBT*
Μιας και αναφέρθηκα στα “είδη” των ανθρώπων βάσει της σεξουαλικότητάς τους, καιρός να σταθώ λίγο και στα τρανς άτομα. Εδώ συναντάμε τέσσερις κατηγορίες. Τους transgenders, τους transexuals ή τραβέλια στα ελληνικά, τους crossdressers ή παρενδυσίες στη γλώσσα μας και τις drag queens. Αυτοί οι ορισμοί είναι σε σύγχυση μες στο μυαλό των περισσοτέρων κι έτσι σαν καλός νεράιδος βρίσκομαι εδώ για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη :) .
Οι transgenders είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν στο λάθος σώμα. Αν ξυπνούσα ένα πρωί και είχα στήθη ενώ μου έλειπε το τσουτσούνι δε θα χαιρόμουν καθόλου μιας και μου αρέσει το σώμα μου. Ε, αυτοί είναι οντότητες στο σώμα του φύλου που δεν τους εκφράζει οπότε επιδιώκοντας να έρθουν σε ισορροπία με το πνεύμα τους αλλάζουν φύλο. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι οι gay είναι το 1/10 του πληθυσμού και ότι οι transgenders είναι το 1/10000.
Οι transexuals είναι ουσιαστικά υποομάδα των transgenders. Είναι όσοι έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία αλλαγής φύλου αλλά είτε σταματούν για κάποιο λόγο είτε πρόκειται να τη συνεχίσουν στο μέλλον. **
Οι παρενδυσίες είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την άλλη. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που γουστάρουν στο κρεβάτι τους να χρησιμοποιούν γυναικεία αξεσουάρ και ρούχα πάνω τους. Αντί η καύλα τους να αρκεστεί στο string της συντρόφου τους θέλουν κι ένα να φοράνε. Ή αντί να είναι κάποιος παθητικός μόνο, θέλει να προσομοιάζεται με γυναίκα στις ερωτικές του περιπτύξεις κι έτσι φοράει μια περούκα. Το μόνο κοινό που έχουν με τις δύο άλλες ομάδες που προανέφερα είναι η χρήση αντικειμένων που προορίζονται για γυναίκες. Τί να σου πω, ούτε αυτό το καταλαβαίνω αλλά τί να κάνουμε, δε μου χαλάει και την κοσμοθεωρία. Τα σύνορά μου είναι αρκετά πλατιά.
Τέλος οι drag queens. Εδώ το θηλυκό πρότυπο μετέχει στα πάντα εκτός από το κομμάτι του κρεβατιού. Είναι gay άνδρες που δημιουργούν μια θηλυκή περσόνα και την υποδύονται. Αυτοί είναι πιο κοντά σε 'μένα κι έτσι μπορώ να καταλάβω καλύτερα τί παίζει με την πάρτη τους. Τα πιο τρανταχτά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων είναι η Conchita που κέρδισε φέτος στη Eurovision και ο/η RuPaul της Αμερικής. Είμαστε εντάξει με το σώμα μας και τί υπάρχει μέσα στο βρακί μας όμως βλέποντας τις γυναίκες, μπορεί να μη μας βγαίνει σεξουαλική ορμή αλλά δεν παύουμε να έχουμε στο μυαλό μας τα προσωπικά πρότυπα για τη γυναικεία ομορφιά. Κάποιοι από εμάς δημιουργούν μια περσόνα που βαφτίζουν και τη χρησιμοποιούν για να δείξουν τα πρότυπά τους. Πολλοί drag queens ασχολούνται επαγγελματικά με τη ραπτική, το μακιγιάζ κτλ κι έτσι μέσω της περσόνας τους δείχνουν τη δουλειά τους. Μερικοί την κάνουν επάγγελμα και πηγή εισοδήματος. Ασφαλώς δεν πρόκειται για τραπεζικούς υπαλλήλους ή πυρηνικούς φυσικούς αλλά για καλλιτέχνες που αντιμιλούν σε πολιτικούς, στερεότυπα και προσπαθούν να περάσουν μηνύματα. Τα γεγονότα στο Stonewall στα οποία θα αναφερθώ παρακάτω ξεκίνησαν από drag queens και όχι από τους μέσους gay που σύχναζαν εκεί.
*LGBT: Lesbian, Gay, Bisexual, Trans.
**Transgender/transexual: Οι έννοιες είναι συγκεχυμένες κι έτσι στην προσπάθεια να είναι το κείμενο κατανοητό από όλους, δόθηκαν η πλέον απλοϊκοί ορισμοί τους.
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Η ομοφυλοφιλία αποτελούσε μήλο της έριδος πάντοτε όταν οι κοινωνίες δεν ήταν ανεπτυγμένες. Για κάποιο λόγο είναι σα να χρειάζεται πνευματική ανάπτυξη για να δεχτούμε ο ένας τον άλλο, τόσο μισάνθρωποι γινόμαστε στην ημιμάθειά μας. Από το Μεσαίωνα μέχρι τις χώρες όπου επικρατεί το Ισλάμ σήμερα, μένουμε στο περιθώριο και κατηγορούμαστε που δε “θέλουμε” να ιαθούμε και να βιώσουμε την ετεροκανονικότητα του συνόλου.
