Η διαπίστωση ότι - και αυτήν την περίοδο - ζούμε ιστορικές στιγμές είναι κάπως ευφημιστική, αν όχι πλασματική. Κάθε γενιά και κάθε άνθρωπος πολλές στιγμές έξαρσης ή καμπής τις ερμηνεύει ως ιστορικής αξίας, ακόμη κι αν αυτές ξεχαστούν στις λεπτομέρειες μιας, ούτως ή άλλως, καταιγιστικής κοινωνικής ή ατομικής ζωής. Η ιστορία γράφεται με την παρελευση χρόνου, με μάτι ψυχρό και συνεκτίμηση της αλληλουχίας των σημείων που οδήγησαν στην ιστορική μεταβολή, από άτομα συνήθως ξένα προς τα ιστορούμενα γεγονότα.
Έτσι κι εδώ και σχεδόν έξι χρόνια, από τότε δηλαδή που το Ελληνικό Ζήτημα αποτελεί μόνιμο τίτλο της συντριπτικής διεθνούς ειδησεογραφίας, κάθε Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, κάθε σύνοδος του Ευρωπαικού Συμβουλίου και της Ευρωομάδας, αξιολοηγείται και από συγκρατημένους δημοσιογράφους ως κρίσιμη.
Ακούγοντας το διαρκή και αγχωτικό ήχο των πυροσβεστικών αεροπλάνων κάπου στις παρυφές του Κέντρου των Αθηνών να επιχειρούν για να κατασβέσουν τη φωτιά σε ένα ζωτικό τμήμα του περιαστικού μας πρασίνου, σκεφτόμουν τη ματαιότητα που σε γεμίζει το δάσος που χάνεται για πάντα. Στην πραγματικότητα, το δάσος που καίγεται, μια μέρα με την δύναμη της φύσης ή και με τη συνδρομή του ανθρώπου θα αναγεννηθεί και θα ξαναγίνει ένα θαλερό θαμνοπευκόδασος, όπως αυτό που είχε αφήσει μέχρι χθες το βράδυ ο τόσο βροχερός φετινός χειμώνας. Ο διαφορά είναι ότι δύο τουλάχιστον γενιές Αθηναίων θα μεγαλώσουν αποστερούμενες την αισθητική και περιβαλλοντική ωφέλεια του δάσους του Αγ. Ιωάννη Καρέα.
Η απόφαση του Πρωθυπουργού ήταν γενναία και καθόλου εύκολη, καθώς φαίνεται ότι κι ο ίδιος έπρεπε να ξεπεράσει τα προσωπικά ιδεολογικά και βιολογικά του όρια, σκεπτόμενος τη διατήρηση του δάσους για τις τρέχουσες και τις αμέσως επόμενες γενιές κι όχι την εμμονή στην αποτέφρωση και αναγέννησή του από το μηδέν
Κάπως έτσι είναι και με την επιστροφή της χώρας στις προ της Ευρωπαικής Ένωσης και του ευρώ εποχές. Είναι δεδομένο ότι ο τόπος θα αναγεννηθεί κάποια στιγμή, είναι απλώς αναπόφευκτο. Έχει τη γεωγραφική θέση, την πολιτισμική παράδοση και κυρίως το ανθρώπινο δυναμικό που θα καταφέρουν να επιτύχουν τόσο την αναβάθμιση του βιωτικού επιπέδου, όσο εντέλει και την κοινωνική ανάπτυξη που θα αποστερήσει δραματικά τυχόν απότομη πολιτική και οικονομική απομόνωση της χώρας. Έίναι όμως σίγουρο ότι θα χρειαστεί κάποιες γενιές Ελλήνων για να το επιτύχει.
Ας αναλογιστεί κανείς ότι η χώρα μας ως ενιαίο γεωπολιτικό σύνολο, ακόμη και σήμερα που η κοινωνία είναι λαβωμένη από την κρίση, δεν έχει ξαναζήσει τέτοια αδιατάρακτη πολιτική και οικονομική ευρωστία. Και μόνον έτσι μπορεί κάποιος να αξιολογήσει τις στιγμές που ζούμε ως τέλος εποχής και ως αρχής μιας άλλης. Μόνον έτσι μπορεί να χαρακτηρήσει ιστορική την ψήφιση του Μνημονίου ΙΙΙ από το μεγάλο συνασπισμό των ελλήνων βουλευτών που πιστεύουν στην Ελλάδα της Ευρώπης. Έτσι, θα εξηγήσει πιθανόν ο ιστορικός του μέλλοντος το γεγονός ότι η παντοδύναμη Γερμανία και η ενάρετη οικονομικά Φινλανδία έκαναν πίσω, ενώ επέμεναν πεισματικά για το απευκτέο για εμάς GRexit. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγήσει κάποιος το ότι χώρες με παράδοση ευρωσκεπτικισμού και επιφύλαξης στη χώρα μας που δεν ανήκουν καν στη ζώνη του Ευρώ, όπως η Δανία και η Σουηδία, ψηφίζουν η μιά μετά την άλλη τη δανειακή στήριξη της χώρας από τον Ευρωπαικό Μηχανισμό Στήριξης.
Πέρα από την πολιτική και σαφή οικονομική στάθμιση των συνεπειών μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, οι εταίροι μας, άλλοι πιο μεγαλόψυχα κι άλλοι με πολύ, αλλά όχι ανίκητο δισταγμό, συνειδητοποίησαν ότι μια Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα στους κόλπους της δεν θα ήταν η ίδια Ευρώπη. Θα συνέχιζε να είναι ένα γεωγραφικό σύνολο, μια σταθερή πολιτική και νομισματική ένωση, αλλά θα άλλαζε σύνορα, κυρίως θα άλλαζε για πάντα φιλοσοφία. Από ένωση αποδοχής της διαφορετικότητας και πατρίδα του πολιτικού consensus, σε λίγες εβδομάδες, με μετρημένες πολιτικές αποφάσεις, θα γινόταν μια οικογένεια που αποβάλλει τα ασυνεπή μέλη της κι αγνοεί ότι η ευρωπαική ολοκλήρωση είναι μια ιστορική διαδικασία που απαίτησε και θα απαιτήσει γενναίες υποχωρήσεις και χρόνο.
Η απόφαση του Πρωθυπουργού ήταν γενναία και καθόλου εύκολη, καθώς φαίνεται ότι κι ο ίδιος έπρεπε να ξεπεράσει τα προσωπικά ιδεολογικά και βιολογικά του όρια, σκεπτόμενος τη διατήρηση του δάσους για τις τρέχουσες και τις αμέσως επόμενες γενιές κι όχι την εμμονή στην αποτέφρωση και αναγέννησή του από το μηδέν. Οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στον Αλέξη Τσίπρα κι ας έχασε τη δεδηλωμένη της Βουλής για την κυβέρνησή του, αντιλαμβανόμενος ότι η ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα δεν χάθηκε και η ευκαιρία τώρα γεννιέται!
σχόλια