Στις ευνομούμενες κοινωνίες όμως, ιδιαίτερα μετά τη βιομηχανική Επανάσταση, ο πουριτανισμός χτυπήθηκε από διάφορα ανθρωπιστικά κινήματα. Οι άνθρωποι πίσω από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου το 1789, οι σουφραζέτες των τελών του 19ου αιώνα, οι μαύροι πάνθηρες των 60's είναι παραδείγματα ομάδων που πέτυχαν ίσα δικαιώματα ή/και την ελευθερία να είναι οι εαυτοί τους χάρει σε αγώνες που έκαναν. Κάπως έτσι πάει και με εμάς.
Στα 70's ο κόσμος ακόμη δεν ήξερε τί είναι το AIDS μιας και δεν υπήρχε, οι προκαταλήψεις ωστόσο και οι συντηρητικές απόψεις μας έθεταν στην άκρη του κοινωνικού συνόλου. Η κίνηση του Harvey Milk, ανοιχτά ομοφυλόφιλου, να ασχοληθεί με την πολιτική και η προσπάθειά του να θέσει τα θεμέλια για ισότητα και ισονομία κόστισε τη ζωή του. Ακόμη, δεν ήταν ξεκάθαρο τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στην ακαδημαϊκή κοινότητα αν η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική νόσος ή κάτι που απλά συμβαίνει.
Η αστυνομία είχε αρκετούς νόμους με το μέρος της ώστε να εκδηλώνει άφοβα το ρατσιστικό της χαρακτήρα όταν αντιπροσωπευόταν από συντηρητικά άτομα. Έτσι, συχνά πυκνά γινόταν επιδρομές στα τότε gay bars επειδή υπήρχε η υποψία παιδεραστίας/διακίνησης ναρκωτικών/προσβολής της αιδού είτε σε κλειστό χώρο (!) είτε στη γειτονιά όπου βρισκόταν το bar. Σε ένα από τα πιο μεγάλα για την εποχή gay bars, το Stonewall της Ν. Υόρκης γινόταν συστηματικά συλλήψεις ανθρώπων με όποια κοινωνική συνέπεια είχε τότε μια τέτοιου είδους σύλληψη. Με τους χίπις, την καλλιτεχνική άνθιση, το πολιτικό προσκήνιο του Milk και την ευμάρεια την οποία βίωνε η Δύση ήταν λογικό κάποιοι θαμώνες να θελήσουν τη “νομιμοποίησή” τους στην κοινωνία.
Κάποια στιγμή ένα καλοκαίρι των 70's (okay, το 69'), σε μια αναίτια επιδρομή των αστυνομικών οι θαμώνες ξεσηκώθηκαν. Και αφού το κτίριο (το Stonewall ήταν ένα πολυόροφο κτίριο, ολόκληρο διαμορφωμένο ως gay bar) άδειασε από την πλειοψηφία του κόσμου, έμειναν πίσω αρκετοί gays μα ακόμη περισσότερες drag queens κι έδιωξαν την αστυνομία από το χώρο τους, κλειδώντάς την έξω. Σκέψου λίγο άντρες με περούκες, ρουζ και αϊλάινερ να γκαρίζουν για το δικαίωμά τους να πηδιούνται με άντρες ή να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στο δρόμο με όποια περιβολή γουστάρουν. Αυτό έγινε, κι έτσι, στη μνήμη των γεγονότων του Stonewall κάθε χρόνο τον Ιούνιο, σε ολοένα αυξανόμενο αριθμό χωρών, διοργανώνονται τα gay prides όπου προσπαθούμε να γίνουμε υπολογίσιμοι για την πολιτεία και την κοινωνία.
ΤΟ AIDS TOTE ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ
Ύστερα ήρθε η σκοτεινή δεκαετία των 80's. Πέρα από τον ακρογωνιαίο λίθο της κακογουστιάς, τις βάτες, υπήρξε κι ένα ακόμη δεινό για την ανθρωπότητα, o HIV.
Χωρίς να με αφορά καθόλου η προέλευσή του, τα αποτελέσματά του ήταν τόσο ολέθρια για την ομάδα μου που ακόμη και τώρα έχουν επιπτώσεις επάνω μου, 30 χρόνια μετά και με δυνατότητα πλήρους ίασης αν διαγνωστεί στα αρχικά του στάδια. Ξέρεις ότι θεωρητικά δε μου επιτρέπεται, σε παγκόσμιο επίπεδο, να είμαι αιμοδότης; Αν διαβάσεις τους περιορισμούς, μαζί με όσους έχουν σάκχαρο και τα πρεζόνια, μια ομάδα που αποκλείεται λόγω κακής φήμης, είναι οι gays.
Υπάρχουν τόσες προκαταλήψεις που καταλήξαμε, να αγνοούμε το δεδομένο (πως πλέον οι straight με AIDS είναι περισσότεροι από τους gay) και να συνεχίζουμε εμμονικά ένα κυνήγι μαγισσών με αίτιο που βάζει ο καθείς το πουλί του.
Τότε λοιπόν η κοινότητά μας αιφνιδιάστηκε και στη συνέχεια αποδεκατίστηκε. Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ (The plague) που εξετάζει από αρχειακό υλικό των τότε ΜΜΕ την κατάσταση με το AIDS στην Αμερική. Παρακολουθώντας το, γέμισα οργή για τους στενόμυαλους συνανθρώπους μου και θλίψη για το τί πέρασαν άνθρωποι σαν κι εμένα τη δεκαετία που γεννήθηκα. Τα όποια βήματα είχαν γίνει για ισονομία στον κοινό νου πήγαν στράφι κι ευτυχώς μπήκαμε στα 90's όπου μια Madonna γαλουχούσε τους νέους για τη σεξουαλική απελευθέρωση. Εκεί, λίγο τα ΜΜΕ, λίγο η κοινή λογική, έκαναν τα πράγματα καλύτερα για όσους κατοικούμε στο δυτικό ημισφαίριο.
Στα 00's η συνειδητοποίηση ότι αποτελούμε μια ομάδα που συσσωρεύει πλούτο μη έχοντας που να τον διανείμει (χωρίς παιδιά, χωρίς οικογένεια, μπορούσαμε να τα ξοδεύουμε μόνο για την προσωπική μας ευμάρεια), οδήγησε στην έννοια των ροζ δολαρίων. Πρόκειται για τη συνολική αγοραστική δύναμη των gay και όλοι έπεσαν να πάρουν μερίδιό της. Αρχικά, οι εταιρίες κι έπειτα η πολιτεία. Δε μου φαίνεται καθόλου συνομοσιολογικό το να υπάρχει ως παράγοντας υπέρ των gay γάμων το ποσό που κερδίζουν τα δημαρχεία, τα γραφεία γαμήλιων διοργανώσεων, κτλ. Κατ' αντιστοιχία, πολλά από τα δικαιώματά μας μπορούμε πλέον να τα διεκδικήσουμε ή θεωρούνται αυτονόητα στον πρώτο κόσμο επειδή έχουν θετικό χρηματικό αντίκτυπο.
Δεν έχω πρόβλημα με την παραπάνω συλλογιστική. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ζω σε καπιταλιστικό κόσμο και ανεξάρτητα από το αν θα ήθελα να αλλάξει η γνώμη της μάζας λόγω της παιδείας της κι όχι επειδή κάποιοι προσβλέπουν στο κέρδος, εφόσον με συμφέρει, χαίρομαι με αυτό.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Κλείνοντας το πόνημά μου θα ήθελα να σταθώ σε όσους ανθρώπους είναι από τη φύση τους cool ή προσπαθούν να αποκτήσουν την coolness ως επίκτητο προτέρημα.
Δεν ξέρω αν είναι επειδή το σύμπαν μου χρωστάει ή αν επειδή απλά έτυχε, αλλά όλοι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι (και είναι αρκετοί) είναι ακομπλεξάριστοι ή γίνονται στην πορεία της γνωριμίας μας. Μοιάζει σα μάννα εξ ουρανού να έχω την τύχη να με περιτριγυρίζουν τέτοιας ποιότητας πλάσματα και μάλιστα χωρίς να τους φαίνεται!
Ποιος θα μου το έλεγε ότι χαρλεάδες που τα αρχίδια τους φαίνονται από χιλιόμετρα θα κάθονταν στο ίδιο μ' εμένα τραπέζι και θα γούσταραν να γνωρίσουν τη διαφορετικότητά μου. Ή πως μετά από κάποια χρόνια παρέας θα γυρνούσαν παλικάρια να μου πουν ότι ενώ στην αρχή της επαφής μας ήταν κάπως προκατειλημμένοι, πλέον έχουν ανοίξει τους ορίζοντές τους εξαιτίας μου! Πως θα έβλεπα τον πατέρα μου που τον θυμόμουν στην εφηβεία μου να είναι πιο ομοφοβικός και από δεξιό λαϊκιστή να μου κάνει πλέον κάποια -δειλά πλην πανέξυπνα- πειράγματα για τη σεξουαλικότητά μου.
Νιώθω κάποιες φορές σα να πρέπει να πω κάπου ένα μεγάλο ευχαριστώ μα πολύ περισσότερο κάτι τέτοια μικρά φωτάκια στο νεοσκοταδισμό που βιώνουμε με εφησυχάζουν για το μέλλον της κοινωνίας. Θέλω να πιστεύω ότι σύντομα εσείς που θεωρείστε εξαιρέσεις θα είστε η πλειοψηφία. Πως στα prides του μέλλοντος θα βγείτε και εσείς στο δρόμο να
